ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
Συγκλονίζει η ανάρτηση του σκηνοθέτη Κυριάκου Αγγελάκου για τον 5χρονο στον Κολωνό - «Αν το ΕΚΑΒ είχε έρθει νωρίτερα...»
«Το ασθενοφόρο έρχεται με 30 λεπτά καθυστέρηση, σ' έναν δρόμο 1,5 χιλιόμετρο από την Ομόνοια», αναφέρει στην ανάρτησή του
Συγκλονίζει ο σκηνοθέτης Κυριάκος Αγγελάκος
με την ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, στην οποία περιγράφει πώς έζησε την τραγωδία στον Κολωνό, με το διαμέρισμα που έπιασε φωτιά και είχε ως αποτέλεσμα το 5χρονο αγοράκι της οικογένειας που ζούσε σε αυτό να δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.
Ο σκηνοθέτης και γείτονας της οικογένειας της οποίας κάηκε το σπίτι συγκλονίζει με τα όσα έζησε και στην ανάρτησή του καταλήγει: «Αν το ΕΚΑΒ είχε έρθει νωρίτερα…».
«Οδός Αλκυόνης, Κολωνός. Στην πίσω αυλή της πόλης.
Λίγο πριν τις 10 το βράδυ. Η πρώτη χειμωνιάτικη νύχτα.
Η μυρωδιά καμένου ξύλου εισβάλλει στο δωμάτιο. Μια μυρωδιά γνώριμη από το 2010, τότε που ο κόσμος έκαιγε λουστραρισμένα ξύλα για να ζεσταθεί. Αρχίσαμε πάλι, σκέφτηκα, ενώ η μυρωδιά μού έκαιγε τα ρουθούνια και το λαιμό.
Λίγα λεπτά αργότερα, έντονη οχλοβοή, μπότες βαράνε δυνατά στις σκάλες, φωνές και η μυρωδιά γίνεται αποπνικτική.
Βγαίνω έξω και το στενό δρομάκι έχει γεμίσει κόσμο που κοιτάει την πολυκατοικία μας. Οι πυροσβέστες ανεβάζουν τη μάνικα στο δεύτερο όροφο. Οι συγκάτοικοι της πολυκατοικίας με πιτζάμες στο κρύο σαν χαμένοι.
Δυο λεπτά αργότερα κατεβαίνει ο πρώτος πυροσβέστης με το πεντάχρονο αγοράκι στην αγκαλιά του. Τα χεράκια και τα ποδαράκια του αιωρούνται σαν εκκρεμές έξω από τα χέρια του διασώστη του. Το παιδάκι δεν έχει τις αισθήσεις του. Το ξαπλώνουν πάνω στο παγωμένο πεζοδρόμιο μπροστά στην μπαλκονόπορτά μου. Η μάνα του ουρλιάζει. Οι πυροσβέστες αρχίζουν να του κάνουν μαλάξεις στην καρδιά και η μάνα να του δίνει το φιλί της ζωής.
Μετά ένας άλλος παίρνει τη θέση της. Ο κόσμος είναι αγριεμένος. Τηλεφωνούν στο 166 και δεν απαντάει κανείς. Παίρνουν το 100. Δοκιμάζω το 166 και το σηκώνουν μετά από αναμονή 5 λεπτών. Πάνω από το παιδικό κορμάκι, άνδρες και γυναίκες, πυροσβέστες και πολίτες προσπαθούν να το επαναφέρουν στη ζωή.
Άλλοι πυροσβέστες κατεβάζουν τα 2 αδέρφια του. Το μεσαίο είναι ξυπόλυτο, τουρτουρίζει, με το βλέμμα χαμένο, οι γείτονες το τυλίγουν με μια κουβέρτα στο πεζοδρόμιο. Σε λίγο φθάνει το πρώτο περιπολικό και ακολουθούν οι μοτοσυκλέτες των αστυνομικών.
Γύρω από το παιδάκι στήνεται ο χορός της τραγωδίας:
- Πατέρας: Ήμουν όλη μέρα στις ελιές. Γύρισα κομμάτια και με πήρε ο ύπνος. Δεν κατάλαβα τίποτα. Η γυναίκα μου έλειπε.
Στο παιδί κάνουν μαλάξεις στην καρδιά και τεχνική αναπνοή.
- Γείτονας: Το παιδί ήταν ζωηρό. Δεν μπορούσαν να το ελέγξουν.
- Γείτονας: Η φωτιά μπήκε από βραχυκύκλωμα στο χριστουγεννιάτικο δένδρο, μετά άρπαξε η πόρτα, εγώ μπήκα μέσα και την έσβησα.
- Γείτονας: Η φωτιά ξεκίνησε κάτω από την τηλεόραση.
