τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο εξανεμίζονται μέσα σε ημέρες -αν όχι και ώρες- , όσο οι δυνάμεις των Ουκρανών συνεχίζουν την προέλασή τους.
H απάντηση της Ρωσίας με τις δυνάμεις που επιστράτευσε, περίπου 300.000 άνδρες μπορεί πλέον να μην είναι αρκετή, τονίζουν αναλυτές. Η Μόσχα και προσωπικά ο Bλαντιμίρ Πούτιν έχουν στρέψει την προσοχή τους (και προφανώς προσπαθούν να στρέψουν εκεί την προσοχή της Δύσης) σε άλλα ζητήματα, γράφει η Washington Post.
Τα δημοψηφίσματα, οι προσαρτήσεις των ουκρανικών επαρχιών και οι απειλές χρήσης πυρηνικών ήρθαν την ώρα που τα μέτωπα στην ανατολική και στη νότια Ουκρανία κατέρρεαν, με τους Ρώσους να υποχωρούν αφήνοντας πίσω τους νεκρούς και στρατιωτικό υλικό.
Μπορεί να τα ξανακερδίσει η Μόσχα; Η επιστράτευση θα μπορούσε να είναι αποτελεσματική, αλλά γίνεται με τρόπο τυχαίο και -αν κρίνουμε από όσα βλέπουμε στα κοινωνικά δίκτυα- το έμψυχο προσωπικό δεν φαίνεται ούτε πρόθυμο ούτε πρώτης τάξεως πολεμιστές.
Εδώ όμως είναι το κλειδί, λένε οι αναλυτές. Οι οργισμένοι, τρομαγμένοι από την προοπτική του πολέμου και ανεκπαίδευτοι ένστολοι δεν γίνονται στρατιώτες αν τους δώσεις όπλα και τους στείλεις στην πρώτη γραμμή.
Η Ρωσία, συνεχίζει η Washington Post, μέχρι να ρίξει στη μάχη τους επιστρατευμένους κινδυνεύει να χάσει τα περισσότερα εδάφη που κατέλαβε. Ερώτημα είναι, βέβαια, αν η Ρωσία θέλει απλώς να σταθεροποιήσει την κατάσταση προς το τέλος του φθινοπώρου ή και τον χειμώνα ακόμη και τη άνοιξη.
Αυτό που μπορεί να σώσει τη Ρωσία είναι να χάσουν οι Ουκρανοί τη δυναμική τους, γιατί οι εφεδρίες τους και το υλικό, ακόμη και με τη βοήθεια της Δύσης, δεν είναι ανεξάντλητο.
Το πότε σταματά ένας στρατός την (αντ)επίθεσή του είναι ένας δύσκολος γρίφος. Όσο και αν το ηθικό των Ουκρανών είναι ψηλά, η εφοδιαστική αλυσίδα φτάνει στα όριά της όπως και οι αντοχές των στρατιωτών.
Σε κάθε περίπτωση, επτά και πλέον μήνες πολέμου μας δείχνουν ότι η επιστράτευση ίσως έρχεται πολύ αργά. Είναι όμως μια ευκαιρία για τον ίδιο τον Πούτιν να διαπιστώσει την κατάσταση του στρατού του.
