Είμαι μία από τους δεκάδες χιλιάδες υποψηφίους στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και συμμετέχω συνειδητά, για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Δεν αποφάσισα να κάνω «πέρασμα», όπως λέμε στη δουλειά μου, από την Αθήνα. Είναι κάτι που δεν θα προσέθετε το παραμικρό στην Αθήνα αλλά ούτε σε μένα. Σήμερα, οι συνθήκες της ζωής μου, επιτρέπουν να μπω σε μία ομάδα με την οποία έχω τις ίδιες απόψεις και θέσεις για την επόμενη μέρα της Αθήνας.
Η επόμενη μέρα αυτής της παγκόσμιας πόλης βασίζεται στην μεγάλη πρόκληση, να συνδέσει το ιστορικό παρελθόν της με το μέλλον. Είναι μία πρόκληση που προυποθέτει να κερδίσουμε τη μάχη με το, φαινομενικά, αυτονόητο. Δηλαδή να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με τις καθημερινές ανάγκες των κατοίκων, των εργαζομένων και των επισκεπτών και να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Να κλείσει ο λογαριασμός των πεζοδρομίων και της προσβασιμότητας, να μεγαλώσουμε την αντιστοιχία πρασίνου ανά κάτοικο και να αντιμετωπίσουμε επιτέλους το κυκλοφοριακό πρόβλημα.
Με αυτά τα προβλήματα πρέπει να αναμετρηθούμε για να περάσουμε σε αυτά που θέλουμε να έρθουν. Να δώσουμε ζωή στην αρχιτεκτονική προίκα της πόλης που καταρρέει μέρα με τη μέρα από το κέντρο μέχρι τις μικρές γειτονιές, να μειώσουμε το θόρυβο, να κάνουμε την καθημερινότητα ανθρώπινη.
Αισθάνομαι ότι μπαίνω σε μία δυνατή ομάδα που έχει ξεκινήσει αυτήν την αναμέτρηση.
Συντάσσομαι με τον Κώστα Μπακογιάννη διότι παρατηρώ τον τρόπο που κινείται από την πρώτη ημέρα του στον δήμο. Διότι ζω και δουλεύω στην Αθήνα και μπορώ να συγκρίνω τις ημέρες του με εκείνες άλλων δημάρχων. Έχει ξεκινήσει τη δουλειά και αυτό με κερδίζει. Θέτει ως στόχο τον πολιτισμό της καθημερινότητας και θεωρώ ότι αυτός είναι αυτοσκοπός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Γιατί, τι να τα κάνεις τα λαμπερά και τα μεγάλα έργα αν δεν έχεις δώσει απαντήσεις στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο κάτοικος όταν βγαίνει από την πόρτα του σπιτιού του, ο γονιός όταν φοβάται να αφήσει μόνο του το παιδί του να γυρίσει από το σχολείο ή ο επαγγελματίας που χάνει πελάτες γιατί δεν έχουν που να παρκάρουν.
Μου προκαλεί θλίψη η εικόνα της κομματικής αντιπαράθεσης για τα αυτονόητα και νομίζω ότι προκαλεί αποστροφή σε όλους τους Αθηναίους.
Αντιπαράθεση για τις συνέργειες με τον ιδιωτικό τομέα; Αντιπαράθεση για τους χώρους πρασίνου; Αντιπαράθεση για το φωτισμό της πόλης; Φτάνει πιά, νισάφι που λέμε. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν προσφέρεται ή δεν θα έπρεπε μετατρέπεται σε πεδίο κομματικού καβγά, δεν μας παίρνει, δεν έχουμε ούτε χώρο, ούτε χρόνο. Είναι φαινόμενο που δηλώνει ασέβεια στον δημότη που ζει σε μία υπέροχη πόλη και δεν την αφήνουν να αναπνεύσει.
Συμμετέχω στις εκλογές ως κάτοικος μίας γειτονιάς της Αθήνας, ως εργαζόμενη σε αυτήν την πόλη. Ούτε ως ηθοποιός, ούτε ως φιλόλογος. Θέλω να επιστρέψω στην Αθήνα λίγα από αυτά που μου έχει προσφέρει από την παιδική μου ηλικία. Είμαι κουρασμένη από όλα αυτά που έχουν κουράσει και όλους τους άλλους. Απαιτώ όλα αυτά που απαιτούν και όλοι οι άλλοι στην Αθήνα. Ωστόσο, θεωρώ ότι τώρα μπορώ να δώσω ένα μέρος αυτών που απαιτώ και απαιτούμε όλοι μας.
