Ο Βασίλης Μπισμπίκης παραχώρησε συνέντευξη στο «Enjoy» και στην Μαρία Ανδρέου και μίλησε για όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στον χώρο του θεάματος.

Πως βλέπετε όσα συμβαίνουν στον καλλιτεχνικό χώρο τις τελευταίες εβδομάδες; Καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση, κατάχρηση εξουσίας, λεκτική βία…

Με θλίβουν και με στενοχωρούν βαθύτατα, γιατί δεν μπορώ να σκέφτομαι επάνω στο σανίδι και στην σκηνή έναν συνάδελφό μου να πάσχει, να πονά και όχι να χαίρεται.

Η θεατρική πράξη είναι ανώτερη μορφή τέχνης. Ναι, χρειάζεται αφοσίωση, συνέπεια, πειθαρχία. Σας το λέω με το χέρι στην καρδιά, γιατί θήτευσα επί χρόνια δίπλα σε μια πολύ αυστηρή αλλά δίκαιη δασκάλα, την Άννα Συνοδινού.

Ναι, χρειάζεται πολλή δουλειά για να πάρεις ένα κλασικό θεατρικό κείμενο και να το αποδώσεις με τέτοια μαεστρία, ώστε να περάσεις στο κοινό ένα βαθύ κι ουσιαστικό συναίσθημα, αλλά όλο αυτό πρέπει να γίνει με ευχαρίστηση. Αλίμονο αν δημιουργείς ίντριγκες, ακραίες συμπεριφορές, φόβο στους συναδέλφους σου, με την επίφαση ότι επιδιώκουμε την τελειότητα.

Το ίδιο το κείμενο είναι τόσο καταλυτικό, άλλωστε, που θα περάσει το μήνυμα στους θεατές έτσι κι αλλιώς. Μιλάμε για Ίψεν, για Τσέχοφ… Όλα αυτά που ακούω είναι ακραία πράγματα. Δεν τα ενστερνίζομαι.

Δηλαδή, αν είναι να υποδυθώ έναν δολοφόνο, έναν τρελό, έναν καταθλιπτικό για μια σεζόν πάνω στην θεατρική σκηνή, πρέπει για να μπω στο πετσί του ρόλου και να πείσω το κοινό, να δρω περίεργα και νοσηρά όλο αυτό το διάστημα;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν με πείθουν οι νοσηρές συμπεριφορές τυλιγμένες με τον μανδύα της τέχνης. Περισσότερο μου μοιάζουν με παιχνίδια εξουσίας.

Στη ζωή μου και στην τέχνη μου επιδιώκω το μέτρο. Πάντως, η ζωή μού έχει δείξει γενικότερα, όχι μόνο τώρα, με τους καλλιτέχνες, δεν συμβαδίζει πάντα το «σπουδαίος επαγγελματίας» ή το «διάσημος» ή το «οικονομικά ισχυρός» με το «καλός άνθρωπος».

Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Και ο Πιραντέλο μεγάλος δημιουργός ήταν αλλά είχε δεχτεί την εύνοια του Μουσολίνι.