Αποκαλυπτική είναι η έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αναφορικά με τη μεταβολή του ποσοστού φτώχειας στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των μνημονιακών χρόνων, δηλαδή από το 2010 μέχρι και το 2015, ανά πληθυσμιακή ομάδα σε σχέση με τη θέση που κατέχουν στην αγορά εργασίας (συνταξιούχοι, άνεργοι, εργαζόμενοι).

Αντίθετα από όσα πιστεύουμε τα τελευταία χρόνια, εκείνοι που έχουν επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος της κρίσης και της μνημονιακής λιτότητας, δεν είναι οι συνταξιούχοι, παρά τις μεγάλες περικοπές στις απολαβές τους. Το βάρος όπως φαίνεται από το παρακάτω γράφημα, πέφτει στους ώμους των ανέργων, οι οποίοι οδηγούνται ολοένα και σε μεγαλύτερη φτωχοποίηση, αν συνυπολογιστεί η ανεργία.

Συγκεκριμένα η μεταβολή του ποσοστού φτώχειας αφενός είναι αρνητικός (περίπου -8%) και αφετέρου βρίσκεται πολύ μακριά από το αντίστοιχο δείκτη για τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, ο οποίος βρίσκεται οριακά κάτω από το 0. Ακριβώς αντίστροφη εικόνα παρουσιάζουν οι άνεργοι, με τη μεταβολή τους να καλπάζει με κάτι παραπάνω από 6 μονάδες άνοδο, σε αντίθεση πάλι με τον δείκτη για τις άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ, ο οποίος κινείται κοντά στο 2%. Εκείνοι που φαίνονται να «σώζονται» συγκριτικά με τα δεδομένα της Ευρωζώνης αλλά όχι με τους συνταξιούχους, είναι οι εργαζόμενοι οι οποίοι κινούνται οριακά στη ζώνη της αρνητικής μεταβολής του ποσοστού φτώχειας ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τις άλλες χώρες κινείται κοντά στη μία μονάδα.


Τα στοιχεία που προκύπτουν από το παραπάνω γράφημα δημιουργούν την εικόνα στους ειδικούς του Ταμείου ότι εκείνοι οι οποίοι «πληρώνουν» το μάρμαρο της κρίσης είναι οι άνεργοι οι οποίοι αποτελούν εξ ολοκλήρου τον δυναμικό πληθυσμό που εκτός από την συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία για την αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης, ΄μπορεί να συμβάλλει και στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, αφού η παρατεταμένη παραμονή τους στην ανεργία δεν τους εντάσσει στην διαδικασία της κατανάλωσης αγαθών που κινεί την οικονομία.

Η εικόνα αυτή, σε συνδυασμό με τη διαπίστωση ότι το ποσοστό που ξοδεύει το ελληνικό κράτος για συντάξεις βρίσκεται σχεδόν τέσσερις φορές πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης οδηγεί αναπόφευκτα σε μεγάλο «μαχαίρι» στις συντάξεις καθώς οι αριθμοί δίνουν την εικόνα ότι υπάρχει περιθώριο να γίνουν και άλλες περικοπές, καταρρίπτοντας ένα ακόμα στερεότυπο της ελληνικής κοινωνίας, αυτό του/ης συνταξιούχου παππού/γιαγιάς που με τη σύνταξή του/ης βοηθάει τα παιδιά και τα εγγόνια της οικογένειας. Αντιθέτως οι πολιτικές που αναμένεται να προωθηθούν είναι προς την κατεύθυνση της αντιμετώπισης της μεγάλης ανεργίας.