Περπατώντας στους δρόμους του Πάτερσον στο Νιου Τζέρσεϊ , η Κάθριν Τουρτσάν σκεφτόταν το... Κίεβο. Είναι κάπως αδόκιμο, υπό την έννοια ότι δεν είχε πάει εκεί και μόνο εξ ακοής αναγνώριζε την Ουκρανία. Παρ' όλα αυτά, αυτή η αίσθηση συνδέθηκε απευθείας με τη φαντασία της, η οποία σχημάτιζε τη χαμένη πατρίδα, το μέρος από το οποίο κατάγεται. 

Η Τουρτσάν έφτασε στην Ουκρανία μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Και ενώ δεν γινόταν να βρει μια αληθινή πατρίδα στις περιπλανήσεις της, με τις φωτογραφίες της έφτιαξε μία, η οποία θα κρατήσει στο πέρασμα του χρόνου και ήδη τώρα δημιουργεί νοσταλγία στους συμπατριώτες της και ίσως μια πίκρα, μετά τις 24 Φεβρουαρίου του 2022 και τη ρωσική εισβολή. 

«Χρειάστηκαν μόνο τρία άλματα σαν μπαλαρίνα για να διασχίσω το γκαζόν και να φτάσω στην πόρτα του παππού μου», γράφει στο νέο φωτογραφικό βιβλίο της «From Where They Came», το οποίο περιλαμβάνει υποβλητικά, ασπρόμαυρα πορτρέτα που έγιναν στην Ουκρανία μεταξύ 1991 και 2008.

Συγκεκριμένα, ως παιδί, η Τουρτσάν άκουγε με προσοχή τις ιστορίες του παππού της για τη χώρα από την οποία είχε φύγει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. «Όλη η οικογένειά μου ήταν παραμυθάδες», λέει η Τουρτσάν, «και δημιουργούσαν ζωντανές περιγραφές της ζωής που είχαν αφήσει πίσω τους. Αλλά του παππού μου ήταν οι πιο ζωντανές».

Της διηγήθηκε πώς είχε τραυματιστεί πολεμώντας τους Μπολσεβίκους, πώς ο αδελφός του είχε πεθάνει από τύφο κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης και πώς έφτασε στις ΗΠΑ, αφήνοντας πίσω τους γονείς και τα αδέλφια του. Καθώς μιλούσε, συχνά σχεδίαζε τις αναμνήσεις των χαμένων μελών της οικογένειάς του σε κομματάκια χαρτιού που έβγαζε από την εφημερίδα «Svoboda» (μεταφράζεται ως ελευθερία), μια εφημερίδα για τους εξόριστους Ουκρανούς.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας, οι πολιτιστικοί δεσμοί της Τουρτσάν με την πατρίδα της οικογένειάς της ήταν ισχυροί: Παρακολουθούσε το Σάββατο σχολείο για να μάθει ουκρανικά και ήταν μέλος μιας ουκρανοαμερικανικής ομάδας προσκόπων κοριτσιών -αλλά ο παππούς της ήταν η σημαντικότερη επιρροή της.



Εκ των υστέρων, βλέπει μια βαθιά σύνδεση μεταξύ των μαθημάτων ζωγραφικής που της έκανε ο παππούς της όταν ήταν παιδί –«την προσεκτική του καθοδήγηση να παρατηρεί σχολαστικά τα πράγματα»– και της ήσυχης, αλλά διεισδυτικής φωτογραφικής της ματιάς.

«Ήταν ένας λαϊκός καλλιτέχνης, ο οποίος εργαζόταν στους σιδηροδρόμους», λέει. «Συγκέντρωνε πουλιά και σκίουρους, τα οποία κρεμούσε στην πόρτα του αχυρώνα μας με παλιά παιχνίδια, σύρμα και παρασυρόμενα ξύλα για να φτιάξει ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Περιστασιακά ζωγράφιζα αυτές τις νεκρές φύσεις. Είχα μια υπέροχη παιδική ηλικία».

Το καλοκαίρι του 1991 η Τουρτσάν ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ουκρανία, με την υποστήριξη μιας υποτροφίας από το πανεπιστήμιο Γέιλ. Ο παππούς της είχε πεθάνει και οι δύο γονείς της είχαν μόλις διαγνωστεί με άνοια σε πρώιμο στάδιο. «Κοιτάζοντας πίσω, πραγματικά δεν ήξερα πώς να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά», λέει ήσυχα. «Αλλά πάντα φανταζόμουν πώς θα ήταν η ζωή μου αν η οικογένειά μου είχε μείνει εκεί».



Το πρώτο, αβέβαιο ταξίδι της στην πατρίδα της οικογένειάς της συνέπεσε με την προσπάθεια εκδίωξης του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, του Ρώσου μεταρρυθμιστή ηγέτη, σε αυτό που έγινε γνωστό ως το πραξικόπημα του Αυγούστου. Η απόπειρα πραξικοπήματος απέτυχε και, τέσσερις μήνες αργότερα, η ΕΣΣΔ άρχισε να κατακερματίζεται.

Η Ουκρανία που η Τουρτσάν κρατούσε στη φαντασία της από τόσες οικογενειακές ιστορίες, πολλές από τις οποίες σημαδεύτηκαν από πόλεμο και τραγωδία, ήταν ξαφνικά, σχεδόν απίστευτα, μια ανεξάρτητη χώρα με μια απτή αίσθηση, όπως λέει η ίδια, «ότι τα πράγματα χαλαρώνουν».

