Τη γνωρίσαµε µέσα στα δύσκολα χρόνια του κορονοϊού και την αγαπήσαµε αµέσως. ∆εν θα µπορούσαµε και αλλιώς, αφού -παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις που έκανε πολλές φορές- κέρδισε τον κόσµο µε το χιούµορ της και το χαµόγελό της. Η Ματίνα Παγώνη πάντοτε έβγαινε περιποιηµένη και καλοντυµένη. Εχει αέρα ιταλικό, αφού σπούδασε στη Νάπολη. Τη συνάντησα στο γραφείο της στο νοσοκοµείο «Γ. Γεννηµατάς», στον φυσικό της χώρο. Μιλήσαµε για τη ζωή της, τα παιδικά της χρόνια, τις αγαπηµένες της συνήθειες, τον Στέφανο Κασσελάκη και τον Τάιλερ. «Από πού να ξεκινήσουµε;», τη ρωτάω. «Από τον κορονοϊό», µου απαντάει.

Πώς είναι, λοιπόν, η κατάσταση;

Υπάρχει ακόµα ο κορονοϊός. Καλό θα είναι όσοι ανήκουν στις οµάδες υψηλού κινδύνου, µε υποκείµενα νοσήµατα, να κάνουν το επικαιροποιηµένο εµβόλιο για τον COVID αλλά και της γρίπης. Το ενισχυµένο όσοι είναι άνω των 64 και οι υπόλοιποι το κλασικό.

Στα νοσοκοµεία ποια είναι η κατάσταση;

Υπάρχει αύξηση των κρουσµάτων του κορονοϊού, αλλά ευτυχώς τα συµπτώµατα είναι αντιµετωπίσιµα. ∆εν έχουµε ιδιαίτερες διασωληνώσεις. Το καλό είναι πως έχουµε τα αντιιικά φάρµακα που βοήθησαν πάρα πολύ. Καλά ήµασταν µέχρι τώρα, που ο καιρός ήταν καλός. Τώρα που θα µπούµε σε εσωτερικούς χώρους χρειάζεται πολλή προσοχή.

Η γενικότερη εικόνα των νοσοκοµείων ποια είναι;

Χρειάζονται οικονοµική ενίσχυση τα νοσοκοµεία. Χρηµατοδότηση και προσλήψεις προσωπικού. Πριµοδότηση για να πάνε οι νέοι γιατροί στα νησιά, στην παραµεθόριο, σε Κέντρα Υγείας. Και φυσικά να µην αφήσουµε τους γιατρούς µας να φύγουν στο εξωτερικό.

Ισχύει ότι θα έρθει υγειονοµικό προσωπικό από τις Φιλιππίνες;

Τα θεωρώ αστεία όλα αυτά. Απαντήσαµε αµέσως όταν ακούστηκαν αυτά και το θέµα σταµάτησε εκεί.

Για να κάνει κάποιος µια χειρουργική επέµβαση, πόσο καιρό χρειάζεται να περιµένει;

Εξαρτάται από την επέµβαση και το νοσοκοµείο. Υπάρχουν νοσοκοµεία που µπορεί κάποιος ασθενής να περιµένει για µήνες στις λίστες, ακόµα και χρόνο µπορώ να σας πω, και υπάρχουν άλλα που η αναµονή είναι στους δύο µε τρεις µήνες. Αυτό που πρέπει να κάνουµε είναι να ενισχύσουµε τα νοσοκοµεία µε νοσηλευτικό προσωπικό για τα τακτικά χειρουργεία. Γιατροί υπάρχουν για να κάνουν τα χειρουργεία, προς το παρόν, αυτό που χρειάζεται είναι νοσηλευτικό προσωπικό για να προχωρήσει η λίστα, να µειωθεί η αναµονή και να εξυπηρετηθούν οι ασθενείς.

Μήπως να έρθει και ο Τάιλερ να βοηθήσει;

Επειδή από εµένα ξεκίνησε αυτή η ιστορία, πρέπει να πω το εξής: ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επισκέφθηκε µαζί µε τον Τάιλερ τον «Ευαγγελισµό» κι εκεί ο Τάιλερ σχολίασε πώς είναι οι µονάδες. Απ’ ό,τι ξέρω ο Τάιλερ είναι ένας νοσηλευτής µονάδων, στην Αµερική είναι αρκετά εξειδικευµένοι και έχουν άλλο background σχετικά µε τις υπηρεσίες νοσηλευτών. Ο Τάιλερ είπε λοιπόν τις απόψεις του και από εκεί ξεκίνησε όλη η ιστορία. Ο Στέφανος Κασσελάκης είπε ότι θέλουν οικογενειακώς να βοηθήσουν. Αυτό δεν είναι κακό, το θεώρησα πολύ θετικό και φυσικά αν µπορεί, γιατί να µη βοηθήσει; Οµως πρέπει να γίνουν κάποιες διαδικασίες. Οταν ήρθε εδώ, µας το είπε ξανά. Απευθύνθηκε και σε εµένα και εγώ είπα «γιατί όχι;». Να δούµε τις διαδικασίες και να έρθει. Να µπει στο πνεύµα το ελληνικό και να δει τι γίνεται εδώ και τι τραβάµε οι γιατροί και οι νοσηλευτές.

