Η Ελένη Ράντου βρέθηκε καλεσμένη στην καναπέ του «Στούντιο 4» και μιλά για την παράσταση «Το πάρτι της ζωής μου» στο Θέατρο Διάνα, που αντικατοπτρίζει την νοοτροπία της ελληνικής οικογένειας.

«Η δεύτερη περίοδος με διέλυσε. Την περίοδο της καραντίνας ένιωθα έναν θάνατο. Έχασα πολλούς φίλους, σε 7 κηδείες πήγα. Και βούλιαξα πολύ άσχημα, η απώλεια ήταν πολύ έντονη. Και έτσι έγραψα το έργο. Ένα έργο δημιουργείται όταν είσαι απελπισμένος.

Η αλήθεια είναι ανατρεπτικό πράγμα. Όταν πεις τη δική σου αλήθεια, που μπορεί να είναι προσωπική, γίνεται στο τέλος αντικειμενική.

Δεν υπήρχε η αίσθηση το πόσο σημαντικό είναι να έχεις παιδί. Στο παρελθόν ήταν δευτερευούσης σημασίας το να έχεις παιδί. Δεν ήταν τόσο ανθρωποκεντρική η οικογένεια, ότι φέρνω μια ζωή, φέρω μια ευθύνη, ήταν ότι by the way θα γίνουν και τα παιδιά.

Στην οικογένεια μας ήμασταν δύο παιδιά και δεν μπορούσαν να διαχειριστούν αυτό το ντουέτο. Το πρώτο ήταν αυτό που φέρνει συναισθήματα, αλλά στο δεύτερο δεν υπήρχε η αίσθηση ότι ανακαλύπτεις τον κόσμο. Πολλά λάθη! Το θέμα είναι πώς διαχειρίζεσαι αυτά τα λάθη, πώς ωριμάζεις μέσα από αυτό.

Το έργο έχει την ελληνική νοοτροπία, όπως ότι στη ζωή πρέπει να βολεύεις τους άλλους, να έχεις κάτι να τους δώσεις, ένα συμφέρον, γιατί δεν υπάρχει λόγος να σε αγαπήσουν. Υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι θέμα νοοτροπίας, είναι μια ολόκληρη νοοτροπία χώρας.

Έχει μια πολύ προσωπική στιγμή το έργο, τη φάση μετά τα 40, όπου νιώθεις μετέωρος. Φτάνουν και στιγμές που δεν ξέρεις ποιος είσαι, που πρέπει να αναθεωρήσεις, που δεν ανήκεις πουθενά, που δεν ξέρεις αν τα έχεις κάνει όλα λάθος. Είναι στιγμές της ωρίμανσής σου και της βαθιάς σου θλίψης, που σε κάνουν μετέωρο. Εγώ στην καραντίνα ένιωσα μετέωρη και δεν ήθελα να ενταχθώ σε κανένα σενάριο. Ούτε στο ότι περνούσα υπέροχα ούτε σε όλη αυτήν την καταστροφολογία», ανέφερε η ηθοποιός.

Για το γεγονός ότι το έργο το παρακολουθούν και πολλοί άντρες που ταυτίζονται με την υπόθεση είπε: «Στο θέατρο έρχονται πολλοί άντρες και μου κάνει εντύπωση ότι τους αγγίζει τόσο. Ο Βασίλης έμεινε άναυδος με την παράσταση. Είχα την εντύπωση ότι θεωρούσε αυτό το εγχείρημα πολύ τολμηρό. Πραγματικά τον είδα για πρώτη φορά που δεν ήξερε πώς να εκφράσει αυτό που νιώθει. Ο Βασίλης ξέρει τα πάντα για μένα, και ας μην του τα λέω. Μετά από τόσα χρόνια, όταν σε νοιάζει ο άλλος, τα καταλαβαίνεις από μόνος σου».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε και στις ενοχές που νιώθει μια μητέρα από τη στιγμή που αποκτά παιδί: «Έχω παιδί σημαίνει ότι είμαι ήδη ένοχος. Είμαστε ένοχοι απέναντι στο ανθρώπινο μέλλον. Όλες οι μανάδες κουβαλάμε στο τέλος της ημέρας ότι κάτι δεν έχουμε κάνει καλά. Όλες οι μητέρες έχουμε ενοχές.

Κάθε τρία λεπτά έλεγα στην κόρη μου ότι την αγαπώ. Είχα ορκιστεί ότι θα δείχνω στο παιδί μου πόσο το αγαπάω κάθε πέντε λεπτά. Η αδιαφορία σου δίνει ένα όπλο, τον θυμό. Η πολλή αγάπη σε κάνει να πνίγεσαι, να μην έχεις κάποιο challenge να διεκδικήσεις κάτι».

Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε και στην ουσιαστική σχέση που έχει με τον κόσμο, ο οποίος πλέον δεν αρκείται στον ρόλο της «Ελένης» από το «Κωνσταντίνου και Ελένης».

«Μου αρέσει να ακούω τις ιστορίες του κόσμου, δεν βαριέμαι καθόλου. Υπάρχει κάτι πολύ ουσιαστικό όταν ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο και δεν το θεωρώ αγγαρεία. Και πλέον δεν έρχονται για αυτόγραφο, αλλά για να μιλήσουμε, να με ρωτήσουν. Μου έχει δώσει πολλές ιδέες ο κόσμος με τις ιστορίες του.

Φτιάχνω στόχους για την επόμενη δεκαετία, όπως το να αγαπήσω τον εαυτό μου, να βάλω τα όριά μου σε ανθρώπους που με μαστιγώνουν».