και τον Τόλη Βοσκόπουλο είχε μοιραστεί με τους ακόλουθούς του στο Instagram, ο Άρης Λουπάσης, ταξιδεύοντας πολλούς απ’ αυτός στον παρελθόντα χρόνο.
Ο ίδιος έχει δημιουργήσει τον εν λόγω λογαριασμό για να αναρτά σπάνιες φωτογραφίες από το παρελθόν αγαπημένων ελλήνων σταρ της «χρυσής» εποχής το ελληνικού κινηματογράφου.
Σε μία από τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις του, ο Άρης Λουπάσης δημοσίευσε μία ακόμα σπάνια vintage φωτογραφία, αυτή τη φορά με τη Ζωή Λάσκαρη και τον Τόλη Βοσκόπουλο από τη δεκαετία του ’70.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στη λεζάντα της φωτογραφίας που δημοσίευσε στο Instagram:
«Ο Τόλης Βοσκόπουλος με τη Ζωή Λάσκαρη το 1971 στα χρόνια του μεγάλου έρωτά τους και στο απόγειο της καριέρας τους απολαμβάνουν τις ομορφιές της Θεσσαλονίκης με πλήθος θαυμαστών να εκφράζει με τρόπο συγκινητικό την αγάπη στο πρόσωπό τους.
Την περίοδο αυτή ο δημοφιλής ερμηνευτής διαμένει στην Καβάλα με την ηθοποιό να τον επισκέπτεται συχνά για να παρακολουθήσει τα γυρίσματα της νέας ταινίας του με τίτλο «Αδέρφια μου Αλήτες Πουλιά» που γίνονται στην Δράμα και την ίδια να συζητάει με εκπροσώπους Γερμανοισραηλινής παραγωγής για μια νέα ταινία που τελικά δεν θα πραγματοποιηθεί.
Όπως αναφέρεται στον τύπο της εποχής, σε κάποια επιστροφή του από Δράμα προς Καβάλα θα τραυματιστεί ελαφρά μετά από σύγκρουση του αυτοκινήτου του το οποίο και θα υποστεί μεγάλες ζημιές.
Η ταινία
Το καλοκαίρι του ’70 ο σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης αποφασίζει να κάνει ένα όνειρο του πραγματικότητα με το ανέβασμα ενός μουσικού έργου στο θέατρο.
Με πρωταγωνίστρια τη Ζωή στην πρώτη εμφάνιση της σε Αθηναϊκή σκηνή και ένα εκλεκτό καστ ηθοποιών ανεβάζει το γνωστό μιούζικαλ «Μαριχουάνα Στοπ» σε μουσική του Μίμη Πλέσσα και την συμμετοχή του ειδώλου του λαϊκού τραγουδιού της εποχής Τόλη Βοσκόπουλου.
Η γνωριμία των δύο καλλιτεχνών θα εξελιχθεί σύντομα σε ένα δυνατό έρωτα που θα απασχολήσει τον τύπο και τα μέσα με εκτενή αφιερώματα, συνεντεύξεις και αμέτρητα εξώφυλλα.
Το καλοκαίρι του ’73 στην επιστροφή της από Αμερική όπου παρευρίσκεται σε μεγάλη περιοδεία του, αποφασίζει να λήξει την σχέση, με τον τραγουδιστή καταρρακωμένο να απομονώνεται στις καμπάνες στον «Αστέρα» της Γλυφάδας για να ξεπεράσει τον χωρισμό.
Τα επόμενα χρόνια θα παραμείνουν δύο καλοί φίλοι και σε συνεντεύξεις τους θα εκφράζονται πάντα με τα καλύτερα λόγια θαυμάζοντας ο ένας την καλλιτεχνική πορεία του άλλου.
Δύο λαμπερά και αυθεντικά αστέρια του τραγουδιού και της υποκριτικής που θα γράψουν την δική τους ιστορία και θα αφήσουν εποχή με τον μυθικό τους έρωτα».
