, μία πόλη αλλιώτικη απ’ τις άλλες, που δικαίως χαρακτηρίζεται ως η Βενετία της Ελλάδας!
Η μόνη της σύνδεση με τη στεριά έγκειται σε δύο πέτρινα γεφύρια, που στηρίζονται σε τοξωτές καμάρες.
Η σημερινή εικόνα που αναδεικνύει μία πόλη να «επιπλέει» στο νερό και να καθηλώνει άνευ κόπου όλα τα βλέμματα οφείλεται σε πέντε πολύ μικρά νησάκια, στην καρδιά της λιμνοθάλασσας.
Οι πρώτοι ψαράδες που τα κατοίκησαν, τα συνένωσαν με ξύλινα γεφυράκια δίχως να φαντάζονται πως το όλο αποτελέσματα θα παράπεμπε σ’ έναν συνδυασμό γήινου και υδάτινου παραδείσου.
Στην πορεία, οι συνεχείς επιχωματώσεις, με τελευταία αυτή του 1972, είχαν ως αποτέλεσμα τη σημερινή εντυπωσιακή εικόνα.
Ανάμεσα στα στενά σοκάκια δεσπόζει η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, καταφύγιο των πρώτων εθνοσυνελεύσεων με τους αντιπροσώπους της Ρούμελης, καθώς επίσης αποτελεί και το σημείο που έλαβε χώρα η περιβόητη δίκη του Καραϊσκάκη.
Επιπροσθέτως, το μουσείο χαρακτικής της Βάσως Κατράκη είναι ένα ακόμα στολίδι που μαγνητίζει ντόπιους αλλά και ξένους.
Τον Φεβρουάριο του 2002 τα γεφύρια αναγνωρίστηκαν ως ιστορικά και διατηρητέα μνημεία, που χρειάζονται ειδική κρατική προστασία, διότι παρουσιάζουν ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό και ιστορικό ενδιαφέρον.
Τέλος, το Αιτωλικό φημίζεται για τα ολόφρεσκα ψάρια, χέλια και πετάλια και φυσικά για το παραδοσιακό -παράλληλα όμως και διεθνώς αναγνωρισμένο- αυγοτάραχο μια και η απόσταση του Αιτωλικού απ’ το Μεσολόγγι είναι περίπου δέκα χιλιόμετρα.
