Συνεχίζουν, δίχως τέλος, οι ρώσικες στρατιωτικές δυνάμεις να σφυροκοπούν τα ουκρανικά εδάφη. Η ζωή των κατοίκων μέσα σε μια μέρα άλλαξε ολοκληρωτικά. Άνθρωποι απελπισμένοι, φοβισμένοι ψάχνουν έναν τρόπο να μπορέσουν να φύγουν.

Οι εικόνες στους σιδηροδρομικούς σταθμούς είναι συγκλονιστικές. Επικρατεί το απόλυτο χάος. Οι άνθρωποι δίνουν «μάχη» για μια θέση στα τελευταία τρένα που αναχωρούν από τις ουκρανικές πόλεις.

Μέσα στο χάος, μια μητέρα χωρίζεται από την κόρη της όταν ένας αστυνομικός ανεβάζει το κορίτσι στο τρένο, αλλά αυτό αρχίζει να κυλά χωρίς να προλάβει να ανέβει η γυναίκα. Και καθώς βγάζει ένα ουρλιαχτό που σου κόβει την ανάσα, τελικά χάρη σε έναν άνδρα που τεντώνει το χέρι του, καταφέρνει να ενωθεί ξανά με την κόρη της.

Το παραπάνω σκηνικό σημειώθηκε χθες, λίγο μετά την προειδοποίηση των ρωσικών δυνάμεων στους πολίτες της Ουκρανίας να βρουν καταφύγιο, διότι θα χτυπούσαν καίρια σημεία της πόλης. Τελικά, μερικές ώρες αργότερα ρωσικοί πύραυλοι έπληξαν τον τηλεοπτικό σταθμό του Κιέβου, σκοτώνοντας πέντε πολίτες και τραυματίζοντας άλλους πέντε.

Χιλιάδες είναι οι Ουκρανοί και οι αλλοδαποί που προσπαθούν απεγνωσμένα να φύγουν από το Κίεβο, μένοντας εγκλωβισμένοι στο κρύο, σε μεγάλο βαθμό χωρίς φαγητό και νερό, διερωτώμενοι εάν θα έχουν την τύχη να εξασφαλίσουν έναν μικρό χώρο σε μερικά από τα τελευταία τρένα που αναχωρούν από την ουκρανική πρωτεύουσα, προτού οι ρωσικές δυνάμεις περικυκλώσουν και καταλάβουν την πόλη.

Τα Ηνωμένα Έθνη δήλωσαν ότι περισσότεροι από 600.000 Ουκρανοί πολίτες έχουν καταφύγει σε γειτονικές χώρες από την έναρξη της εισβολής της Ρωσίας πριν από 6 ημέρες. Μάλιστα, το διεθνές πρακτορείο προειδοποίησε πως ο αριθμός των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τη χώρα θα μπορούσε να γίνει «η μεγαλύτερη προσφυγική κρίση της Ευρώπης αυτόν τον αιώνα».

Κάτω από τους χρυσούς πολυελαίους και τα λεπτεπίλεπτα και περίτεχνα ψηφιδωτά που κοσμούν τους μπαρόκ τοίχους του σταθμού του Κιέβου, πολλές χιλιάδες ακόμη περιμένουν να φύγουν. Κανείς όμως δεν ξέρει πότε θα έρθουν ή θα αναχωρήσουν τα τρένα ή ποιον θα αφήσουν να επιβιβαστεί ή θα αποτρέψουν, παρόλο που προτεραιότητα έχουν κυρίως οι ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Όταν ένας άνδρας προσπάθησε να επιβιβαστεί στο βαγόνι , δύο αστυνομικοί τον έβγαλαν έξω.

ξνκ_2
λκμ_2
κλμ_2
λμμμμμ_2
κμ_2

Κόσμος με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα ρωτούσε τους γύρω του ποιο τρένο, σε ποια γραμμή, θα πήγαινε στο Λβιβ, το Ρακίβ, το Καμιανέτς- Ποντίλσκι και άλλες πόλεις της δυτικής Ουκρανίας, που θα μπορούσαν να τους παρέχουν ασφαλές καταφύγιο και πέρασμα προς τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάποιοι έλαβαν τις απαντήσεις που ήθελαν και έσπευσαν να βρουν τη σωστή πλατφόρμα. Άλλοι έμειναν με την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Εισιτήρια δεν μπορούσαν να βρεθούν, να αγοραστούν ή να γίνει κάποια ανταλλαγή, αλλά κανένας από όσους εργάζεται στο σταθμό δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται εάν όντως είχε ο κόσμος εισιτήριο.

