Τόσο καιρό ακούγονται διάφορα για τις ισορροπίες μεταξύ των κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και της κομματικής ηγεσίας, με φόντο τις ζυμώσεις για τη διεύρυνση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Κεντροαριστερά που έχει εξαγγείλει από το καλοκαίρι ο Αλέξης Τσίπρας.

Η παράμετρος που δεν έχει αναδειχθεί όσο θα έπρεπε είναι πως, πέραν των εσωκομματικών αντιφρονούντων, το στενό σύστημα της Κουμουνδούρου και προσωπικά ο πρώην πρωθυπουργός έχουν αποστασιοποιηθεί ακόμα και από «σεβάσμια» πρόσωπα του κόμματος, τα οποία, αν και δεν διαφοροποιήθηκαν ποτέ από τις επιλογές του, εκφράζουν κατ’ ιδίαν προβληματισμούς για τη μεθοδολογία της διεύρυνσης.

Ενδεικτικό παράδειγμα, η περίπτωση της εμπλοκής στη σχετική εξίσωση περιπτώσεων όπως ο Γκλέτσος ή οι άλλοτε θιασώτες του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει, μεταξύ άλλων, ο Δημήτρης Βίτσας, ο οποίος, αν και δεν ταυτίζεται με άλλα μέλη της κομματικής Γερουσίας, όπως ο Νίκος Βούτσης, που εκφράζει δημοσίως τις ενστάσεις του για το εγχείρημα μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ, σπεύδει να συμβουλεύσει αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία στον ηγετικό πυρήνα.

Ωστόσο, ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχουν οι αντίστοιχες νουθεσίες του πολιτικού πατέρα του Αλέξη Τσίπρα, του Αλέκου Φλαμπουράρη, οι οποίες, όμως, δεν εισακούγονται πλέον μπροστά στις εισηγήσεις των Παππά, Βαξεβάνη, Τζανακόπουλου και πάει λέγοντας.

Είναι τέτοια η επιδεικτική αδιαφορία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των απόψεων του πρώην υπουργού Επικρατείας, που πολλοί φέρνουν στο μυαλό τους την εξέλιξη των σχέσεων του Αλέξη Τσίπρα με τον Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος τον έφερε στο πολιτικό προσκήνιο με την υποψηφιότητα για τον Δήμο Αθηναίων και ακολούθως του παρέδωσε το «δαχτυλίδι» της Κουμουνδούρου, σε πείσμα των ουκ ολίγων διαφωνούντων.