- Πυροσβέστης: Η φωτιά ξεκίνησε από την κουζίνα, από μαγειρικό σκεύος.
- Άλλος πυροσβέστης ρωτάει το αδερφάκι του: Από ποια χώρα είσαι;
- Γείτονες: Έλληνες είναι.
Ένα κορίτσι σε υστερία βρίζει το ΕΚΑΒ, που αργεί να στείλει ασθενοφόρο.
Οι πυροσβέστες φωνάζουν στο συγκεντρωμένο κόσμο, οι αστυνομικοί φωνάζουν κι αυτοί, μπλε φώτα από τους φάρους των μηχανών και του περιπολικού, απλωμένες μάνικες παντού, η σπασμένη εξώπορτα της πολυκατοικίας. Απόκοσμο τοπίο, σκηνικό θανάτου.
Το ασθενοφόρο έρχεται με 30 λεπτά καθυστέρηση, σ' έναν δρόμο 1,5 χιλιόμετρο από την Ομόνοια.
Παίρνουν το μωρό με το ασθενοφόρο.
Μπαίνω στο σπίτι. Μυρωδιά καμένου ξύλου παντού. Ο θάνατος μυρίζει σαν καμένη φορμάικα.
Σε 10 λεπτά η είδηση ανεβαίνει στα sites των εφημερίδων: Το παιδάκι πέθανε. Εμφανίζονται τα πρώτα κανάλια. Αυτά ήρθαν γρηγορότερα από το ΕΚΑΒ.
Βάζω τον υπολογιστή μου σε μια τσάντα και φεύγω. Αδύνατον να μείνω. Αισθάνομαι δύσπνοια και η εικόνα του παιδιού τρυπάει το μυαλό μου.
Αν το ΕΚΑΒ είχε έρθει νωρίτερα, μουρμουρίζω συνεχώς σαν μάντρα.
Σήμερα το πρωί τα κανάλια είχαν στρατοπεδεύσει έξω από την παλιά αόρατη πολυκατοικία της οδού Αλκυόνης, που η τραγωδία την έβγαλε από την αφάνεια όπου ήταν η θέση της. Ένας φωτορεπόρτερ μπαίνει σαν κλέφτης στην πολυκατοικία κι ανεβαίνει στο καμένο διαμέρισμα. Η καταστροφή έχει φωτογένεια και πουλάει.
Τα τελευταία νέα λένε πως το παιδάκι είναι διασωληνωμένο στο Αττικό νοσοκομείο, σε κρίσιμη κατάσταση.
Αν το ΕΚΑΒ είχε έρθει νωρίτερα...
Στο μπαλκόνι του καμένου σπιτιού κυματίζει μια ελληνική σημαία.
Ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου».
Ο σκηνοθέτης και γείτονας της οικογένειας της οποίας κάηκε το σπίτι συγκλονίζει με τα όσα έζησε και στην ανάρτησή του καταλήγει: «Αν το ΕΚΑΒ είχε έρθει νωρίτερα…».
Ολόκληρη η συγκλονιστική ανάρτηση
«Οδός Αλκυόνης, Κολωνός. Στην πίσω αυλή της πόλης.Λίγο πριν τις 10 το βράδυ. Η πρώτη χειμωνιάτικη νύχτα.
Η μυρωδιά καμένου ξύλου εισβάλλει στο δωμάτιο. Μια μυρωδιά γνώριμη από το 2010, τότε που ο κόσμος έκαιγε λουστραρισμένα ξύλα για να ζεσταθεί. Αρχίσαμε πάλι, σκέφτηκα, ενώ η μυρωδιά μού έκαιγε τα ρουθούνια και το λαιμό.
Λίγα λεπτά αργότερα, έντονη οχλοβοή, μπότες βαράνε δυνατά στις σκάλες, φωνές και η μυρωδιά γίνεται αποπνικτική.
Βγαίνω έξω και το στενό δρομάκι έχει γεμίσει κόσμο που κοιτάει την πολυκατοικία μας. Οι πυροσβέστες ανεβάζουν τη μάνικα στο δεύτερο όροφο. Οι συγκάτοικοι της πολυκατοικίας με πιτζάμες στο κρύο σαν χαμένοι.
Δυο λεπτά αργότερα κατεβαίνει ο πρώτος πυροσβέστης με το πεντάχρονο αγοράκι στην αγκαλιά του. Τα χεράκια και τα ποδαράκια του αιωρούνται σαν εκκρεμές έξω από τα χέρια του διασώστη του. Το παιδάκι δεν έχει τις αισθήσεις του. Το ξαπλώνουν πάνω στο παγωμένο πεζοδρόμιο μπροστά στην μπαλκονόπορτά μου. Η μάνα του ουρλιάζει. Οι πυροσβέστες αρχίζουν να του κάνουν μαλάξεις στην καρδιά και η μάνα να του δίνει το φιλί της ζωής.
