«ΒΟΥΛΗ-ΤΡΑΒΕΣΤΙ, ΞΥΛΟ ΣΤΗΝ ΚΑΘΕ ΑΔΕΛΦΗ» έγραφε το πρωτοσέλιδο της «Ελεύθερης Ώρας» την επομένη της ψήφισης του νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου, απεικονίζοντας τα πρόσωπα των πολιτικών αρχηγών στα σώματα διαδηλωτών ενός άρματος του Athens Pride. Ο δικηγόρος Άγης Τέτσης, αποφάσισε επ’ αφορμή αυτής της προτροπής σε βία να σπάσει την «ασυλία» των χαμηλής κυκλοφορίας εντύπων και να καταθέσει μήνυση κατά παντός υπευθύνου για υποκίνηση σε ρατσιστική βία και πρόκληση σε τέλεση αξιόποινων πράξεων, ενώ λίγες ώρες μετά τη δημοσίευση κινήθηκε αυτεπαγγέλτως και το τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας της ΕΛ.ΑΣ.

Η μήνυση και η έρευνα της ΕΛΑΣ αναπόφευκτα θα ξαναφέρει στην επιφάνεια το ιδιαίτερο παρελθόν της συγκεκριμένης εφημερίδας· και εκεί είναι που μπορεί να φανεί ότι για μια σειρά εντύπων, η ρητορική μίσους δεν είναι ίσως ο σκοπός, αλλά το μέσο.

Καταπλακωμένη από τη σκληρή πραγματικότητα των νομοσχεδίων και των συγκρούσεων της περιόδου, η είδηση του θανάτου του εκδότη της «Ελεύθερης Ώρας», Γρηγόρη Μιχαλόπουλου τον Φεβρουάριο του 2013 πέρασε σχετικά απαρατήρητη. Το χρόνιο καρδιακό πρόβλημά που τον είχε ταλαιπωρήσει σε διάφορες φάσεις της ζωής του κλιμακώθηκε τελικά στον χαμό του σε ηλικία 75 ετών, βάζοντας τέλος στην πορεία του πρώτου μεγάλου τηλε-ευαγγελιστή των ακροδεξιών ιδεών. Για πολλούς, η επίκληση του προβλήματος θεωρούνταν μέχρι τότε πλαστή, προκειμένου ο εκδότης να γλιτώσει από τις δικαστικές αποφάσεις εις βάρος του.

Ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος υπήρξε η πιο παράδοξη σύλληψη στην υπόθεση της εξάρθρωσης της 17 Νοέμβρη, καθώς η ιδεολογία του ήταν στον τελείως αντίθετο πόλο του πολιτικού φάσματος. Στις έρευνες που ξεκίνησαν όμως με τη σύλληψη του Σάββα Ξηρού, αποκαλύφθηκε ότι ο εκδότης της «Ελεύθερης Ώρας» είχε απευθυνθεί στον επιχειρηματία Θεόδωρο Αγγελόπουλο για να του κοινοποιήσει ότι αποτελεί στόχο της ένοπλης οργάνωσης μέχρι να δεχθεί να καταβάλει ένα πόσο που θα αφαιρούσε το όνομά του από τη λίστα. Για να κάνει πιο πειστικό τον ισχυρισμό του, είχε πει ότι στο στόχαστρο βρίσκονταν και άλλοι επιχειρηματίες, ένας εκ των οποίων είχε ήδη πληρώσει, σώζοντας έτσι τη ζωή του. Το ξετύλιγμα του κουβαριού από τις εισαγγελικές αρχές, αποκάλυψε συστηματικούς εκβιασμούς επιχειρηματιών από τον Μιχαλόπουλο με λαβή την απειλή της εκτέλεσης από τη 17 Νοέμβρη, πράγμα που τελικά τον οδήγησε το 2005 στην οριστική του καταδίκη – η οποία λίγο μετά θα αναστέλλονταν για λόγους υγείας.

Η δικαστική δίωξη του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου τον πέτυχε σε μεταβατική περίοδο. Το κανάλι «Τηλε Τώρα» που είχε ανοίξει το 1992 είχε φύγει απ’ τα χέρια του, οπότε κι ο ίδιος μεταφέρθηκε στην πολιτική. Το 2000 είχε συμμετάσχει στις βουλευτικές εκλογές με την «Εθνική Συμμαχία», ένα φιλοβασιλικό και ακραιφνώς φιλοχουντικό κόμμα, το οποίο παρά τον περιθωριακό του χαρακτήρα, κατάφερε να αποσπάσει 14.000 ψήφους σ’ εκείνη την εκλογική αναμέτρηση.

Το προεκλογικό φυλλάδιο της «Εθνικής Συμμαχίας» έκανε λόγο για τις «εκατοντάδες χιλιάδες Αγωνιστών που έσωσαν την Πατρίδα από τον Σοσιαλκομμουνισμόν. Μυριάδες λαού που αντί να τιμώνται παραμερίσθησαν από την πανούργο Νέα Δημοκρατία και ετέθησαν στο Περιθώριο. Που αντί να τιμώνται, διώκονται, εξευτελίζονται και κατάντησαν Διωκώμενοι και Πένητες». Στους δρόμους, οπαδοί της «Εθνικής Συμμαχίας» πέταγαν τρικάκια με την επιγραφή «Αποκατάσταση εδώ και τώρα των διωγμένων Ελλήνων Αξιωματικών».

