Δεν έχει τελειωμό ο πύρινος «εφιάλτης» στην Εύβοια , καθώς λίγες μέρες μετά την καταστροφική πυρκαγιά, νέα φωτιά ξέσπασε το πρωί της Παρασκευής, αυτή τη φορά στην περιοχή του Μίστρου στο Δήμο Διρφύων Μεσσαπίων.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η φωτιά καίει δασική έκταση στην Άγια Παρασκευή και δεν απειλούνται, προς το παρόν τουλάχιστον, κατοικίες.

Στο σημείο επιχειρούν 23 πυροσβέστες με εννέα οχήματα, δυο ομάδες εθελοντών, ενώ από αέρος επιχειρούν ρίψεις δυο Καναντέρ κι ένα ελικόπτερο.
Οι άνεμοι που πνέουν στην περιοχή είναι ενισχυμένοι. Ακόμη το σημείο επιχειρούν εθελοντές και υδροφόρες του δήμου Διρφύων Μεσσαπίων παρουσία του δήμαρχου Γιώργου Ψαθά και του αντιδήμαρχου Μπάμπη Τσώκου.

Σύμφωνα με πληροφορίες η φωτιά ξέσπασε από κεραυνό. Σημειώνεται πως χθες σε όλη τη χώρα ξέσπασαν δεκα πυρκαγιές από κεραυνούς, οι οποίες ελέγχθηκαν άμεσα.


«Χάθηκε» το 70% της συνολικής ελληνικής παραγωγής μελιού


Σε απόγνωση βρίσκονται οι μελισσοπαραγωγοί της Εύβοιας, καθώς τα μελίσσια έγιναν στάχτη, ενώ το δάσος θα χρειαστεί χρόνια για να αναγεννηθεί. Ενδεικτικό του πλήγματος που δέχτηκε ο κλάδος, είναι το γεγονός πως το ξακουστό πευκόμελο της Εύβοιας, αντιπροσώπευε το 70% του συνόλου της ελληνικής παραγωγής.

Έσβησαν οι φωτιές αλλά μαζί τους χάθηκαν χιλιάδες μελισσοσμήνη, η καταστροφή για τους μελισσοπαραγωγούς που είχαν τις κυψέλες τους στην Εύβοια είναι ανυπολόγιστη.

«Το δάσος δεν ξαναγίνεται θέλει 30 -40 χρόνια τι θα κάνουμε δεν υπάρχουν δουλειές, 100% κάηκαν όλα», αναφέρει μελισσοκόμος της περιοχής στην ΕΡΤ.



Οι παραγωγοί μελιού είναι σε απόγνωση καθώς οι κυψέλες έγιναν στάχτη ενώ ότι κατάφεραν να περισώσουν δεν θα έχε παραγωγή. 

Με κίνδυνο της ζωής του ένας μελισσοπαραγωγός έσωσε τις κυψέλες του την ώρα που η πύρινη λαίλαπα κατάκαιγε τα πεύκα στο μαύρο δάσος όμως δεν υπάρχει τίποτα για να τραφούν οι μέλισσες και να επιβιώσουν.

Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας μελισσοκομικών Συλλόγων Ελλάδας Βασίλης Ντούρας: «Χάνουμε 5 με 10 χιλιάδες μέλι τώρα με το έγκλημα της Εύβοιας είναι δυσβάσταχτο, εκεί ζούσαμε οι μισοί μελισσοκόμοι της Ελλάδας».

Μαζί με τους μελισσοπαραγωγούς και οι πευκάδες που μάζευαν το ρετσίνι θρηνούν, για το καμένο δάσος, το μαύρο παρόν και το δύσκολο μέλλον.