H τρίτη φορά ήταν η τυχερή για τον Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ -γνωστό ως AMLO. Ο πολιτικός με το λαϊκό προφίλ, για άλλους δημαγωγός-λαϊκιστής, και σαφή κλίση στα αριστερά, εξελέγη με συντριπτικό ποσοστό πρόεδρος του Μεξικού για τα επόμενα 6 χρόνια. Ο Ομπραδόρ επικράτησε των αντιπάλων του που εκπροσωπούν το παλιό πολιτικό σύστημα: του «θεσμικού» PRI που κυβερνούσε σχεδόν για πάντα τη χώρα, και του δεξιού PAN που έκανε ένα «διάλειμμα» 12 ετών την περίοδο 2000-2012.

Ο Ομπραδόρ συγκέντρωσε σχεδόν 54%, το μεγαλύτερο ποσοστό στην ιστορία της χώρας. Παράλληλα, το κόμμα του εξασφαλίζει και πολλές από τις πολιτείες του Μεξικού, γεγονός εξαιρετικά σημαντικό για τη διακυβέρνηση της ομοσπονδιακής χώρας.

Η νίκη του Ομπραδόρ έμοιαζε σχεδόν «προ-αποφασισμένη»: τα γκάλοπ ήταν συντριπτικά υπέρ του, το γενικότερο κλίμα στη χώρα «φώναζε» ότι χρειάζεται αλλαγή, χρειάζεται να μπει τέλος στη διαφθορά του παλαιού πολιτικού συστήματος και στη βία με χιλιάδες θύματα κάθε χρόνο.

Ο 64χρονος υπόσχεται να αλλάξει τα πάντα, σαν η χώρα να αποκτά για πρώτη φορά την Ανεξαρτησία της. Δηλώνει έτοιμος να μειώσει τις τιμές των καυσίμων, να αυξήσει τις συντάξεις, να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα. Μια από τις προτάσεις του προβλέπει τη χορήγηση αμνηστίας σε μέλη των καρτέλ των ναρκωτικών, στα πρότυμα της Κολομβίας.

Φυσικά η πραγματικότητα την οποία θα κληθεί να αντιμετωπίσει από την 1η Δεκεμβρίου (πέντε ολόκληρους μήνες κρατά η μεταβατική περίοδος στο Μεξικό) είναι σκληρή. Δεν είναι μόνο ο ακήρυχτος πόλεμος με τους βαρώνους των ναρκωτικών, ούτε η δύσκολη σχέση με τις ΗΠΑ του Τραμπ. Είναι και ο προσωπικός του χαρακτήρας που προκαλεί έντονες αντιπαραθέσεις. Πολλοί τον θεωρούσαν επικίνδυνο για το Μεξικό, εξαιτίας των υπερβολικά αριστερών του ιδεών ή του απόλυτου της ιδιοσυγκρασίας του. Άλλοι δεν τον εμπιστεύονται γενικότερα για τη διακυβέρνηση και ας είναι έμπειρος σε πολιτικά αξιώματα. Άλλοι φοβούντα για τον τρόπο που θα συμπεριφερθεί στον επιχειρηματικό κόσμο του Μεξικού.

Ο ίδιος, πάντως, στο πρώτο του μήνυμα υπήρξε συμφιλιωτικός. Πώς θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Έλαβε και το συγχαρητήριο μήνυμα του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος δηλώνει ότι οι δύο χώρες μπορούν μαζί να πετύχουν πολλά. Θα είναι πραγματικά ενδιαφέρον να διαπιστώσει κανείς πώς θα πορευθούν και πώς θα συνεργαστούν δύο εξαιρετικά εκρηκτικές προσωπικότητες, η μία στην Πόλη του Μεξικού και η άλλη στην Ουάσινγκτον.

Η νίκη του Ομπραδόρ γιορτάστηκε όχι μόνο στην Πόλη του Μεξικού, αλλά και σε αρκετές ακόμα χώρες της Λατινικής Αμερικής, ειδικά εκεί όπου η αριστερά βρίσκεται στην Αντιπολίτευση και λαχταρά ένα καλό εκλογικό νέο. Χαρακτηριστική περίπτωση, η Αργεντινή, όπου πανηγύρισε το αποτέλεσμα η περονίστρια τέως πρόεδρος και νυν γερουσιαστής, Κριστίνα Φερνάντες.

Είναι γεγονός ότι στις μεγαλύτερες χώρες και οικονομίες της Νοτίου Αμερικής η συντηρητική παγίωση ή στροφή είναι γεγονός εδώ και αρκετά χρόνια: στην Αργεντινή ο Μαουρίσιο Μάκρι, στη Χιλή ο Σεμπαστιάν Πινιέρα, στη Βραζιλία ο Τέμερ και πιο πρόσφατα ο Ιβάν Δούκε.