Η φιλοχουντική εμμονή, η οποία σήμερα παραμένει ακμαία στην «Ελεύθερη Ώρα», ακόμα και μετά τον χαμό του ιδρυτή της, είχε βαθιές ρίζες. Ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος υπήρξε άλλωστε διάσημος μεταξύ άλλων για την εκφώνηση του επικήδειου λόγου στην κηδεία του δικτάτορα Γιώργου Παπαδόπουλου και του πραξικοπηματία Νίκου Ντερτιλή, αλλά και τη μακρόχρονη φιλία του με τον Στυλιανό Παττακό.

Πολιτικά υπήρξε εξίσου παραγκωνισμένος με τους Χουντικούς στις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, παρότι πολλάκις χρησιμοποιήθηκε από την προσκείμενη στο ΠΑΣΟΚ, «Αυριανή», ως πηγή για δημοσιεύματα που αφορούσαν τις σεξουαλικές προτιμήσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, που απ’ το «ακαταλόγιστο» της «Ελεύθερης Ώρας», μπορούσαν να βγουν στη δημοσιότητα χωρίς να ζητήσει κανείς ευθύνες ή εγκυρότητα. Οι ακριβείς σχέσεις του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου με τον μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ, υπήρξαν κάπως ασαφείς: ο ίδιος, απευθυνόμενος στους οπαδούς του, απέδιδε στη μήνη του ΠΑΣΟΚ τις πρώτες δικαστικές του διώξεις τη δεκαετία του 1980, «γιατί έγραψε στις εφημερίδες του την ΑΛΗΘΕΙΑ για το ΕΘΝΟΣ».

Μεγαλύτερη υπήρξε η επίδρασή του στα εκκλησιαστικά ζητήματα, αφού δημοσιεύματα της «Ελεύθερης Ώρας» και των «Νέων Ανθρώπων», της έτερης εκκλησιαστικής εφημερίδας που εξέδιδε, έφτασαν να επηρεάζουν την ανάληψη πόστων από ιερείς της Εκκλησίας, με κατηγορίες για ομοφυλοφιλία τις οποίες εξέπεμπε από το «Τηλε Τώρα» και τα έντυπά του χωρίς να φείδεται χαρακτηρισμών: «κίναιδος», «αδερφάρα» και «πουστάρα» ήταν στάνταρ εκφράσεις του λεξιλογίου του, που άλλαζαν το πρόσωπο στο οποίο απευθύνονταν ανάλογα με τις εκάστοτες συμπάθειες και αντιπάθειές του. Ανασύροντας ένα ενδεικτικό βίντεο με τέτοιες κατηγορίες, ήταν που τον αποχαιρέτισε τον Φεβρουάριο του 2013 η προσκείμενη στη Χρυσή Αυγή εφημερίδα «Στόχος».

Η «Ελεύθερη Ώρα» ποτέ δεν κινήθηκε σε υψηλές κυκλοφορίες. Πάντα ήταν ένα περιθωριακό έντυπο στα μικρότερα τιράζ που το ευρύ κοινό αντιμετώπιζε ως κάτι παραληρηματικό, απευθυνόμενο σε ένα περιορισμένο κύκλο ανθρώπων που βρίσκονται πέρα από τα σύνορα της λογικής. Ήταν όμως η στρατηγική των παρεμβάσεων και της χειραγώγησης των ανταγωνισμών στο εσωτερικό της Εκκλησίας, αλλά και η πολιτική χρησιμότητα του να υπάρχει ένα κανάλι διασποράς φημών που της έχει επιτρέψει να μείνει σε κυκλοφορία για 37 χρόνια αισίως. Ο εκλιπών ιστορικός ιδρυτής και εκδότης της μάλιστα, έφτασε να έχει στενές προσωπικές επαφές με σημαίνοντα πρόσωπα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και να αποτελεί κατά γενική ομολογία σημαντικό παίχτη στη ρύθμιση εσωτερικών της υποθέσεων.

Στον κόσμο των εντύπων μικρής κυκλοφορίας που δεν διώκονται για τα υβριστικά και συκοφαντικά τους δημοσιεύματα, βασίζεται εδώ και δεκαετίες ένα σύστημα παράλληλων ειδήσεων που απαιτεί ένα προκάλυμμα ανορθολογισμού για να διαδίδει στοχευμένες ψευδείς πληροφορίες αποτελεσματικά. Η δίωξη της «Ελεύθερης Ώρας» δεν είναι μόνο μία κίνηση που σκοπεύει να βάλει φρένο στη διάδοση της ρητορικής μίσους, αλλά και ένα αναγκαίο πρώτο βήμα για την απολύμανση του δημόσιου λόγου εν γένει. Είναι άλλωστε δεκάδες οι φήμες που κυκλοφορούν στις πολιτικές συζητήσεις ως θέσφατα, η καταγωγή των οποίων ανιχνεύεται στις σελίδες της μικρής θρησκόληπτης ακροδεξιάς εφημερίδας.