Η Παναγιώτα Βοσκοπούλου στα απομνημονεύματά της αναφέρεται και στον έρωτα του αδελφού της με τη Ζωή Λάσκαρη, όταν ακόμα ήταν παντρεμένος με τη Στέλλα Στρατηγού.
«Τη Λάσκαρη τη γνώρισε όταν έπαιζαν μαζί στο «Μαριχουάνα Στοπ». Τότε τρελάθηκε ο άνθρωπος. Το παθαίνει αυτό οποιοσδήποτε όταν ερωτευτεί. Αυτό έπαθε όταν γνώρισε τη Ζωή. Και ξέχασε και σπίτι και δουλειά και συνεργάτες και τα πάντα και έφυγε μαζί της. Η Στέλλα η καημένη τότε που έφυγε με τη Δούκισσα, προσπάθησε, έτρεξε, τον «κυνήγησε» και τον κατάφερε να έρθει πίσω. Μα τώρα με τη Λάσκαρη δεν έκανε τίποτα, γιατί κατάλαβε πως ό,τι κι αν έκανε θα ήταν πια μάταιο. Φυσικά και φώναξε και έκλαψε και στενοχωρήθηκε. Μα όταν τελικά χώρισε έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και το ξεπέρασε. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει άλλωστε. Η ζωή συνεχίζεται και είναι τόσο ωραία. Ό,τι πέθανε, πάει πέθανε. Και ο έρωτας του Τόλιου για τη Στέλλα δεν υπάρχει, που θα πει πέθανε.
Η Στέλλα το κατάλαβε και το κατάπιε και πια δεν είπε τίποτα άλλο. Πάντως ένα πράγμα είναι βέβαιο: Μπορεί ο έρωτας του Τόλιου για εκείνη να πέθανε, έμεινε όμως η εκτίμηση και η αγάπη του και το ενδιαφέρον του που είναι πάντα ζωντανά για τη Στέλλα. Όσα χρόνια κι αν περάσανε, της το δείχνει με κάθε τρόπο. Για παράδειγμα, ό,τι ώρα και να του πει «Τόλιο έχω ανάγκη από λεφτά», κόβεται και της τα στέλνει. Και είπαμε, έφυγε με τη Λάσκαρη και άρχισε μια ιστορία μαζί της που κράτησε περίπου τρία χρόνια. Τρία χρόνια έρωτας, πάθος και λατρεία. Μα και τρέλα και στενοχώρια και αγωνία. Έρωτας τρελός, λοιπόν, για τη Λάσκαρη. Θεά την έβλεπε και θεά την ένιωθε. Ξανθή αγαπημένη Παναγιά. Πρέπει, όμως, να πω πάλι πως καμιά γυναίκα του, εκτός από τη Στέλλα, δεν του έδειξε αυτή την αφοσίωση, αυτή την αγάπη.
Τρία χρόνια με τη Λάσκαρη, λοιπόν, έρωτας και πάθος και έκσταση. Οι εραστές του ονείρου. Του ονείρου που τελείωσε και έσβησε τόσο γρήγορα. Αν εξαρτιόταν από αυτόν, αυτό το όνειρο θα μπορούσε να ήταν ατελείωτο και παντοτινό και πραγματικό. Μα αφού άλλα ονειρευόταν αυτός και άλλα μελέταγε εκείνη, το όνειρο πήρε τέλος. Και μια μέρα βρέθηκε ως συνήθως μόνος, πικραμένος να κλαίει. Ήταν απαρηγόρητος. Είχε κλειστεί στον εαυτό του και δεν ήθελε να βλέπει άνθρωπο. Τόσο πολύ του είχε κοστίσει. Μεταξύ αυτών που του συμπαραστάθηκαν τότε ήταν και η Μαρινέλλα…»
Το τραγούδι Ξανθή, Αγαπημένη Παναγιά με την χαρακτηριστική κίνηση-υπόκλιση του Βοσκόπουλου προς τη Λάσκαρη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όπου και το ερμηνεύει θα είναι το επιστέγασμα και ίσως και η αρχή του τέλος ενός πολυσυζητημένου έρωτα που ο αντίκτυπός του κράτησε για πολλά χρόνια.
