Η Ράνια Τζίμα παραχώρησε μια συνέντευξη εκ βαθέων στο «Marie Claire» και την δημοσιογράφο Άρτεμη Θύμιου.

Η δημοσιογράφος και παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του MEGA αναφέρθηκε, μέσα σε όλα, στο τσουνάμι των καταγγελιών και των αποκαλύψεων για κακοποιήσεις σεξουαλικής, λεκτικής και σωματικής φύσεως.

Παράλληλα, μίλησε για τις δυσκολίες που συνάντησε ως γυναίκα σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα.

Πιο συγκεκριμένα, η Ράνια Τζίμα εξομολογήθηκε πως «δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να λειτουργήσω με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι οι άνδρες συνάδελφοι μου στην παρουσίαση των ειδήσεων. Δεν αντιλαμβάνομαι καν τον προβληματισμό που σχετίζεται με το φύλο.

Αποδίδω σεβασμό στους συνομιλητές μου και θεωρώ τον ανελαστικά δεδομένο είτε αφορά σε άνδρες συνομιλητές είτε σε γυναίκες. Είναι σαφές ότι με τον τρόπο μου δεν θα επέτρεπα σε κανέναν να μου συμπεριφερθεί με «ιδιαίτερο» τρόπο επειδή είμαι γυναίκα».

«Βεβαίως και με ενδιαφέρει να αισθάνομαι καλά με την εικόνα μου και άνετα μέσα στον ρόλο μου» παραδέχεται, επίσης, η Ράνια Τζίμα.

«Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να κρύψω τη θηλυκότητα μου, δεν θεωρώ ότι τα 12ποντα τακούνια υπονομεύουν την αξιοπιστία μου, ούτε ότι μια στενή φούστα με καθιστά λιγότερο σοβαρή, αυτά είναι ξεπερασμένες αντιλήψεις. Δεν είναι όμως το πεδίο στο οποίο επενδύω».

Είχατε ποτέ το άγχος ότι πρέπει να δείχνετε λιγότερο σέξι για να σας πάρουν στα σοβαρά;

Όταν ήμουν στο ξεκίνημα της δουλειάς μου και δουλεύοντας κυρίως με άνδρες, πράγματι είχα αισθανθεί ότι πρέπει να κρύψω αυτή την πλευρά μου. Αυτό το έχω αφήσει πια πίσω μου. Ξέρω καλά μέσα μου ότι αν ένας άνθρωπος σου φερθεί χυδαία, αυτό δεν θα συμβεί γιατί εσύ δείχνεις περισσότερο σέξι απ’ ό,τι πρέπει, αλλά επειδή ο άνθρωπος αυτός είναι χυδαίος.

Ως γυναίκα σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα χρειάστηκε να αναπτύξετε περισσότερο κάποια χαρακτηριστικά σας;

Ναι, δυστυχώς, τα πρώτα χρόνια ζητήθηκαν από εμένα πολύ περισσότερες αποδείξεις για την επάρκεια μου απ’ ότι ζητήθηκαν από άνδρες συναδέλφους μου. Αυτό με έβαζε άλλοτε σε θέση άμυνας και άλλοτε σε θέση επίθεσης γιατί δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω.

Όλο αυτό όμως με έκανε πιο δυνατή, με πείσμωσε περισσότερο, η «κριτική» τους μου έκανε καλό… Μεγαλώνοντας πάτησα καλύτερα στα πόδια μου, σταθεροποιήθηκα πρώτα απ’ όλα μέσα μου, έμαθα να αντιμετωπίζω τα πράγματα με κρύο μυαλό. Να διαβάζω τις προθέσεις των ανθρώπων πίσω από τις ενέργειες τους. Η αλλαγή έρχεται από μέσα μας, όχι από άλλους.

Την εποχή των αποκαλύψεων του #MeToo κάποια από τα θύματα επέλεξαν τηλεοπτικές εκπομπές για να κάνουν καταγγελίες και όχι τις διαδικασίες που προσφέρει η νομοθεσία. Πως το σχολιάζετε;

Το ένα προφανώς δεν υποκαθιστά το άλλο, κι αν δεν κάνω λάθος, όσοι δημοσιοποίησαν τις ιστορίες του επέλεξαν, όπως έπρεπε, και το δρόμο της Δικαιοσύνης. Οι δημοσιογράφοι δεν αποδίδουμε δίκαιο, αυτό το κάνει η Δικαιοσύνη.

Η δημόσια συζήτηση όμως για την άσκηση κάθε μορφής βίας, λεκτικής, σωματικής, σεξουαλικής, πιστεύω ότι βοήθησε πολύ να κάνουμε μια πρώτη ρωγμή σε αυτό το κέλυφος σιωπής που υπήρχε. Το ένα στόμα άνοιγε το άλλο, η μία ιστορία αποκάλυπτε μια άλλη, ένας άνθρωπος έπαιρνε θάρρος από τον άλλον. Μια γυναίκα αναγνώριζε τη φρίκη που έζησε στην αφήγηση μιας άλλης. Όλα καλά ως εδώ. Θα κρατήσει όλο αυτό;

Θα πετύχουμε μια βαθύτερη αλλαγή με διάρκεια όπως τη χρειαζόμαστε ως κοινωνία; Πολύ αμφιβάλλω. Δυστυχώς, πιστεύω ότι το πρόβλημα μας είναι δομικό και χρειάζεται να επενδύσουμε σε μια νέα διαπαιδαγώγηση. Εμείς έχουμε πια την ευθύνη να μεγαλώσουμε τους γιους και τις κόρες μας με εντελώς διαφορετικό τρόππ, μήπως έτσι καταφέρουμε να σώσουμε την επόμενη γενιά…