Η Κιβωτός του Κόσμου ιδρύθηκε το 1998, από τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου, με όπλα την αγάπη του για τα παιδιά, την ανιδιοτελή προσφορά και την επιθυμία του για τη δημιουργία μιας… αγκαλιάς για τα παιδιά όλου του κόσμου.
Από τότε μέχρι σήμερα, η αγκαλιά μεγάλωσε, στις εγκαταστάσεις της Κιβωτού φιλοξενούνται πάνω από 500 παιδιά και ο πατέρας Αντώνιος συνεχίζει ακάθεκτος το έργο του.
Το Σεπτέμβριο του 2014, ξεκίνησε να λειτουργεί η Κιβωτός του Κόσμου στο Αιγαίο και συγκεκριμένα στη Χίο, η δομή μέριμνας και προστασίας, της Κιβωτού. Τα τελευταία χρόνια η Χίος, δοκιμάζεται από την προσφυγική ροή.
Η Κιβωτός, μη μπορώντας να μείνει άπραγη, ανέλαβε δράση για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που έρχονται στη χώρα μας, ικανοποιώντας τις βασικές τους ανάγκες, μέχρι να επανενωθούν με τις οικογένειες τους. Και ίσως αυτή να είναι η καλύτερη απάντηση για τις κατηγορίες που δέχτηκε η Κιβωτός το τελευταίο διάστημα.
Ο πατέρας Αντώνιος, είναι χαμηλών τόνων, δεν επιζητά την προσωπική προβολή και επιθυμεί να μην δώσει συνέχεια στο συγκεκριμένο ζήτημα. Άλλωστε, ο ίδιος αλλά και ολόκληρη η οικογένεια της Κιβωτού βρίσκεται σε πένθος, μετά τον χαμό της διευθύντριας του ιδρύματος, Μαρίνας Κατσίμπαλη.
«Δεν θέλουμε να δώσουμε συνέχεια. Είναι εντελώς έξω από την πραγματικότητα οι κατηγορίες. Εκφράστηκαν απλά κάποιες ανησυχίες και προβληματισμοί από πλευράς των υπευθύνων της δομής μας στην Χίο και όχι από τον πατέρα Αντώνιο ο οποίος δεν είναι στο Δ.Σ. και το βασικό του μέλημα είναι να βοηθήσει ΟΛΑ τα παιδιά του κόσμου για να επουλώσει τις πληγές των ¨πολυτραυματισμένων¨ παιδιών μας μαζί με την επιστημονική μας ομάδα. Δεν υπάρχει κανενός είδους ρατσισμός και εγώ είμαι η μεγαλύτερη απόδειξη γι αυτό» τόνισε χαρακτηριστικά, μιλώντας στα Παραπολιτικά, ο Αναστάσης Ιωσήφ.
Ο Αναστάσης είναι από τα πρώτα παιδιά που έμειναν στην Κιβωτό. Τον συνάντησε ο πατέρας Αντώνιος να παίζει σε μια πλατεία την ώρα που έπρεπε να είναι στο σχολείο και θέλησε να μάθει την ιστορία του. Κάπως έτσι γεννήθηκε και η ιδέα της Κιβωτού. Ο Αναστάσης ήρθε στην χώρα μας από το Ιράκ που γινόταν πόλεμος, όταν ήταν βρέφος και πλέον είναι και στο διοικητικό συμβούλιο της Κιβωτού.
«Είμαι στην Κιβωτό από 9 χρόνων και τώρα είμαι 31. Έχω καταγωγή από το Ιράκ (Ασσύριος-Βαβυλώνιος, χριστιανός ορθόξος του Ιράκ). Μιλάω επί του θέματος γιατί ήρθα ως πρόσφυγας το 1989 στην Ελλάδα με την οικογένειά μου. Εγώ είμαι σίγουρα η καλύτερη απόδειξη ότι δεν ισχύει τίποτα από αυτά που λένε. Και όλα όσα προσάπτουν στην Κιβωτό είναι συκοφαντία. Η Κιβωτός δεν χρειάζεται υπεράσπιση, το έργο της είναι αυταπόδεικτο.
