ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
Νίκος Ξανθόπουλος - Η άγνωστη πλευρά του: «Όνειρό μου ήταν πάντα ν’ ανοίξω κάποτε ένα βιβλιοπωλείο»
Δείτε τι έγραψαν οι Εκδόσεις Διόπτρα την ημέρα του θανάτου του Νίκου Ξανθόπουλου, την Κυριακή 22/01/2023
Όλοι θυμόμαστε τον Νίκο Ξανθόπουλο
, που έφυγε την Κυριακή 22/01/2023 από τη ζωή έπειτα από σοβαρά προβλήματα υγείας, ως έναν ηθοποιό της «χρυσής» εποχής του ελληνικού κινηματογράφου που έκανε άπειρους θεατές να κλάψουν.
Όμως την ημέρα του θανάτου του οι Εκδόσεις Διόπτρα εστίασαν σε μια διαφορετική και πολύ λιγότερο γνωστή πλευρά του: το πάθος του για τα βιβλία, που τον είχε κάνει μάλιστα να ονειρεύεται να ανοίξει, μια μέρα, το δικό του βιβλιοπωλείο.
Είχε γράψει πριν λίγο καιρό σε μια πολύ συγκινητική ανάρτησή του εδώ στο Facebook:
"Πριν μερικές μέρες μιλούσαμε για βιβλία, αυτό το ασίγαστο πάθος που με ταλανίζει χρόνια τώρα.
Θυμάμαι το πρώτο δώρο πού ζήτησα από τον πατέρα μου ήταν βιβλίο, κι οι περισσότεροι φίλοι μου είναι εκδότες και βιβλιοπώλες παρά ηθοποιοί. Όνειρό μου ήταν πάντα ν’ ανοίξω κάποτε ένα βιβλιοπωλείο. Όχι να πουλάμε, να μαζευόμαστε και να συζητάμε.
Μια εποχή η σχέση με το βιβλίο είχε φτάσει στο απροχώρητο, πλημμύρισε το σπίτι από βιβλία, φράκαρε. Η γυναίκα μου έβαλε τις φωνές “τρελάθηκες, άνθρωπε, σε λίγο δε θα χωράμε πια, σε βλέπω να κοιμάσαι έξω από την πόρτα πάνω στο χαλάκι σαν τον σκύλο, θα σε διώξουν τα βιβλία”.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά χτες το βράδυ όταν πήρα ένα μήνυμα από το Σικάγο. Ήταν ο γιος ενός φίλου μου ο George Vessol. Μη σας παραξενεύει τ’ όνομα, Ελληνάκι είναι, Βασιλακόπουλος, από Αρκαδία. "Και τι μου λέει; Από τα βιβλία που έφερνες στην Αμερική, κύριε Νίκο, μου έδωσες κι εμένα ένα όταν ήμουν παιδί, το ‘χω ακόμα. Τα μυστικά του βάλτου".
Κοίτα να δεις, Κουβαλούσα μες στις βαλίτσες μου πάντα βιβλία για παιδιά, τον Λεωνή του Θεοτοκά, το Λεμονοδάσος του Κοσμά Πολίτη και για μεγάλους τα βιβλία του Χρ. Σαμουηλίδη Μαύρη θάλασσα, Ακριτική γενιά για φίλους μου Πόντιους και τελευταία το βιβλίο του Βαλτινού Το συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη, που ήταν σχετικό με τούς μετανάστες.
Το έσπειρα αυτό το συναρπαστικό βιβλίο σ’ όλη τη Βόρεια Αμερική και στην Αυστραλία. Εκεί μάλιστα μια κοπελιά από τη Φλώρινα το πήγε και στο πανεπιστήμιο όπου σπούδαζε φιλολογία…”.
Καλή ανάπαυση κύριε Νίκο. Είναι σίγουρο ότι εκεί ψηλά θα ανοίξεις τώρα ένα πολύ όμορφο βιβλιοπωλείο».
Όμως την ημέρα του θανάτου του οι Εκδόσεις Διόπτρα εστίασαν σε μια διαφορετική και πολύ λιγότερο γνωστή πλευρά του: το πάθος του για τα βιβλία, που τον είχε κάνει μάλιστα να ονειρεύεται να ανοίξει, μια μέρα, το δικό του βιβλιοπωλείο.
Όπως έγραψαν οι εκδόσεις στο Facebook:
«Δυστυχώς, έφυγε σήμερα από τη ζωή ο Νίκος Ξανθόπουλος. Πολλοί δεν ξέρουν ότι εκτός από αγαπημένος ηθοποιός ήταν και φανατικός βιβλιόφιλος.Είχε γράψει πριν λίγο καιρό σε μια πολύ συγκινητική ανάρτησή του εδώ στο Facebook:
"Πριν μερικές μέρες μιλούσαμε για βιβλία, αυτό το ασίγαστο πάθος που με ταλανίζει χρόνια τώρα.
Θυμάμαι το πρώτο δώρο πού ζήτησα από τον πατέρα μου ήταν βιβλίο, κι οι περισσότεροι φίλοι μου είναι εκδότες και βιβλιοπώλες παρά ηθοποιοί. Όνειρό μου ήταν πάντα ν’ ανοίξω κάποτε ένα βιβλιοπωλείο. Όχι να πουλάμε, να μαζευόμαστε και να συζητάμε.
Μια εποχή η σχέση με το βιβλίο είχε φτάσει στο απροχώρητο, πλημμύρισε το σπίτι από βιβλία, φράκαρε. Η γυναίκα μου έβαλε τις φωνές “τρελάθηκες, άνθρωπε, σε λίγο δε θα χωράμε πια, σε βλέπω να κοιμάσαι έξω από την πόρτα πάνω στο χαλάκι σαν τον σκύλο, θα σε διώξουν τα βιβλία”.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά χτες το βράδυ όταν πήρα ένα μήνυμα από το Σικάγο. Ήταν ο γιος ενός φίλου μου ο George Vessol. Μη σας παραξενεύει τ’ όνομα, Ελληνάκι είναι, Βασιλακόπουλος, από Αρκαδία. "Και τι μου λέει; Από τα βιβλία που έφερνες στην Αμερική, κύριε Νίκο, μου έδωσες κι εμένα ένα όταν ήμουν παιδί, το ‘χω ακόμα. Τα μυστικά του βάλτου".
Κοίτα να δεις, Κουβαλούσα μες στις βαλίτσες μου πάντα βιβλία για παιδιά, τον Λεωνή του Θεοτοκά, το Λεμονοδάσος του Κοσμά Πολίτη και για μεγάλους τα βιβλία του Χρ. Σαμουηλίδη Μαύρη θάλασσα, Ακριτική γενιά για φίλους μου Πόντιους και τελευταία το βιβλίο του Βαλτινού Το συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη, που ήταν σχετικό με τούς μετανάστες.
Το έσπειρα αυτό το συναρπαστικό βιβλίο σ’ όλη τη Βόρεια Αμερική και στην Αυστραλία. Εκεί μάλιστα μια κοπελιά από τη Φλώρινα το πήγε και στο πανεπιστήμιο όπου σπούδαζε φιλολογία…”.
Καλή ανάπαυση κύριε Νίκο. Είναι σίγουρο ότι εκεί ψηλά θα ανοίξεις τώρα ένα πολύ όμορφο βιβλιοπωλείο».
