Στον όγδοο τόμο της μνημειώδους σειράς της Εκδοτικής Αθηνών «Ελληνική Επανάσταση 1821» γίνεται εκτενής αναφορά στην κοινωνία και στον πολιτισμό των μετεπαναστατικών χρόνων του νέου ελληνικού κράτους από το 1833 ως το 1881. Οι πόλεις, η πολεοδομία και η αρχιτεκτονική, οι τέχνες όπως η Ζωγραφική, η Γλυπτική, και η Χαρακτική, η Εκπαίδευση, η Λογοτεχνία, τα ιδεολογικά ρεύματα της εποχής παρουσιάζονται και μαζί με αυτά γνωρίζουμε και τις προσωπικότητες που έπαιξαν ρόλο σε όλα αυτά. Στο γενικό ευρετήριο ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει και να βρει πρόσωπα και τόπους που τον ενδιαφέρουν, καθώς επίσης και στη διεξοδική βιβλιογραφία μπορεί κάποιος να αποκτήσει περαιτέρω γνώσεις για μια εποχή ιδιαίτερης σημασίας και αξίας για την Ελλάδα και για το ελληνικό έθνος.

Οι 4 νέοι τόμοι της βραβευμένης σειράς της Εκδοτικής Αθηνών παρουσιάζουν τα γεγονότα από το 1833 και την άφιξη του Όθωνα, μέχρι το 1881. Τα χρόνια αυτά οι περισσότεροι Έλληνες ήταν ακόμη υπόδουλοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, άλλοι ζούσαν στο πρόσφατα ανεξάρτητο ελληνικό κράτος ή στο Ιόνιο κράτος ή ήταν απόδημοι σε ξένες χώρες. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από αλλεπάλληλες επαναστάσεις στην Κρήτη, τη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Μακεδονία. Το νεοϊδρυθέν ελληνικό κράτος υπήρξε εξ αρχής πολιτικό κέντρο του ελληνισμού. Η ιστορία του κατέχει πρωταρχική θέση στην ιστορία του νεότερου ελληνισμού. Σημαντικά ορόσημα της εποχής ήταν η επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και το συνταγματικό πολίτευμα που αυτή εξασφάλισε.

Την ίδια περίοδο αυξήθηκε ο πληθυσμός της χώρας, έγιναν έργα οδικά και λιμενικά, αναπτύχθηκε η βιομηχανία και πάρθηκαν μέτρα κοινωνικής πολιτικής. Στη συνέχεια στα χρόνια της βασιλείας του Γεωργίου ψηφίστηκε το 1864 νέο Σύνταγμα, ένα από τα πλέον δημοκρατικά της εποχής του. Με τη στάση του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κουμουνδούρου και τη θαρραλέα αρθρογραφία του Χαρίλαου Τρικούπη το 1877 θεσπίστηκε η καθολική ψηφοφορία των ενήλικων αρρένων πολιτών.

Έτσι η Ελλάδα ως προς το πολίτευμα ξεχώριζε μεταξύ των πιο προηγμένων κρατών. Διανεμήθηκαν τα εθνικά κτήματα, κατασκευάστηκαν αξιόλογα έργα, ιδρύθηκαν τα Ταμεία Συντάξεων και εμφανίστηκαν τα πρώτα εργατικά σωματεία. Την ίδια περίοδο από το 1863 ως το 1881, οι υπόδουλοι Έλληνες της Θεσσαλίας , της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης, της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Κύπρου, της Κρήτης, των Δωδεκανήσων και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου κατόρθωσαν να αναπληρώσουν τις μεγάλες απώλειες που είχαν υποστεί στα χρόνια της Επανάστασης και να ευδοκιμήσουν στο εμπόριο και στις επιστήμες σε βαθμό κυριαρχικό σχεδόν στις μεγαλύτερες πόλεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη.

Το ίδιο έγινε και με τους απόδημους Έλληνες, από τους οποίους προήλθαν κυρίως οι μεγάλοι εθνικοί ευεργέτες. Τέλος, όλοι οι Έλληνες αυτής της εποχής, υπόδουλοι ή απόδημοι, είχαν αξιόλογες επιδόσεις στην παιδεία, στα γράμματα και στις τέχνες και γενικά στον πολιτισμό. Μία εξαιρετικά σημαντική περίοδος που έθεσε τα θεμέλια του νεοελληνικού κράτους.