Μπορεί ο πατέρας Αντώνιος να είναι ο εμπνευστής και ιδρυτής της κιβωτού, αλλά το κάθε παράρτημα της έχει την αυτονομία του. Στην Χίο, υπάρχει μία ομάδα, ένας διευθυντής, ξεχωριστοί άνθρωποι, ενημερώνουν βεβαίως την διεύθυνση στην Αθήνα (το 2017 όπου είχε συνταχθεί η επιστολή την οποία είχε δει η τότε διευθύντρια μας και ήταν η περίοδος που ο πατέρας Αντώνιος είχε χάσει τον πατέρα του και βρισκόταν πάλι σε πένθος) αλλά εκεί οι άνθρωποι έχουν άλλα προβλήματα που τα βλέπουν διαφορετικά απ’ ότι εμείς στην Αθήνα μιας και τα βιώνουν καθημερινά. Ενδεχομένως οι αρμόδιοι από ζήλο , ανησυχία αλλά και από την αγάπη τους για τα παιδιά, είπαν ότι είπαν, με μοναδική προτεραιότητα την ασφάλεια τους. Άλλωστε, εκεί στο χωριό φιλοξενούνται ασυνόδευτα παιδιά που φτάνουν από άλλες χώρες, χωρίς διακρίσεις»
«Σε αυτή τη φάση και λόγω του πένθους που έχουμε, κανείς δεν έχει τα ψυχικά αποθέματα να ασχοληθεί περεταίρω. Επί της ουσίας αυτό που είπαν οι υπεύθυνοι στη δομή είναι ότι εκεί που βρίσκεται η κιβωτός, το χωριό αυτό, είναι μια μεγάλη έκταση και δεν έχουμε τη δυνατότητα να την περιφράξουμε ώστε να την κάνουμε ασφαλή και να είναι σίγουρο ότι κανένας δεν θα έχει πρόσβαση στο χώρο όπου βρίσκονται τα παιδιά. Εκεί μέσα ζουν παιδιά που έχουμε την ευθύνη τους. Ήθελαν να χτίσουν δίπλα στο παιδικό αυτό το μέρος κάτι σαν φυλακή με 7.000 κόσμο για αυτό και εκφράστηκαν οι ανησυχίες και οι φόβοι που είναι εύλογοι» πρόσθεσε ο Αναστάσης Ιωσήφ.
Ο Αναστάσης θέλησε να μιλήσει και για τον σεβασμό που δείχνει πάντα ο πατέρας Αντώνιος στην διαφορετικότητα των παιδιών.
«Ίσως δεν είναι γνωστό αλλά ο πατέρας Αντώνιος δέχτηκε πολλές αντιδράσεις στην αρχή της δράσης του, για την επιθυμία του να βοηθήσει. Ήταν πολλοί αυτοί που του είπαν «τι κοιτάς τώρα ξένα παιδιά, εσύ ασχολήσου με την δουλειά σου Ιερέας είσαι , όχι το κράτος» αλλά αυτός συνέχισε. Επίσης, δεν γίνεται να μην πω ότι αυτός ο άνθρωπος, ουδέποτε μας μίλησε για τη θρησκεία για την εκκλησία. Ουδέποτε μας είπε ελάτε να δείτε τι κάνω στην εκκλησία. Σεβόταν την καταγωγή μας και τα πιστεύω μας. Εμείς από μόνοι μας του ζητήσαμε μετά από καιρό να δούμε πού πηγαίνει όταν μας άφηνε και έτσι γνωρίσαμε και αγαπήσαμε την εκκλησία»
«Τέλος θα ήθελα να προσθέσω ότι η Κιβωτός που με υπεράσπιζε από μικρό παιδί ενάντια στην ξενοφοβία και τον ρατσισμό δεν μπορεί παρά να είναι ένα καταφύγιο για ΟΛΟ τον κόσμο και θεωρώ ότι η <<επίθεση>> που γίνεται είναι ο μεγαλύτερος ρατσισμός διότι η Κιβωτός του Κόσμου είναι το κατεξοχήν αντιρατσιστικό σύμβολο εδώ και 21 χρόνια έμπρακτα και όχι με λόγια» συμπλήρωσε.
