Πριν από μία εβδομάδα, δέκα μέρες, όλη η χώρα πανηγύρισε τις επιτυχίες και τα χρυσά μετάλλια στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου  που έγινε στο Μόναχο. Αυτοί οι πανηγυρισμοί με έβαλαν και πάλι σε σκέψεις, τόσο για την αδιαφορία των αρμοδίων του αθλητισμού για τους αθλητές μας όσο και για κάποια σχόλια στα social media, όπου και πάλι κάποιοι ανεγκέφαλοι ασχολήθηκαν με το χρώμα και την εθνικότητα κάποιων αθλητών μας. Αν θα πρέπει, λέει, να πανηγυρίζουμε για την Αλβανίδα Ελίνα Τζένγκο, τον Εμμανουήλ Καραλή, που είναι μαύρος, κ.λπ., κ.λπ.

Ακόμα, υπάρχουν αυτοί που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι τα παιδιά αυτά γεννήθηκαν και αγωνίζονται για την Ελλάδα, κρατούν την ελληνική σημαία και κλαίνε όταν ακούνε τον εθνικό μας ύμνο. Παιδιά που υπέφεραν στο σχολείο, στη γειτονιά, στην κοινωνία, λόγω της διαφορετικότητάς τους. Παιδιά που μιλούν και γράφουν ελληνικά πολύ καλύτερα από τους Ελληνάρες που τους κατηγορούν και τους αμφισβητούν.

Το βασικό θέμα, όμως, είναι οι αρμόδιοι του αθλητισμού. Αυτοί που βρίσκονται στις θέσεις, πληρώνονται έναν σκασμό λεφτά για να προσέχουν τους αθλητές και να τους αναδεικνύουν. Να τους βοηθούν στον αγώνα τους. Να μην προπονείται ο Χρήστος Φραντζεσκάκης στα χωράφια και να μη «ζητιανεύει» η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη για να πάρει παπούτσια.

Και για το τέλος κράτησα τα ΜΜΕ, τα οποία προβάλλουν με μεγάλη χαρά όλους τους παίκτες reality της τηλεόρασης, τα σκουπίδια και τα ξέκωλα του Instagram και δεν προβάλλουν αυτά τα παιδιά, αυτά που πρέπει να είναι τα πρότυπα για τους νέους. Παιδιά με καθαρά βλέμματα και χαμόγελα, που έχουν στόχους και όραμα και που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να τα πετύχουν.

Για όλους αυτούς τους νέους αθλητές μας, που, μετά το τέλος μιας δηλητηριασμένης (ντοπαρισμένης) εποχής του ελληνικού αθλητισμού, μας κάνουν περήφανους. Αθλητές που δεν περιμένουν τίποτα σε αντάλλαγμα και που δεν τους απασχολούν οι φωτογραφίες με γελοίους υφυπουργούς…

Θέλουν μόνο να κάνουν πιο εύκολα τη δουλειά τους.

Όλοι τους να ξέρουν πως έχουν τον απόλυτο σεβασμό μας.