Συγκλονίζει ο πατέρας της Αναστασίας Πλακιά από την Καλαμπάκα, που έχασε τη ζωή της μαζί με τις δίδυμες πρώτες ξαδέλφες της στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.

Ο Δημήτρης Πλακιάς, μιλώντας στο «Πρωινό» και τη δημοσιογράφο Έλλη Αυξεντίου, επισημαίνει πως προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του.

«Είμαστε μικρή κοινωνία και καταλαβαίνετε. Πρέπει να μεγαλώσουν σαν Θωμάς και Έλλη. Δεν πρέπει να μεγαλώσουν σαν αδέλφια της Αναστασίας που χάθηκε. Έχουμε έναν γολγοθά μπροστά μας, μεγάλο», είπε αρχικά ο Δημήτρης Πλακιάς.

– Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες. Πώς το βιώνετε όλο αυτό;

Πολύ πόνο και πολύ θυμό, τι βιώνουμε! Αυτή τη στιγμή μέσα μας, όσος πόνος υπάρχει, άλλος τόσος θυμός υπάρχει. Είναι εφιάλτης. Σκέτος εφιάλτης.

– Έχει επικοινωνήσει κάποιος από το κράτος μαζί σας;

Πλάκα μού κάνετε; Τίποτα. Τίποτα. Ούτε ψυχολογική υποστήριξη, τίποτα. Ούτε τι κάνουν τα μικρά τα παιδιά, τι κάνουμε, τι ράνουμε, τίποτα. Ακόμα και σήμερα Θεσσαλονίκη που πήγαμε, για τα πράγματα, μόνοι μας πήγαμε. Όλα τα περνάμε μόνοι μας. Δυστυχώς.

– Σήμερα έχετε πάρει τα πράγματα της Αναστασίας και τα έχετε μεταφέρει στην Καλαμπάκα;

Βεβαίως. Όχι όλα. Απλά μόνο τα ρούχα της. Τα άλλα τα κάναμε δωρεά σε ένα ίδρυμα.

– Ποιο είναι το μεγαλύτερο και το πιο πολύτιμο φυλαχτό που αυτή τη στιγμή, τόσο εσείς όσο και η σύζυγός σας, κουβαλάτε από την Αναστασία;

Η αγάπη που είχε για εμάς. Η μεγάλη της φοβία ήταν μην πάθουμε εμείς τίποτα. Και τελικά «έφυγε» το κορίτσι μας. Και με άλλους γονείς που μιλάμε, γιατί έχουμε έρθει πολύ κοντά και με άλλους γονείς, και από Καρδίτσα και από Λάρισα, που ήμασταν από πρώτη στιγμή εκεί.

Πρέπει να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ», μην το ξεχάσω, στους εθελοντές του νοσοκομείου και στο Νοσοκομείο της Λάρισας. Ήταν άψογοι.

Μέχρι και όλοι οι άλλοι που ήρθαν μετά, υπουργοί με μάσκες και ψέματα. Τα δάκρυα ήταν ψέματα. Εμείς ήμασταν καμένοι και αυτοί έρχονταν με μάσκες, να πουλήσουνε; Δεν μπορώ να καταλάβω. Να τιμωρηθούν όλοι, δεν το συζητάω. Με έναν σταθμάρχη και έναν μηχανοδηγό ή τι άλλο θέλουν να βγάλουν αυτοί στη φόρα, αυτό δεν μου λέει τίποτα εμένα, ως γονέα. Ως γονέα, δεν μου λέει τίποτα αυτό.

Πρέπει να μπει κάποια στιγμή κάποιος μεγάλος μέσα, τέλος. Πρέπει να τιμωρηθεί κάποιος πιο μεγάλος. Δεν το συζητάμε αυτό. Αυτό το λένε όλοι οι συγγενείς.

Τρία ήταν. Εμείς τρίδυμα τα λέγαμε. Δεν τα λέγαμε δίδυμα, ήταν τρίδυμα. Αυτά μεγαλώσανε μαζί. Σχολείο, χορούς, γενέθλια, διακοπές, τα πάντα. Ήταν πάντα μαζί. Πάντα μαζί. Μαζί ήρθαν στη ζωή και μαζί φύγανε.

– Η οικογένεια των κοριτσιών, ο αδελφός σας, η νύφη σας πώς το βιώνουν;

Τραγικά. Όλοι μαζί έχουμε καταστραφεί. Πολύς πόνος και πολύς θυμός.

– Έχετε κινηθεί νομικά και εσείς, όπως έχει ασχοληθεί και ο αδελφός σας;

Βεβαίως, βεβαίως. Ακριβώς με τον κύριο Κούγια. Ποινικά. Το μοναδικό πράγμα που μας ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι μόνο το ποινικό. Δεν το συζητάμε παραπέρα. Είναι μόνο το ποινικό.

 – Ακούσαμε κάποια στιγμή και ένα βίντεο, όπου ακούγονται τα τρία κορίτσια, που λένε ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ μέσα στο τρένο.

 Εντάξει τώρα. Κάποια στιγμή να σας δείξω τα μηνύματα όλα που μιλούσαμε. Έτσι έλεγαν τα κορίτσια, θα καταλάβετε.

 – Τι λένε δηλαδή αυτά τα μηνύματα;

 «Πρώτη και τελευταία φορά με το τρένο». Αυτό υπάρχει σε μήνυμα. Δεν το λέω εγώ, υπάρχει σε μήνυμα.

 – Ποια ήταν η τελευταία φορά που επικοινωνήσατε με την Αναστασία;

 Εγώ μιλούσα με τα κορίτσια από τις 22:20 μέχρι τις 22:58.