Κι αυτό το καλοκαίρι, ο τραγουδοποιός Νίκος Ζιώγαλας συναντά το κοινό του σε συναυλίες µε τον Λάκη Παπαδόπουλο, τον Γιάννη Μηλιώκα και τον Γιάννη Γιοκαρίνη σε όλη τη χώρα.

«Ξεκινήσαµε τις καλοκαιρινές µας συναυλίες σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος, καθώς και σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη, µετά από 2-3 χρόνια που είχαµε µείνει χωρίς δουλειά. Ευτυχώς φέτος τα πράγµατα είναι πολύ καλύτερα. Γενικά, αυτό το καλοκαίρι είµαστε συνεχώς στους δρόµους», τονίζει στο «S».

Η τελευταία σου δισκογραφική δουλειά κυκλοφόρησε πρόσφατα…

Το τελευταίο µου τραγούδι κυκλοφόρησε σε ντουέτο µαζί µε την Κατερίνα Ντίνου. Υπήρξε σε έναν δίσκο που κυκλοφόρησε µετά από χρόνια µαζί µε άλλες φωνές που τραγουδάνε τα δικά µου τραγούδια. Αυτοί οι τραγουδιστές ήταν ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο ∆ιονύσης Σαββόπουλος, ο Ορφέας Περίδης, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Σαββέρια Μαργιολά, ο Γιώργος Νταλάρας, η Τζώρτζια Κεφαλά και στο µόνο τραγούδι που τραγουδάω εγώ είναι το ντουέτο µαζί µε την Κατερίνα Ντίνου.

Εχεις παντρέψει το δηµοτικό τραγούδι µε  το ελληνικό ροκ;

Θα έλεγα ότι είµαι ένας µικτός καλλιτέχνης, επηρεασµένος σαφώς και από το ελληνικό λαϊκό τραγούδι και το δηµοτικό, τα οποία ήταν οι πρώτες µουσικές που αγάπησα. Από κει και πέρα, ήρθε το ροκ µε φόρα τη δεκαετία του ’60, το οποίο όµως ήταν τελικά η αφορµή για την οποία έφυγα από τη Βέροια. Ηρθα στην Αθήνα ψάχνοντας και προσπαθώντας να µοιάσω στα είδωλα που αγαπούσα τότε, στον Μποµπ Ντίλαν, τους Rolling Stones και τους Beatles. Το αποτέλεσµα ήταν σιγά-σιγά να αρχίσω να βρίσκω τον εαυτό µου και να κάνω τις δικές µου µίξεις, µελωδικές, ρυθµικές... Αλλες φορές µε επιτυχία και άλλες µε λιγότερη επιτυχία.

Πώς βλέπεις τη νεότερη ελληνική µουσική  σκηνή; Εχει κάποια σχέση µε το παρελθόν;

Η κάθε γενιά δεν ρωτάει την επόµενη τι θα κάνει. Οι γενιές προκύπτουν όπως τα στυλ της µουσικής. Οι τάσεις και όλα αυτά βγαίνουν από κάτω µε φόρα, σαν ένα ηφαίστειο που προσπαθείς να µαντέψεις αν θα εκραγεί. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος και ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει. Οταν κάναµε εµείς τα πρώτα µας τραγούδια, δεν γνώριζε κανείς ότι υπήρχαµε. Αυτό συµβαίνει και τώρα. Ακριβώς το ίδιο πράγµα, αλλά είναι κάτι φυσικό, που είναι µέσα στον κύκλο της ζωής.

Από τα σηµερινά τραγούδια που κάνουν επιτυχία, θα µείνει κάτι στο µέλλον;

Αυτό δεν το ξέρει κανείς ποτέ. Οταν γράφεις τραγούδια, δεν γνωρίζεις, αλλά ούτε και σκέφτεσαι τι θα συµβεί µετά από 30 χρόνια. Κανείς δεν το ξέρει. Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι αντιπροσωπευτικά όλα τα είδη της µουσικής αφήνουν κάτι για το µέλλον. Τώρα, αν µιλάµε για τα trap και την καινούργια γενιά τραγουδιών, τα µηνύµατα που περνάνε και τα λοιπά… Εντάξει, προφανώς εγώ δεν µπορώ να ακούσω αυτή τη µουσική, αλλά τι να κάνουµε που οι πιτσιρικάδες εκφράζονται µέσα από αυτά τα τραγούδια; Το θέµα είναι γιατί εκφράζονται µέσα από αυτή τη µουσική.

Μήπως εµείς οι µεγαλύτεροι τους απογοητεύσαµε;

Μήπως και αυτή η µουσική κουβαλάει ένα δικό της µήνυµα, το οποίο αυτή τη στιγµή δεν µπορούµε εµείς οι µεγαλύτεροι να αποκρυπτογραφήσουµε; ∆εν ξέρω αν θα µείνει ή δεν θα µείνει κάτι, αλλά προφανώς αυτά τα τραγούδια προκύπτουν από µια ανάγκη. Η δική µου γνώµη είναι ότι όλα τα είδη της µουσικής αφήσανε στίγµα.

Πώς σχολιάζεις τις µεγάλες πυρκαγιές που κατέκαψαν την Ελλάδα;

Aυτό που συµβαίνει µε τις πυρκαγιές µε θλίβει και µε πονάει, αλλά αυτό δεν αρκεί. Τι µπορεί να κάνει κανείς για να µη συµβαίνουν αυτά τα πράγµατα, που προκαλούν τόσο κακό; Εγώ πιστεύω ότι εµείς είµαστε υπεύθυνοι για όλα και όχι µόνον οι κυβερνώντες, αλλά και οι πολίτες. ∆ική µου τακτική είναι αυτό που έµαθα από τον πατέρα µου, ο οποίος ήταν ένας πολύ φτωχός άνθρωπος, µε δύο κτήµατα, και εργάτης γης, και ένιωθα ότι πάντα ήταν «πλούσιος».

Εµαθα την οικολογία από τον πατέρα µου, ο οποίος τότε δεν γνώριζε καν την έννοια της λέξης. Εβλεπα όµως τι χρήση έκανε στα υλικά που µάζευε, στα πράγµατα. ∆εν τα πετούσε, τα χρησιµοποιούσε... Θέλω να πω ότι, αν δεν προσέχουµε, τότε όλα αυτά θα πέσουν στο κεφάλι µας, δεν υπάρχει περίπτωση. Για όλα είµαστε υπεύθυνοι εµείς. Πρέπει να είµαστε υπεύθυνοι ο καθένας χωριστά για τον εαυτό του και να προσέχουµε τους γύρω µας, τη φύση και τον πλανήτη, στον οποίο είµαστε επισκέπτες.

*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο Secret της εφημερίδας Παραπολιτικά το Σάββατο 5/7