«Ο εξαρτημένος είναι ένα πρόσωπο στην ουσία αποδομημένο και αλλοτριωμένο σωματικά και ψυχικά, όχι όμως αποκομμένο από την οικογένειά του και την κοινωνία. Υπό αυτό το πρίσμα, ούτε η οικογένεια αλλά ούτε και η κοινωνία είναι άμοιρες ευθυνών για την δημιουργία, την συντήρηση και την λύση της εξάρτησης », επισημαίνει ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, στο μήνυμά του με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών, η οποία τιμάται κάθε χρόνο στις 26 Ιουνίου.

Ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος σημειώνει, μεταξύ άλλων, ότι «η σημερινή ημέρα λοιπόν είναι ευκαιρία προβληματισμού και ευθύνης. Συγκεκριμένα, της ευθύνης που oφείλουμε όλοι μας να αναλάβουμε απέναντι στους νέους ανθρώπους. Να τολμήσουμε την αυτοκριτική μας, να θωρακίσουμε τα παιδιά μας με αρχές και αξίες, να μην επιτρέψουμε συμπεριφορές αδιαφορίας, να αναζητήσουμε και πάλι την χαμένη οικογενειακή θαλπωρή, να μιλήσουμε στα παιδιά και τους νέους -πρώτα με το παράδειγμά μας κι έπειτα με τον λόγο μας- για την αληθινή ευτυχία της ζωής, για το υπερούσιο νόημα του βίου, για την αξία του αγώνα, της διαρκούς προσπάθειας, για την ελευθερία, την αγάπη, την κατανόηση, την δικαιοσύνη».

Αναλυτικά, το μήνυμα του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου

Στους καιρούς της κρίσης, που μαστίζει την εποχή μας, δεν μπορεί να μην θυμόμαστε την σημερινή παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών. Η κρίση υποβαθμίζει τις συνθήκες ζωής, επηρεάζει αρνητικά την σωματική και ψυχική υγεία, εντείνει την περιθωριοποίηση και την παραβατικότητα, υποθάλπει φαινόμενα κοινωνικής έντασης και βίας και αυξάνει τις ανισότητες, ωθεί επομένως τους νέους ανθρώπους σε αδιέξοδους δρόμους, σε εσωτερικό κενό και απόγνωση και στην αναζήτηση ψεύτικων καταφυγίων που δεν λυτρώνουν, αλλά αδειάζουν τις ψυχές.

Ο εξαρτημένος είναι ένα πρόσωπο στην ουσία αποδομημένο και αλλοτριωμένο σωματικά και ψυχικά, όχι όμως αποκομμένο από την οικογένειά του και την κοινωνία. Υπό αυτό το πρίσμα, ούτε η οικογένεια αλλά ούτε και η κοινωνία είναι άμοιρες ευθυνών για την δημιουργία, την συντήρηση και την λύση της εξάρτησης.

Η σημερινή ημέρα λοιπόν είναι ευκαιρία προβληματισμού και ευθύνης. Συγκεκριμένα, της ευθύνης που oφείλουμε όλοι μας να αναλάβουμε απέναντι στους νέους ανθρώπους. Να τολμήσουμε την αυτοκριτική μας, να θωρακίσουμε τα παιδιά μας με αρχές και αξίες, να μην επιτρέψουμε συμπεριφορές αδιαφορίας, να αναζητήσουμε και πάλι την χαμένη οικογενειακή θαλπωρή, να μιλήσουμε στα παιδιά και τους νέους -πρώτα με το παράδειγμά μας κι έπειτα με τον λόγο μας- για την αληθινή ευτυχία της ζωής, για το υπερούσιο νόημα του βίου, για την αξία του αγώνα, της διαρκούς προσπάθειας, για την ελευθερία, την αγάπη, την κατανόηση, την δικαιοσύνη. Πως όλα αυτά μπορούν να υπάρξουν στην οικογένεια και στην κοινωνία μας, πως τίποτε δεν χάθηκε οριστικά, φθάνει να συνοδοιπορήσουμε με τον Αρχηγό της ζωής, τον Ιησού, όχι στον δρόμο των ψεύτικων παραδείσων, αλλά στην προοπτική της βιώσεως του αληθινού, στον δρόμο της αγάπης και της συμπόνιας, που μας δίδαξε ο Κύριός μας.