Πιστεύετε ότι θα έρθει τελικά;

Αν κλείσουµε µε το διαδικαστικό κοµµάτι, µπορεί να πάρει µια άδεια και να έρθει να βοηθήσει. ∆εν µιλάµε για διορισµό.

Ποια είναι η γνώµη που σχηµατίσατε για τον Στέφανο Κασσελάκη µετά τη συνάντησή σας;

Ο Στέφανος Κασσελάκης ακολουθεί την αµερικανική σχολή επικοινωνίας. Πολύ ωραίες σχολές. Αλλά το έχει και µέσα του. Είναι πολύ επικοινωνιακός.

Πώς είναι ως προσωπικότητα;

Με ρωτάς αν είναι ωραίος σαν άντρας; (γελάει) Κάθε γυναίκα έχει τα γούστα της. Πάντως, είναι ωραίος!

Πώς ήταν όταν ήρθε εδώ;

Πολύ χαλαρός, πολύ ευδιάθετος. Προσέγγιζε τον κόσµο µε έναν τρόπο δικό του, που άρεσε πάρα πολύ. Αυτή η αµεσότητα αρέσει στον κόσµο. Τους κοιτούσε στα µάτια, τους µιλούσε, τους αγκάλιαζε. Κάθισε περίπου τρεις ώρες. Ηταν πάρα πολύ οικείος µε τον κόσµο. Μου έκανε φοβερή εντύπωση και µε νευρίασε κιόλας. (γελάει) Είπαµε να έρθει να δει πώς είναι εδώ, αλλά όχι και να µας πάρει και τις ψήφους. (γελάει)

Σας λείπει που δεν είστε σε πέντε κανάλια την ηµέρα;

Είναι δυνατόν να συνεχίσουµε να είµαστε σε πέντε κανάλια την ηµέρα; Οταν πρέπει να ενηµερώσουµε, ενηµερώνουµε. Για εµάς ήταν µια περίοδος 2,5 χρόνων που ξέραµε ότι είναι ένας κύκλος που θα ανοίξει και θα κλείσει. Βέβαια για εµένα δεν έχει κλείσει, γιατί συνεχίζω και βγαίνω, αλλά δεν είναι η δουλειά µας αυτή. Εµάς εδώ είναι η δουλειά µας, στο νοσοκοµείο. Μπορεί εγώ να βγαίνω λίγο, γιατί µε αγάπησε ο κόσµος και έχω µία αµεσότητα.

Τώρα που ο κορονοϊός δεν είναι πλέον πανδηµία, έχετε περισσότερο χρόνο;

Οχι, καθόλου. Εχω την κλινική, έχω τα συνδικαλιστικά µου, έχουµε και τα συνέδρια. ∆εν είναι τόσο εύκολη η ζωή ενός γιατρού. Εχουµε κάνει τις επιλογές µας εµείς που ασχολούµαστε µε αυτά και η αλήθεια είναι ότι δεν έχουµε προσωπική ζωή.

Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφασίσατε να µην κάνετε παιδιά;

Οχι. Απλά εγώ δεν µπορώ να αφιερώνω πολύ χρόνο. Μου αρέσει να παίζω πέντε λεπτά και τέλος. Κάνεις παιδιά όταν είσαι διαθέσιµη να µείνεις µαζί τους, να τα µεγαλώσεις. Το να κάνεις παιδιά και να τα µεγαλώνει άλλος, δεν έχει νόηµα. Να µου πεις από την άλλη, θα έχουµε πρόβληµα υπογεννητικότητας αν σταµατήσουµε να κάνουµε παιδιά επειδή δουλεύουµε. Ναι, αλλά εγώ πήρα άλλες αποφάσεις.

Ο σύζυγος δεν ήθελε παιδιά;

Κάναµε µαζί µία συζήτηση, το αποφασίσαµε και τελείωσε. Με το µαγείρεµα πώς τα πάτε; Μαγειρεύω ένα σωρό φαγητά. Μία φορά την εβδοµάδα φτιάχνω πέντε φαγητά και τα έχω για κάθε µέρα. Εχω πρόγραµµα. Γιατί στη ζωή που κάνω εγώ αν δεν έχω πρόγραµµα έχω τελειώσει.

Με τις εξόδους πώς τα πάτε; Σας αρέσουν;

Βέβαια. Πριν από τον κορονοϊό έβγαινα πολύ. Τα Σαββατοκύριακα είχα τις εξόδους µου. Εµείς είµαστε µία παρέα που βγαίνουµε για ούζα το µεσηµέρι, κάνουµε το διάλειµµά µας και µετά συνεχίζουµε τις δουλειές µας. Εχουµε τα στέκια µας και το κάνουµε συχνά.