Η συλλογή εικόνων της «Από εκεί που ήρθαν» είναι το τελικό αποτέλεσμα των πολλών επακόλουθων επισκέψεών της στην Ουκρανία τις επόμενες δύο δεκαετίες. Πρόκειται για ένα βαθιά προσωπικό εγχείρημα: Πορτρέτα της ευρύτερης οικογένειας που γνώρισε εκεί – τους θείους, τις θείες, τα ξαδέρφια για τα οποία είχε ακούσει τόσα πολλά όταν ήταν παιδί.



«Ξεκίνησα στη Λβιβ επικοινωνώντας με την οικογένεια που είχα εκεί, η οποία είναι μουσικοί και αρκετά γνωστή», λέει: «Κατάλαβαν απόλυτα τι έκανα και άρχισα να ζω μαζί τους».

Από εκεί και πέρα, ήρθε σε επαφή με μέλη της ευρύτερης οικογένειάς της, αλλά έκανε επίσης πορτρέτα τυχαίων ανθρώπων που συναντούσε και την έλκυαν ενστικτωδώς. Μεταξύ αυτών ήταν ορθόδοξες μοναχές, των οποίων τα μοναστήρια υποστηρίζονταν από δωρεές εξόριστων Ουκρανών, και τα παιδιά του Τσερνόμπιλ που παρακολουθούσαν θερινές κατασκηνώσεις μακριά από τις ζώνες μόλυνσης που προκάλεσε η πυρηνική καταστροφή του 1986.

«Με ενδιέφεραν οι γυναίκες και τα παιδιά», λέει. «Οι γυναίκες κρατούσαν τα νοικοκυριά ενωμένα και τα παιδιά ήταν συχνά τα αθώα θύματα της μιας τραγωδίας μετά την άλλη».



Αλλά με την ισορροπημένη, ήρεμη παρουσία τους αναπόφευκτα αποπνέουν μια μελαγχολική θλίψη δεδομένης της καταστροφής που προκάλεσε η εισβολή της Ρωσίας. Παρουσιάζουν έναν τόπο που μοιάζει σχεδόν προ-μοντέρνος, την αίσθηση της βουκολικής ηρεμίας που τώρα είναι φορτωμένη με το βάρος της ιστορίας.

«Μου φάνηκε τότε ότι ο κόσμος που συνάντησα σε εκείνα τα πρώτα ταξίδια δεν είχε προχωρήσει εδώ και 30 ή 40 χρόνια. Το οποίο κατά κάποιον τρόπο ήταν αλήθεια. Η θέα είναι ευγενική και ένας από τους κύριους λόγους για να δείξουμε τις φωτογραφίες τώρα είναι για να εξισορροπήσουμε τις τρομερές εικόνες φρίκης και πόνου που έρχονται από την Ουκρανία».

Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορείτε να κοιτάξετε αυτές τις εικόνες χωρίς να αναρωτηθείτε τι έχει συμβεί στους ανθρώπους που απεικονίζονται σε αυτές. Η Τουρτσάν εστιάζει σε ένα πορτρέτο ενός νεαρού κοριτσιού σε ένα αυτοκίνητο, το οποίο, όπως αποδεικνύεται, είναι η ξαδέλφη της. Μετά την εισβολή, ζει στην Πολωνία. Επανενώθηκαν στο Βερολίνο τα περασμένα Χριστούγεννα.



Η Τουρτσάν έκανε την αισθητική επιλογή να παρουσιάσει τις εικόνες της χωρίς τίτλους και τα θέματά της χωρίς ονόματα. «Αυτό που μου αρέσει σε αυτό», λέει, «είναι ότι δεν αποσπάται η προσοχή σου απ' όλες αυτές τις πληροφορίες».

Χρησιμοποιεί μια φωτογραφική μηχανή μεγάλου μεγέθους, 8×10, η οποία είναι «μια εργασία αγάπης που απαιτεί υπομονή και χρόνο», καθώς και «συζήτηση και διαπραγμάτευση μεταξύ αυτής και των θεμάτων της».

Τυπικά, τα πορτρέτα της έχουν παρόμοια αύρα με εκείνα της σπουδαίας Τζούντιθ Τζόι Ρος, η οποία δεν ήταν απλώς ένα από τα πρότυπα της Τουρτσάν, αλλά και σημαντική φυσιογνωμία για τη ζωή της, αφού οι δύο γυναίκες αντάμωσαν στο Γέιλ και η πρώτη ώθησε τη δεύτερη να προχωρήσει με το έργο της.«Είναι μία από τις ηρωίδες μου», λέει η Turczan, η οποία συγκαταλέγει επίσης την Αντρέα Μοντίκα και τη Λόις Κόνερ στις επιρροές της. «Μου αρέσουν οι ατρόμητες γυναίκες που ταξιδεύουν μόνες τους με μεγάλες κάμερες», λέει γελώντας.

Όταν έφτασε για πρώτη φορά στην Ουκρανία, θυμάται ότι ένας από τους συγγενείς της, βλέποντας την κάμερά της, είπε: «Μακάρι να ήσουν συγγραφέας».



Το συμπέρασμα ήταν ότι μια φωτογραφία δεν μπορεί να εισχωρήσει τόσο βαθιά στην ιστορία, τη μνήμη και την ανθρώπινη εμπειρία όσο μια ιστορία. «Νομίζω ότι υπάρχουν διαφορετικά πράγματα που μπορεί να κάνει η φωτογραφία», αντιτείνει η ίδια.

«Οι εικόνες μου είναι ουσιαστικά μια αντανάκλαση της δικής μου περίπλοκης οικογενειακής ιστορίας, καθώς και της σχέσης μου με μια χώρα που, πριν πάω εκεί, βασιζόταν σε πληροφορίες – σε τέτοιο βαθμό που, όταν πήγα εκεί για πρώτη φορά, ένιωσα σαν να επέστρεφα».