Έξω από την είσοδο του σταθμού, στριμωγμένος στον πέτρινο τοίχο του κτιρίου, ο Σέρχι σκέφτεται τι να κάνει καθώς η σύζυγός του, Βερόνικα, προσπαθεί να κοιμίσει την κόρη τους, Σοφία. Το ζευγάρι είχε έρθει με τους γείτονές του για να βρει ένα τρένο που θα τους πήγαινε νότια στην Οδησσό, όπου είχαν οικογένεια και φίλους.

Όπως είπαν, γνώριζαν πως γίνονταν μάχες γύρω από το λιμάνι της Μαύρης Θάλασσας, αλλά πίστευαν ότι ήταν πιο ασφαλές εκεί παρά στο διαμέρισμά τους στο Κίεβο, όπου είχαν περάσει τέσσερις νύχτες να κοιμούνται στο διάδρομο του σπιτιού τους, πίσω από συμπαγείς τοίχους, και μια νύχτα σε ένα καταφύγιο βομβών, επειδή τα πυρά του πυροβολικού ήταν τόσο κοντά και δυνατά.

«Είναι ο απόλυτος εφιάλτης», είπε η Βερόνικα για την κατάσταση, προσθέτοντας ότι δεν είχαν εισιτήρια, αλλά θα προσπαθούσαν να μπουν σε ένα τρένο επτά ώρες αργότερα.

Μια άλλη γυναίκα, η Μολβίνα, μητέρα δύο κοριτσιών, 10 και 5 ετών, έκλαιγε στο πάτωμα της διεθνούς αίθουσας του σιδηροδρομικού σταθμού. Μαζί με το μικρό τους σκύλο, ήλπιζε ότι θα μπορούσαν να φτάσουν στην Πολωνία. «Δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε από εδώ και στο εξής», είπε. «Ό,τι έχουμε, βρίσκεται εδώ». Το μόνο που κατάφερε να πάρει ήταν τρεις μικρές τσάντες με υπάρχοντα και τον σκύλο. «Ελπίζουμε ότι θα επιστρέψουμε σύντομα. Θα επιστρέψουμε σύντομα», λέει με αποφασιστικότητα.

Όπως είπε, άφησε τη Γεωργία για την Ουκρανία μετά την εισβολή της Ρωσίας στη χώρα της το 2008. Πέρασε τα τελευταία 14 χρόνια χτίζοντας μια νέα ζωή, μόνο για να την καταστρέψει ξανά ο Πούτιν.

Πίσω της, ο κόσμος έκανε ουρά στο καφέ «France», στην αίθουσα διεθνών αναχωρήσεων, το οποίο σερβίρει συνήθως κρουασάν και αχνιστούς καπουτσίνο. Χθες, πουλούσε απλό τσάι Lipton σε πλαστικά ποτηράκια και φέτες λευκού ψωμιού. Γύρω στις 2:30 μ.μ., το τσάι τελείωσε, οπότε το καφέ μοίραζε ζεστό νερό μόνο, για να ζεστάνει τον κόσμο που περίμενε κάποιο τρένο.

Παρόμοια η κατάσταση και στο Λβιβ

Παρόμοια είναι η κατάσταση και στον σιδηροδρομικό σταθμό στη δυτική πόλη Λβιβ, όπου γέμισε από κόσμο που προσπαθούσε να εγκαταλείψει τη χώρα εν μέσω του πολέμου με τη Ρωσία.

Πολλοί εθελοντές μοίραζαν ζεστά ροφήματα και φαγητό σε όσους περίμεναν τα τρένα για να τους μεταφέρουν ασφαλείς στην Πολωνία.

Στην πόλη, όπου έχει επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 10 το βράδυ έως τις 6 το πρωί, πολλοί είναι οι κάτοικοι που περνούν τη νύχτα συγκεντρωμένοι γύρω από φωτιές έξω από το σταθμό.