Ο ραδιοφωνικός σταθμός του κυβερνώντος κόμματος «Στο Κόκκινο» περνάει μια αδιαμφισβήτητη κρίση που καθιστά το μέλλον του αβέβαιο. Από τον Δεκέμβριο του 2015 μέχρι σήμερα, στο site του σταθμού βρίσκεται καρφιτσωμένη μία αφίσα που ζητά την αρωγή των φίλων του μέσω δωρεών για να επιτύχει τη συνέχεια της λειτουργίας του.

Το «Κόκκινο» γεννήθηκε με τον σχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, με την ίδια εξωστρέφεια βάσει της οποίας το ΚΚΕ είχε ανοίξει το πάλαι ποτέ τον 902. Διευθυντής του τέθηκε αρχικά ένας παλαίμαχος δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη», ο Θανάσης Καρτερός, στενός συνεργάτης του Αλέκου Αλαβάνου. Στο μίγμα κέρδιζαν περισσότερο χώρο οι αριστερίστικες πτέρυγες του ΣΥΡΙΖΑ που ούτως ή άλλως είχαν μεγαλύτερη επιρροή στο ανανεωμένο κόμμα απ’ ό,τι οι πιο συντηρητικές μερίδες του παλιού Συνασπισμού.

Εκείνη την εποχή, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ένα φερέλπιδο στέλεχος του κομματικού μηχανισμού. Ως πρώην γραμματέας της νεολαίας και υποψήφιος για τον δήμο Αθηναίων, είχε σχεδόν προδιαγεγραμμένη πορεία στη διαδοχή του Αλέκου Αλαβάνου στο τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως και έγινε. Ο νεαρός πρόεδρος εμφανίστηκε ως ανανεωτής, ανεβάζοντας δημοσκοπικά τα ποσοστά του εξωστρεφούς ΣΥΡΙΖΑ. Το κύμα του αναβαθμισμένου πολιτικού παιχνιδιού, άρχισε να συμπαρασύρει και τα μέσα του κόμματος. Ο Χριστόφορος Κάσδαγλης δέχθηκε την προσωπική πρόταση του Αλέξη Τσίπρα να αναλάβει τη διεύθυνση της «Αυγής», εγχείρημα το οποίο σύμφωνα με τη δική του μαρτυρία προσέκρουσε στις ενστάσεις τις οποίες προέβαλλε η βαθιά κομματική γραφειοκρατία.

Ήταν το «Κόκκινο» όμως, αυτό που πέρασε τα μεγαλύτερα δεινά. Το 2010, σε επιστολή τους, τρεις εργαζόμενοι καταφέρονταν εναντίον των επιλογών του νέου διευθυντή του σταθμού, του μακαρίτη πλέον δημοσιογράφου Γιώργου Ανανδρανιστάκη που αντικατέστησε ως προσωπική επιλογή του Τσίπρα τον Θανάση Καρτερό. Το σκηνικό που περιέγραφαν οι εργαζόμενοι ήταν εξόχως προβληματικό. Στην καταγγελία τους, κατονόμαζαν ένα πλήθος παραγωγών που είχε τοποθετήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να συσφίξει τη «γραμμή», οι οποίοι πληρώνονταν με υπέρογκους μισθούς, φουσκώνοντας τα οικονομικά του σταθμού και απειλώντας τις καταβολές στους απλούς εργαζόμενους.

Η φούσκα έσκασε λίγους μήνες μετά με την άρνηση του σταθμού να κρατήσει με μειωμένο μισθολόγιο τον δημοσιογράφο Μάριο Διονέλλη. Στην επιστολή του, ερμήνευε την απόλυσή του ως αντίποινα για ένα αρνητικό σχόλιο που είχε κάνει για προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Η ατυχής ιστορία του δημοσιογράφου έμεινε ως προειδοποίηση για τις αρχηγικές εκτροπές της πολιτικής ηγεσίας στον δημόσιο λόγο.

Από το 2010 μέχρι το 2017, όμως, το κόμμα που προΐστατο του «Κόκκινου» άλλαξε ριζικά. Από φορέας της μειοψηφικής αριστερής αντιπολίτευσης, έγινε αρχικά αξιωματική αντιπολίτευση και μετά κυβέρνηση. Στη διαδικασία αυτή, τα κομματικά μέσα ενημέρωσης παραγκωνίζονται όλο και περισσότερο. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι εργαζόμενοι της «Αυγής» και του «Κόκκινου» έχουν χρωστούμενα δεδουλευμένα. Πλέον όμως, το μιντιακό δίκτυο υποστήριξης του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ έχει αρκετά συστημικά μέσα, με μεγαλύτερη διείσδυση στο κοινό και καλύτερες ευκαιρίες αποκατάστασης απ’ αυτές που προσφέρουν τα κομματικά.

Ίσως αυτό να εξηγεί την παροιμιώδη ολιγωρία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στην εξόφληση των δεδουλευμένων των εργαζόμενων.