Aπό ταξιτζής , πρώην υπουργός Οικονοµικών.

Και υπερυπουργός – από το 2014, τον αποκαλούσαν «τσάρο» της οικονοµίας της Νότιας Αυστραλίας, αφού ο οµογενής Τοµ Κουτσαντώνης είχε πάρει επ’ ώµου το Θησαυροφυλάκιο της πολιτείας (υπουργείο Οικονοµικών) καθώς και τα υπουργεία Οικονοµίας, Ανάπτυξης, Φυσικών Πόρων και Ενέργειας, Μικρών Επιχειρήσεων και Αυτοκινητοβιοµηχανίας. Eδώ και περίπου ενάµιση χρόνο, από τον Μάρτιο του 2022, διατελεί υπουργός Υποδοµών και Μεταφορών, Ενέργειας και Μεταλλείων.

Ο 52χρονος οµογενής πολιτικός, που, µολονότι έρχεται παρά σπάνια στην Ελλάδα, «φωνάζει» τις ρίζες του, δεν ανήκει στην κατηγορία των αφανών πολιτικών. ∆εν του ταιριάζει άλλωστε -καθόλου- η ήσυχη λίµνη. Με µότο «όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, ο κόσµος δεν διακρίνει εύκολα τις ικανότητές σου, σε αντίθεση µε καταστάσεις που χρήζουν ανεύρεσης άµεσων λύσεων, σε συνθήκες αντίξοες», επιδιώκει να ανεβάζει τον πήχη της πολιτικής. Θεωρώντας τη δουλειά του λειτούργηµα. Γεννήθηκε στην Αδελαΐδα και αποφοίτησε από το πανεπιστήµιο της Αδελαΐδας, µε ειδίκευση στα Οικονοµικά. Και -ναι- έχει εκρηκτικό ταµπεραµέντο.

Οπως κάθε τυπικός... Ελληνας. Εδώ και καιρό έχει ανοίξει «µέτωπο» µε τον πρώην πρωθυπουργό της Νότιας Αυστραλίας, Στίβεν Μάρσαλ. Στη χώρα των καγκουρό και των κοάλα θεωρείται δύναµη και το γεγονός ότι πιστεύει ακράδαντα σε «πράσινες» οικολογικές τακτικές συχνά τον οδηγεί σε ρήξεις -όπως και τώρα, εξάλλου, µε τον Μάρσαλ- µε άλλους πολιτικούς. Κυκλοφορεί µε στολή εργοδηγού, δραστηριοποιείται στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης και παρουσιάζει φωτογραφίες µε την οικογένειά του, τη σύζυγο, τα παιδιά του... 

Όλα ξεκίνησαν από ένα ταξί

Ολα ξεκίνησαν από ένα ταξί, το οποίο κάποια στιγµή αντιλήφθηκε ότι δεν τον κάλυπτε. Συνέχισε ως διευθυντής σε µια µικρή επιχείρηση µέχρι να καταλάβει ότι µόνο µέσω της πολιτικής θα ήταν εφικτό να υλοποιήσει τα οράµατά του για καλύτερο επίπεδο ζωής στη Νότια Αυστραλία. Και να βουτήξει στα βαθιά, µε τις ευλογίες του λαού, το 1997, όταν πρωτοεξελέγη στην έδρα του (Γουέστ Τόρενς). Οµως, οι προτεραιότητες του γιου του Αντώνη και της ∆ήµητρας -όπως είναι τα ονόµατα των γονιών του- µεταφράζονται σε µία λέξη, την οικογένειά του: η γυναίκα του, Ανθή, και οι κόρες τους, Τία και Ελενα, είναι το άλφα και το ωµέγα για εκείνον. ∆εινός ποδοσφαιρόφιλος, ακολουθεί τη Λίβερπουλ όποτε του δίνεται η ευκαιρία να ξεφύγει από τα (βαριά κι ασήκωτα) πλοκάµια της πολιτικής. Φτιάχνει βαλίτσα -αν µπορεί και η γυναίκα του, τον συνοδεύει- και τρέχει στο γήπεδο.

Η πολιτική για εκείνον µεταφράζεται στο «βήµα», όπως την αποκαλεί, για να πραγµατώσει ό,τι θεωρεί πως θα ωφελήσει τον λαό και τον τόπο όπου ζει. Αυτό, ωστόσο, δεν συνεπάγεται πως αγνοεί τα «δικά µας». Τον περασµένο χρόνο, µε αφορµή τα 100 χρόνια από την καταστροφή της Σµύρνης, µνηµόνευε τις δεκάδες χιλιάδες αθώων ζωών που χάθηκαν ως συνέπεια της φωτιάς που ξεκίνησε τέσσερις µέρες αφού ο τουρκικός στρατός κατέλαβε την πόλη και οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Ζήτησε κιόλας από την Τουρκία να αναγνωρίσει ότι ο στρατός της σκόπιµα είχε κάψει την πόλη και ότι τέλεσε συστηµατική γενοκτονία και εθνοκάθαρση των Ελλήνων και των Αρµενίων της Σµύρνης. Αν εισακούστηκε από τον... σουλτάνο (Ερντογάν); Ρητορικό!

