«Είμαι χαρούμενη γιατί δε χάθηκε ούτε μία ανθρώπινη ζωή » δηλώνει σήμερα η κυρία Παναγιώτα, που μέσα σε μια μέρα έγινε εξώφυλλο στα μεγαλύτερα ΜΜΕ του πλανήτη, ενώ εγκατέλειπε το σπίτι της, κατά τη διάρκεια των φωτιών της Εύβοιας.

Έχουν περάσει τέσσερις μήνες από εκείνες τις «μαύρες» μέρες, ωστόσο τίποτα δεν έχει ξεχαστεί.

Το σπίτι της γλίτωσε. Ωστόσο ακόμα δε μπορεί να ξεχάσει τις εικόνες που αντίκρισε και τα συναισθήματα που είχε τότε.

Μιλώντας στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής, η κυρία Παναγιώτα λέει για εκείνες τις στιγμές:

«Το ξημέρωμα, είχε κοκκινίσει ο ουρανός. Η φωτιά είχε “καταπιεί” την πλαγιά και προχωρούσε. Με τις μάνικες προσπαθούσαμε να σώσουμε τα σπίτια μας. Ξαφνικά, μας κύκλωσε το μέτωπο. Η φωτιά κατέβηκε από την αριστερή πλευρά. Άρχισα να φωνάζω: “Βοήθεια, καιγόμαστε”. Ήρθαν τα παιδιά που πάλευαν με τις φλόγες και μας έσωσαν. Λιποθύμησα. Όσοι ήταν κοντά έτρεξαν να μου δώσουν πρώτες βοήθειες», είπε.


Σαν πόλεμος

«Ήταν ένας πόλεμος. Έφτασαν πυροσβέστες από τη Ρουμανία και από άλλες χώρες προσπαθώντας να τεθεί υπό έλεγχο η φωτιά που συνέχιζε να καίει ανενόχλητη. Γυρίσαμε στις Γούβες. Το σπίτι μας δεν είχε καεί, μόνο πίσω στην αυλή. Όμως, πολλές κατοικίες κάηκαν ολοσχερώς. Επί δεκαπέντε μέρες νομίζαμε ότι το χωριό ήταν ένα απέραντο νεκροταφείο.

Τη νύχτα τα αποκαΐδια έκαιγαν και φάνταζαν σαν μικρά καντηλάκια. Κάηκαν τόσες χιλιάδες στρέμματα, αμπέλια, μελίσσια, τα πεύκα, το ρετσίνι και δεν είχαμε απώλεια ούτε ενός ανθρώπου! Μας βοήθησε ο Θεός. Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Τα αεροπλάνα δεν μπορούσαν να πετάξουν, δεν έβλεπαν από τον καπνό.

Θυμάμαι ότι πριν από 27 χρόνια είχε μεγάλη πυρκαγιά πάλι στο Καστρί, αλλά δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτή η καταστροφή. Δυστυχώς, η Εύβοια κάηκε σε μία μέρα. Σε μία μέρα έβαλαν 150 φωτιές. Γιατί ήταν “χέρι” αυτό που σκόρπισε την καταστροφή. Kαι δεν ήταν ένα…», υπογράμμισε.

Η κ. Παναγιώτα έχτισε το σπίτι στις Γούβες με τον άντρα της στις αρχές της δεκαετίας του ’80 για να έχουν μια στέγη στην εξοχή για τα συντάξιμα χρόνια τους. «Το αγάπησα το χωριό από την πρώτη στιγμή. Και στις χαρές και στις λύπες είμαι παρούσα».

«Περνώντας από τη Χαλκίδα προς τη Βόρεια Εύβοια, η διαδρομή ήταν ένας παράδεισος. Τώρα είναι θρήνος… Πιστεύω όμως ότι το ελληνικό κράτος και οι φορείς θα βοηθήσουν να ξαναγίνει σιγά σιγά. Η Εύβοια θα είναι πάντα ένα στολίδι».

Σε ερώτηση για το πώς ένιωσε όταν είδε τη φωτογραφία της να γίνεται γνωστή πέρα από τα σύνορα: «Δεν το περίμενα… Εκείνη τη στιγμή φώναζα όχι μόνο για τον εαυτό μου. Για όλο το χωριό. Κι αν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι, θέλω να αγαπήσουν τον κόσμο που υποφέρει. Που έχασε τα σπίτια του, τις περιουσίες του, τις δουλειές του. Να τους βοηθήσουν! Και να προσέξουν να μην ξανασυμβεί τέτοια συμφορά».

Αξίζει να σημειωθεί ότι η κ. Παναγιώτα ετοιμάζεται να επιστρέψει στις Γούβες, με την ελπίδα ποτέ ξανά, να μην αντικρίσει τέτοιες εικόνες καταστροφής, όπως αυτής του περασμένου Αυγούστου.