Άρθρο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Πειραιώς, κ. Σεραφείμ, φιλοξένησε το Σάββατο, η εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ. Ο σεβασμιώτατος κ.κ Σεραφείμ, στο άρθρο του αυτό, τονίζει ότι το διακύβευμα της νομοθετικής πρωτοβουλίας για την αναδοχή δεν μπορεί να είναι ο επίπλαστος δικαιωματισμός, γιατί η ανατροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας δεν έχει καμία σχέση με την ανθρώπινη φύση και τα εξ αυτής απορρέοντα ανθρώπινα δικαιώματα.  

Επίσης, επισημαίνει σε άλλο σημείο του, ότι το διακύβευμα είναι η απόλυτη διασφάλιση της ψυχικής και σωματικής αρτιότητας των νέων ανθρώπων και η εξασφάλιση της ανάπτυξης του υγιούς ψυχισμού τους, ως εφαλτηρίου διαμόρφωσης ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.  

Ενώ, κλείνει το άρθρο του, αναφέροντας ότι ένα θέμα τόσο σοβαρό για την ψυχική υγεία νέων ανθρώπων, δεν µπορεί να εντάσσεται, ερήµην της ψυχιατρικής επιστήµης και των νέων διεθνών ερευνών, στην επίπλαστη ατζέντα ενός κίβδηλου δικαιωµατισµού και µιας  κωµικοτραγικής «προοδευτικότητας».  

Αναλυτικά το άρθρο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Πειραιώς:  

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ . Παύλος, που επί µακράν σειράν ετών ασχολείται µε τη νεότητα, είχε δηλώσει εύστοχα ότι «τα παιδιά δεν είναι κοµφόρ για να παίζουµε µε τις ψυχές τους». Πρόκειται για αλήθεια που τονίζει ότι το διακύβευµα της νοµοθετικής πρωτοβουλίας για την αναδοχή δεν µπορεί να είναι ο επίπλαστος δικαιωµατισµός, που αποτελεί ψευδοεπιχείρηµα της ανερµάτιστης εποχής µας, γιατί η ανατροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας δεν έχει καµία σχέση µε την ανθρώπινη φύση και τα εξ αυτής απορρέοντα ανθρώπινα δικαιώµατα.  

Το διακύβευµα, εποµένως, είναι η απόλυτη διασφάλιση της ψυχικής και σωµατικής αρτιότητος των νέων ανθρώπων και η εξασφάλιση της ανάπτυξης του υγιούς ψυχισµού τους ως εφαλτηρίου διαµόρφωσης  ολοκληρωµένων προσωπικοτήτων. Πέραν της ηθικής απαξίας για τη χριστιανική οντολογία της έννοµης  θεσµοθέτησης της στρέβλωσης της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, πρωτιστεύοντα ρόλο οφείλει να έχει η ψυχιατρική επιστήµη, τα πορίσµατα της οποίας είναι καταπέλτης σε διεθνές επιστηµονικό επίπεδο, για το άρθρο 8 της νοµοθετικής πρωτοβουλίας της αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας, κ. Φωτίου.

Σε πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστηµίου του Τέξας αναφέρεται ότι το 23% όσων (ενηλίκων πια) προέρχονται από «οικογένειες» οµοφυλοφίλων είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά από τον έναν ή τους δύο συντρόφους, ποσοστό που αντιστοιχεί µόλις στο 2% των παιδιών που προέρχονται από ετεροφυλόφιλες οικογένειες.  

Σύµφωνα µε την παραπάνω έρευνα, παιδιά που µεγαλώνουν µε οµοφυλόφιλα ζευγάρια αντιµετωπίζουν έντονο στρες, συναισθηµατικά κενά και ψυχολογικές παθήσεις όταν ενηλικιώνονται. ∆ιεθνείς έρευνες αποδεικνύουν τεράστιο θέµα κοινωνικής ένταξης αυτών των παιδιών, µε επακόλουθο ψυχικά τραύµατα,  καθώς η ανθρώπινη φύση και ο ανθρώπινος ερωτισµός αισθάνονται φυσιολογική αποστροφή στη στρέβλωσή τους, που αναπόδραστα επηρεάζει την ψυχολογική εξέλιξη παιδιών που µεγαλώνουν  σε τέτοιο περιβάλλον.  

Ειδικότερα αυτά τα παιδιά αντιµετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες για την κοινωνικοποίησή τους στο σχολείο, όπου συγκρούονται µε τη διαφορετικότητα της δικής τους «οικογένειας» σε σχέση µε την πλειονότητα των οικογενειών των συνοµηλίκων τους. Στις ΗΠΑ, που κανείς δεν µπορεί να «κατηγορήσει» για «συντηρητισµό», αρκετές αµερικανικές πολιτείες (Τέξας, Λουιζιάνα, Οχάιο κ.ά.) εξετάζουν το ενδεχόµενο να απαγορεύσουν την αναδοχή και υιοθεσία από οµόφυλα ζευγάρια, καθώς τόσο από την επιστηµονική κοινότητα όσο και από προσωπικές µαρτυρίες προκύπτουν τεράστιοι κίνδυνοι ψυχολογικής αλλοτρίωσης για τα παιδιά που µεγαλώνουν σε περιβάλλον οµογενοποίησης, πέραν του, κατά φύσιν και της ανθρώπινης φυσιολογίας και σεξουαλικότητας, άξονα που συντίθεται από το ζεύγος αρσενικού και θηλυκού πόλου.  

Είναι ενδεικτικώτατον των παραπάνω ότι αρκετοί ενήλικες από τις δήθεν «πρωτοπόρες» χώρες που «γεύτηκαν» την «υπέρβαση» της κ. υπουργού µεγαλώνοντας σε τέτοιο περιβάλλον, σπάζοντας την ιδιότυπη οµερτά του συστήµατος, προσφεύγουν στα δικαστήρια των χωρών τους, ξεκινώντας αγώνα µε στόχο να απαγορευθεί η αναδοχή και υιοθεσία από οµοφύλους, υποβάλλοντας ένορκες καταθέσεις και υποστηρίζοντας ότι το να µεγαλώνεις σε τέτοια «οικογένεια» δεν είναι ούτε φυσιολογικό ούτε ευχάριστο. Συµπερασµατικά  αναφέρουµε ότι το πολύ σοβαρό αυτό ζήτηµα, που αφορά την ψυχική υγεία νέων ανθρώπων, δεν µπορεί να εντάσσεται, ερήµην της ψυχιατρικής επιστήµης και των νέων διεθνών ερευνών, στην επίπλαστη ατζέντα ενός κίβδηλου δικαιωµατισµού και µιας  κωµικοτραγικής «προοδευτικότητας».