Εκδροµές δεν πηγαίνετε;

Παλιά πηγαίναµε πολλές. Τώρα δεν έχω χρόνο. Αν βρω λίγο χρόνο, κανονίζω. Οµως εγώ για να πάω µία εκδροµή θέλω να έχω όλες µου τις ανέσεις. Θέλω να έχω τα πάντα έτοιµα. Προτιµώ να πάω µία µέρα στα καλύτερα, παρά να πάω 3-4 µέρες και να είναι περιορισµένα. Και ευκαιρία να έχω να κάνω 15 µέρες διακοπές, αν το ποσόν που έχω να διαθέσω φτάνει για λιγότερες αλλά καλύτερες, θα το προτιµήσω.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγµή στη ζωή σας;

Είναι οι εικόνες που µου έχουν µείνει απ’ όταν ήµουν µικρή και ο πατέρας µου έπαθε ατύχηµα και νοσηλευόταν στο ΚΑΤ. Με έχει τραυµατίσει αυτή η ιστορία. Εκεί ήταν που αποφάσισα να γίνω γιατρός. Και επίσης όταν πέθανε η µητέρα µου. Επειδή είµαι και µοναχοπαίδι, προσπάθησα να το δεχτώ χωρίς να το αποδεχθώ. Είναι δύσκολο να αποδεχθείς πως δεν έχεις κάποιον µε το ίδιο αίµα. Από τις χειρότερες στιγµές ήταν επίσης και οι πρώτοι µήνες του κορονοϊού, εδώ στο νοσοκοµείο.

Τι ήταν αυτό που σας δυσκόλεψε;

Ηταν δύσκολες µέρες. ∆ύσκολες οι συνθήκες. Επρεπε να κάνεις επαφές µόνο από το τηλέφωνο µε συγγενείς ασθενών και να τους πεις πόσο βαριά είναι και πως µπορεί να πεθάνουν. Ανθρώπους που δεν τους έχεις δει ποτέ στη ζωή σου. Τους δύο πρώτους µήνες, από επιλογή, έκανα εγώ την ενηµέρωση στους συγγενείς και µου έλεγαν «κυρία Παγώνη, εσείς είστε; Σας κατάλαβα από τη φωνή». Τότε ξεκινούσε ένας διάλογος πολύ επώδυνος. Αυτό µε είχε πειράξει ψυχολογικά. Μου είχε δηµιουργήσει πολλά προβλήµατα. Ηταν από τις δυσκολότερες στιγµές µου ως γιατρού. Επρεπε, επίσης, σε µία ηµέρα να οργανώσω κλινική κορονοϊού.

Συµβουλευτήκατε κάποιον ψυχολόγο για το βάρος αυτό που σας δηµιουργήθηκε;

Οχι, ποτέ. Είµαι της άποψης πως, όταν αναλαµβάνεις κάτι, το σκέφτεσαι, αποφασίζεις ότι θα το κάνεις και ειδικά όταν έχεις θέσεις διευθυντικές και είσαι υποχρεωµένος να το κάνεις, πρέπει να συνεννοηθείς µε τον εαυτό σου και να προχωρήσεις. Εκείνες τις στιγµές δεν µπορεί να σε βοηθήσει κανείς. Είναι οι στιγµές µε τον εαυτό σου και πρέπει να φανείς δυνατός.

Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;

Γεννήθηκα και µεγάλωσα στο Αργος. Τα παιδικά µου χρόνια ήταν πάρα πολύ ωραία. Ηµουν µοναχοπαίδι, οι γονείς µου είχαν και οικονοµική άνεση και είχα ό,τι ήθελα. Ως αντάλλαγµα έπρεπε να είµαι από τις πρώτες µαθήτριες. Στα 18 πέρασα στην Κτηνιατρική Θεσσαλονίκης, δεν µου άρεσε και έφυγα να σπουδάσω Ιατρική στη Νάπολη.

Οταν γυρίσατε πίσω πώς ήταν;

Οταν επέστρεψα, δεν µου άρεσε τίποτα. Τα µακαρόνια δεν ήταν αλντέντε και εγώ αν δεν είναι αλντέντε δεν µπορώ να τα φάω. Οι σάλτσες δεν ήταν σωστά βρασµένες. ∆εν ήταν τα γλυκά όπως ήταν στην Ιταλία. Ακόµα εδώ δεν µπορώ να φάω πίτσα, γιατί δεν είναι σαν αυτή που έτρωγα στη Νάπολη.

∆υσκολευτήκατε να ενταχθείτε στο σύστηµα Υγείας;

Καθόλου. Πήγα στη Λήµνο, ένα νησί που ούτε το ήξερα. Το είδα στον χάρτη και πήγα. Εµεινα δύο χρόνια. Γνώρισα και τον σύζυγό µου εκεί και έτσι από τότε πηγαίνουµε συνέχεια. Εχω δεθεί µε το νησί, µε ήξερε και ο κόσµος εκεί. Αλλά να ξέρετε, η ζωή στο νησί τον χειµώνα είναι δύσκολη. Και ιατρικά τα νησιά τον χειµώνα είναι δύσκολα. ∆εν παύει να ξέρεις ότι δεν µπορείς να πάρεις το αυτοκίνητό σου και να πας σε ένα µεγάλο νοσοκοµείο. Γι’ αυτό λέµε να δοθούν κίνητρα, να πάνε οι νέοι γιατροί στα νησιά.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή της Κυριακής