Στις 3 το μεσημέρι συγγενείς, φίλοι, συναθλητές αλλά και απλοί άνθρωποι που αγάπησαν τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, ο οποίος έχασε τη μάχη με μία σπάνια μορφή καρκίνου σε ηλικία 42 χρονών, θα αποχαιρετήσουν τον σπουδαίο ολυμπιονίκη.

Η σορός του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το πρωί της Παρασκευής, θα εκτίθεται προς χαιρετισμό από τις 3 το μεσημέρι στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Τιμίου Προδρόμου Νεαπόλεως, ενώ μία ώρα αργότερα θα ακολουθήσει η εξόδιος ακολουθία και κατόπιν ο ενταφιασμός στα Κοιμητήρια του Φιλύρου Θεσσαλονίκης.

Η συγκλονιστική ανάρτηση

Στον λογαριασμό του στο Facebook αναρτήθηκε ένα συγκλονιστικό κείμενο που είχε γράψει ο ίδιος και ήταν έτοιμο προς δημοσίευση, όταν φύγει νικημένος από την ασθένεια.

Σε αυτό αναφέρεται στη σκληρή μάχη που έδωσε με ένα σπάνιο τύπο καρκίνου, ενώ στέκεται στην πορεία του ως αθλητής, αλλά και στην πολιτική.

Στέλνει, δε, ένα μήνυμα προς την κοινωνία: «Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε. Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές».

Η τελευταία επιθυμία του

Στην ανάρτησή του, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ανέφερε ακόμη πως αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός.

«Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».