Εκείνος ούτως ή άλλως γιορτάζει τις εθνικές µας επετείους. Μνηµονεύοντας και ότι οι Αυστραλοί βρέθηκαν στο πλευρό των Ελλήνων και των συµµαχικών δυνάµεων στην εισβολή των Γερµανών στην ηπειρωτική Ελλάδα και στη Μάχη της Κρήτης. Πέρυσι, ανήµερα 28ης Οκτωβρίου, είχε συναντηθεί και µε τον Νίκο Χαρδαλιά και ανέλυσαν φλέγοντα ζητήµατα της Ελλάδας και προοπτικές συνεργασίας των δύο χωρών σε πολλαπλά επίπεδα. Οπως και τους στενούς δεσµούς τους.

«Πέτρινα χρόνια»

Μια φορά κι έναν καιρό, πιτσιρικάς, καθάριζε πατάτες κι έκοβε κρέατα στο µαγαζί των γονιών του. Αυτά τα «πέτρινα» χρόνια τα θυµάται µε αγάπη: «Με άνδρωσαν», έχει πει. Και η είσοδός του, όµως, στην υπουργική αρένα ήταν ακανθώδης. «Πρέπει να δουλέψω δύο φορές παραπάνω απ’ ό,τι οποιοσδήποτε άλλος, όχι γιατί δεν είµαι τόσο καλός ή τόσο ταλαντούχος, αλλά επειδή το επώνυµό µου το “συνοδεύουν” στερεότυπα, που χρειάζεται να αποτινάξει ο κόσµος, να απαγκιστρωθεί, να τα βγάλει µια και καλή από το µυαλό του», έλεγε πριν από δέκα χρόνια, όταν µερίδα αυστραλιανών ΜΜΕ τον είχε «στην µπούκα». Το ότι του εµπιστεύθηκαν το Θησαυροφυλάκιο της πολιτείας και το ότι χρίστηκε «τσάρος» έφεραν µύριες όσες συνέπειες. Και, ως γνωστόν, τα ΜΜΕ είναι αµείλικτα. Εκείνος δεν πτοήθηκε από τις λασπολογίες και το χρωστάει, όπως είπε και ξαναείπε έκτοτε, στο ελεύθερο, ελληνικό πνεύµα που του µεταλαµπάδευσαν οι γονείς του. Και στην πίστη του ότι θα πετύχαινε «για το καλό των συµπολιτών µου».

Μαγειρεύει για τις τρεις γυναίκες της ζωής του, τις λατρεύει, όπως και τους συµπολίτες του, αλλά το παρελθόν τον κάνει να µην εµπιστεύεται εύκολα. Ανακαλώντας εµπειρίες από τον καιρό που ήταν ταξιτζής, θυµάται την περίπτωση δύο τύπων που πήρε από κλαµπ και του είπαν: «Τι θα έκανες, αν σου βάζαµε ένα µαχαίρι στον λαιµό;». Η απάντηση ήταν... πληρωµένη: «Θα πατούσα τέρµα το γκάζι και θα στούκαρα το ταξί σε µια κολόνα. Και όποιος ζούσε...».

Οχι, δεν τον απείλησαν τελικά. Υπήρξαν, όµως, πολλά σχετικά περιστατικά ενόσω δούλευε στο ταξί. Η ζωή του δεν ήταν ρόδινη. Τώρα, στην αγκαλιά των κοριτσιών του «λιώνει», κάθε Κυριακή πηγαίνει σε ελληνορθόδοξη εκκλησία, αλλά πάντα έχει στον νου του και τα βάσανα που πέρασαν οι γονείς του µέχρι να ορθοποδήσουν, όταν µαζί µε χιλιάδες ακόµα οµογενείς έπαιρναν το πλοίο για την Αυστραλία, που τότε ήταν «γη της επαγγελίας» για χιλιάδες Ελληνες. «Ο πατέρας µου έφυγε από την Ελλάδα όταν αγόρασε το πρώτο του ζευγάρι... παπούτσια. Ηταν το 1957», έχει πει και από αυτό και µόνο αντιλαµβάνεστε για τι µέγεθος φτώχειας µιλάµε.

Ούτε «το µπούλινγκ στο σχολείο, καθώς ήµουν το µόνο Ελληνόπουλο» ούτε τίποτε άλλο δεν τον αποπροσανατόλισε, δεν τον πτόησε, δεν τον έκανε να παρεκκλίνει από τον στόχο του. Που εξαρχής ήταν µόνο ένας: να προσφέρει στον συνάνθρωπό του. Σε αυτό, στο να δει την ανθρωπότητα από άλλο πρίσµα, µε µεγαλύτερη ευαισθησία, οµολογεί ότι συνέβαλε καταλυτικά και το ότι παραλίγο να χάσει την πρωτότοκη κόρη του: «Η Τία έµεινε 28 εβδοµάδες σε θερµοκοιτίδα. Μέχρι τότε πίστευα ότι τίποτα -από τη στιγµή που το οργάνωνα σωστά- δεν µπορούσε να πάει λάθος. Ηταν σαν να µου έλεγε ο Θεός: “Κοίτα, φιλαράκο, η ζωή δεν είναι αυτό που νοµίζεις”». Και κάπως έτσι ωρίµασε ως προσωπικότητα. Οι δυσκολίες τον άλλαξαν. Και πλέον νιώθει ολοκληρωµένος. Oσο για το «τσάρος»; Ναι, του έµεινε. Ακόµη έτσι τον αποκαλούν. 

Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 12/8