Το σκάφος που βούλιαξε στην παγωμένη Μεσόγειο, πάγωσε και την ζωή τους. Η επιχείρηση διάσωσης συνεχίζεται με τις ελπίδες ωστόσο για εύρεση επιζώντων να σβήνουν όσο περνούν οι ώρες. Ανοιχτά της Πύλου, στον βυθό, βρίσκονται όπως εκτιμούν οι αρχές, εκατοντάδες άνθρωποι που είχαν όνειρο για μια νέα ζωή, ανάμεσά τους, παιδιά και γυναίκες.

Οι μαρτυρίες όσων κατάφεραν να σωθούν από την υδάτινη κόλαση στο ναυάγιο της Πύλου, συγκλονίζουν ενώ η αγωνία κορυφώνεται για τους συγγενείς που αναμένουν καρτερικά να μάθουν νέα των δικών τους ανθρώπων.

 Το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής είδαν εκατοντάδες άνθρωποι που ήλπιζαν σε ένα καλύτερο αύριο.

Ανθρώπινες ζωές στοιβαγμένες στα σαπιοκάραβα και τα αμπάρια ακατάλληλων πλοίων, περιμένουν όταν ανοίξει η πόρτα να αντικρίσουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη, ρισκάροντας την ζωή τους.


H πορεία που ακολούθησε το μοιραίο πλοίο, θεωρείται συνηθισμένη διαδρομή και χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο.

Άνθρωποι που γνωρίζουν ακριβώς τις διαδρομές των δουλεμπόρων εξηγούν πώς υπάρχουν τρία διαφορετικά σημεία εκκίνησης...

Από τη Συρία οι πρόσφυγες και μετανάστες μεταφέρονται στο Λίβανο, στη Βεγγάζη της Λιβύης ή στα παράλια της Αιγύπτου. από εκεί επιβιβάζονται σε ακατάλληλα πλοία προσπαθώντας να φτάσουν μέσω της Μεσογείου στην ιταλία.

Μια φωτογραφία ενός παιδιού που αγνοείται, ένα μήνυμα από τη Συρία, οι αγωνιώδεις προσπάθειες αδελφού να βρει τον αδελφό του...Τα πρόσωπα της τραγωδίας συγκλονίζουν.

Όπως εξηγεί ο Μανώλης Μάκαρης, Καθηγητής της Καρδιολογικής κλινικής του Νοσοκομείου της Πύλου, πολλοί άνθρωποι έχουν συρρεύσει στην Καλαμάτα προσπαθώντας να  μάθει πού είναι οι δικοί τους.

Δείχνει τα μηνύματα που του έστειλαν συγγενείς όσων δεν έχουν βρεθεί ακόμη. Λυγίζει.... 

 «Μέσω εφαρμογής του κινητού προσπαθούσαμε να επικοινωνήσουμε. Βομβάρδισαν το δικό μου κινητό και τα σόσιαλ μίντια, μου έχουνε στείλει φωτογραφίες ανθρώπων που αγνοούνται. Από τη Συρία την Αίγυπτο, τους λέω ότι είμαι γιατρός δεν μπορώ να τους βοηθήσω» περιγράφει.

Εξαντλημένοι, σαστισμένοι τυλιγμένοι με κουβέρτες... Οι επιβάτες μπορεί να βρίσκονται στο λιμάνι της Καλαμάτας αλλά η σκέψη τους είναι ακόμη εκεί. Στο πλοίο που άλλαξε για πάντα τη ζωή τους.

Παιδιά, νέοι άνδρες σε σοκ είναι και αδύναμοι πολλές φορές μεταφέρονται με ασθενοφόρα ακόμη και σε ομάδες των δύο ή τριών ατόμων στο νοσοκομείο.

Ακόμη και μέσα στο θάλαμο του νοσοκομείο- ναυαγοί σε κατάσταση σοκ- το μόνο που ζητάνε είναι μια ένδειξη ότι οι δικοί τους άνθρωποι είναι ζωντανοί.

Δεν σταματάνε να ψάχνουν να ρωτούν μήπως κάποιος έχει δει το παιδί, τον αδερφό, το θείο τους, όσους βρίσκονταν στα αμπάρια. Αυτούς που ταξίδευαν μαζί τους και έχασαν στο ναυάγιο.

Δεν μπορούν ακόμη να μιλήσουν είναι σε σοκ, νιώθουν ότι βρίσκονται ακόμη πάνω στο καράβι, ότι ζαλίζονται.

Στο νοσοκομείο και σήμερα προσπαθούν να δηλώσουν τους ανθρώπους που ήτανε μαζί και γνώριζαν.

Ναυαγός περιγράφει πως ταξίδευε μαζί με 4 θείους και 2 ξαδέρφια τους οποίους δεν μπορεί να βρει, δεν τους είδε να βγαίνουν στην στεριά. Περιγράφουν τί φορούσαν, πώς ήταν και ελπίζει να μάθει έστω και την παραμικρή πληροφορία.

Οι επιζώντες αναρωτιούνται πού είναι οι δικοί τους άνθρωποι, μπαίνουν στη διαδικασία να σκέφτονται με ποιους έχουν να μιλήσουν.

Η επιχείρηση διάσωσης συνεχίζεται με τις ελπίδες ωστόσο για εύρεση επιζώντων να σβήνουν όσο περνούν οι ώρες.