Μετά ένας άλλος παίρνει τη θέση της. Ο κόσμος είναι αγριεμένος. Τηλεφωνούν στο 166 και δεν απαντάει κανείς. Παίρνουν το 100. Δοκιμάζω το 166 και το σηκώνουν μετά από αναμονή 5 λεπτών. Πάνω από το παιδικό κορμάκι, άνδρες και γυναίκες, πυροσβέστες και πολίτες προσπαθούν να το επαναφέρουν στη ζωή.
Άλλοι πυροσβέστες κατεβάζουν τα 2 αδέρφια του. Το μεσαίο είναι ξυπόλυτο, τουρτουρίζει, με το βλέμμα χαμένο, οι γείτονες το τυλίγουν με μια κουβέρτα στο πεζοδρόμιο. Σε λίγο φθάνει το πρώτο περιπολικό και ακολουθούν οι μοτοσυκλέτες των αστυνομικών.
Γύρω από το παιδάκι στήνεται ο χορός της τραγωδίας:
- Πατέρας: Ήμουν όλη μέρα στις ελιές. Γύρισα κομμάτια και με πήρε ο ύπνος. Δεν κατάλαβα τίποτα. Η γυναίκα μου έλειπε.
Στο παιδί κάνουν μαλάξεις στην καρδιά και τεχνική αναπνοή.
- Γείτονας: Το παιδί ήταν ζωηρό. Δεν μπορούσαν να το ελέγξουν.
- Γείτονας: Η φωτιά μπήκε από βραχυκύκλωμα στο χριστουγεννιάτικο δένδρο, μετά άρπαξε η πόρτα, εγώ μπήκα μέσα και την έσβησα.
- Γείτονας: Η φωτιά ξεκίνησε κάτω από την τηλεόραση.
- Πυροσβέστης: Η φωτιά ξεκίνησε από την κουζίνα, από μαγειρικό σκεύος.
- Άλλος πυροσβέστης ρωτάει το αδερφάκι του: Από ποια χώρα είσαι;
- Γείτονες: Έλληνες είναι.
Ένα κορίτσι σε υστερία βρίζει το ΕΚΑΒ, που αργεί να στείλει ασθενοφόρο.
Οι πυροσβέστες φωνάζουν στο συγκεντρωμένο κόσμο, οι αστυνομικοί φωνάζουν κι αυτοί, μπλε φώτα από τους φάρους των μηχανών και του περιπολικού, απλωμένες μάνικες παντού, η σπασμένη εξώπορτα της πολυκατοικίας. Απόκοσμο τοπίο, σκηνικό θανάτου.
Το ασθενοφόρο έρχεται με 30 λεπτά καθυστέρηση, σ' έναν δρόμο 1,5 χιλιόμετρο από την Ομόνοια.
Παίρνουν το μωρό με το ασθενοφόρο.
Μπαίνω στο σπίτι. Μυρωδιά καμένου ξύλου παντού. Ο θάνατος μυρίζει σαν καμένη φορμάικα.
Σε 10 λεπτά η είδηση ανεβαίνει στα sites των εφημερίδων: Το παιδάκι πέθανε. Εμφανίζονται τα πρώτα κανάλια. Αυτά ήρθαν γρηγορότερα από το ΕΚΑΒ.
Βάζω τον υπολογιστή μου σε μια τσάντα και φεύγω. Αδύνατον να μείνω. Αισθάνομαι δύσπνοια και η εικόνα του παιδιού τρυπάει το μυαλό μου.
Αν το ΕΚΑΒ είχε έρθει νωρίτερα, μουρμουρίζω συνεχώς σαν μάντρα.
Σήμερα το πρωί τα κανάλια είχαν στρατοπεδεύσει έξω από την παλιά αόρατη πολυκατοικία της οδού Αλκυόνης, που η τραγωδία την έβγαλε από την αφάνεια όπου ήταν η θέση της. Ένας φωτορεπόρτερ μπαίνει σαν κλέφτης στην πολυκατοικία κι ανεβαίνει στο καμένο διαμέρισμα. Η καταστροφή έχει φωτογένεια και πουλάει.
Τα τελευταία νέα λένε πως το παιδάκι είναι διασωληνωμένο στο Αττικό νοσοκομείο, σε κρίσιμη κατάσταση.
Αν το ΕΚΑΒ είχε έρθει νωρίτερα...
Στο μπαλκόνι του καμένου σπιτιού κυματίζει μια ελληνική σημαία.
Ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου».
