, διέμενε στο Γηροκομείο Βόλου. Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του διατηρούσε έως το τέλος της ζωής του διαύγεια πνεύματος, ενώ πέρυσι είχε συνδεθεί διαδικτυακά με τους μαθητές του ΓΕΛ Αγριάς, με τους οποίους είχε συνομιλία και τους εξιστόρησε τη ζωή αλλά και τη δράση του στον πόλεμο.
Ο Δημήτρης Κάλμπαρης γεννήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1917 στη Μακρινίτσα, ενώ είχε άλλα εννέα αδέλφια. Εργάστηκε στην κλινική του Τριχόπουλου ως νοσοκόμος κι έπειτα έγινε τσαγκάρης. Πολέμησε στο έπος του '40 και ήταν ο τελευταίος επιζών της μάχης στο ύψωμα 731. Μάλιστα, ακόμη και μέχρι πρόσφατα σε μεγάλη ηλικία, ο Δημήτρης Κάλμπαρης ήθελε να μοιράζεται τη γνώση και τις εμπειρίες του. Με αφορμή την επέτειο του '40, πέρυσι, μίλησε με τους μαθητές του ΓΕΛΑ Αγριάς, ενώ έδωσε συνέντευξη στο «Ιστόρημα» μια εταιρεία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, για την διάσωση της προφορικής ιστορίας. Το 2009, επίσης, μοιράστηκε τις εμπειρίες του με τον κ. Γεώργιο Σούρλα ο οποίος τις κατέγραψε στο βιβλίο του «Οι Ήρωες του 1940 περιμένουν».
Από τα τελευταία αφιερώματα, στα οποία μετέφερε σκέψεις του ήταν στην έκδοση της ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ «Πρόσωπα», ενώ φέτος ήταν εκείνος που έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα στο Γηροκομείο Βόλου, όπου και διέμενε.
Η είδηση του θανάτου του σκορπά βαθιά θλίψη στην κοινωνία, που έχασε έναν από τους μεγάλους και τελευταίους ήρωές της.
Ο πρώην Υπουργός Υγείας και Αντιπρόεδρος της Βουλής κ. Γιώργος Σούρλας συνδέθηκε στενά με τον Δημήτρη Κάλμπαρη, καθώς συνέγραψε βιβλίο για τη ζωή του.
Στην είδηση του θανάτου του ο κ. Σούρλας θέλησε να πει το δικό του αντίο, στον φίλο του και ήρωα του έπους του 1940.
«Έφυγε σήμερα από την ζωή σε ηλικία 106 ετών ο Δ. Κάλμπαρης από τον Βόλο. Ήταν ο ήρωας του Έπους 1940 που κρατούσε ολοζώντανες τις μνήμες των θρυλικών αγώνων με τις συγκλονιστικές του αφηγήσεις για γεγονότα, που προκαλούσαν δέος και θαυμασμό. Δεν θα τον ακούμε πλέον να αφηγείται για τους γενναίους αγώνες στο απόρθητο ύψωμα 731, που έκρινε την τελική έκβαση του πολέμου και για τους ήρωες που δόξασαν την Ελλάδα, τίμησαν την πατρίδα και άλλαξαν την πορεία του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Δεν θα ακούμε πλέον την φωνή του, αλλά θα μείνουν οι παρακαταθήκες του και οι προσωπικές αναμνήσεις από τις ατέλειωτες συζητήσεις, που κάναμε στην πόλη μας. Η τελευταία επικοινωνία έγινε προ ημερών και ήταν η πιο συγκινητική. Όταν θέλησε να μάθει τι γίνεται με την Ουκρανία ρώτησε με αγωνία «Αν οι Ουκρανοί πολεμούν για την πατρίδα τους, όπως εμείς οι Έλληνες το 1940;». Κι άκουσε με ικανοποίηση την απάντηση ότι δίνουν τον δικό τους αγώνα για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.
Τον αποχαιρετώ με σεβασμό, βαθιά εκτίμηση, πόνο ψυχής αλλά και θαυμασμό για τους πατριωτικούς του αγώνες.Είμαι ευτυχής, που τον γνώρισα και μου δίδαξε πολλά, όχι μόνο για το Έπος του 1940, αλλά με την στάση της ζωής του, την προσήλωση στο καθήκον και την ανιδιοτέλεια, που πρέπει να διέπει την συμπεριφορά μας απέναντι στην κοινωνία και την πατρίδα.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του, στα παιδιά του και τα εγγόνια του.
Καλό ταξίδι Μπάρμπα Μήτσο».
