Κάθε καλλιτέχνης έχει δικαίωμα να εκφράζει δημοσίως τις πολιτικές του προτιμήσεις, αρκεί όμως να μην έχει την απαίτηση να τον πάρουμε σοβαρά όταν αυτές ξεπερνούν τα όρια της καλοπροαίρετης κριτικής στάσης και αποκτούν χαρακτήρα κομματικής εμπάθειας και μισαλλοδοξίας.

Η μουσική πρέπει να ενώνει τον κόσμο και οι μουσικοί να μη διχάζουν το κοινό τους, εκτός αν θεωρούν πως απευθύνονται μόνο στους ψηφοφόρους του κόμματος το οποίο υποστηρίζουν και με τη δημόσια συμπεριφορά τους αποσκοπούν στο να καταστήσουν μισητούς τους πολιτικούς αντιπάλους αυτού. Δηλαδή, να γίνουν φανατικοί κομματάρχες, κάτι που συμβαίνει όταν καλλιτεχνικά δεν τους «παίζει» στο Youtube η κοινωνία ή τους αλλάζει όταν τους ακούει στη ραδιοφωνία.

Κοντολογίς, το κενό της καλλιτεχνικής σου ανυπαρξίας ή αυτό της μοιραίας κάμψης που επέρχεται όπως το γήρας δεν το γεμίζεις με «πολιτικές φωνασκίες» για να κάνεις τη λεζάντα σου αλλιώς στη δημόσια σφαίρα. Αν θες να δώσεις πολιτικό αγώνα υπέρ ενός κόμματος, μην κρύβεσαι πίσω από τον καλλιτεχνικό σου προμαχώνα, διότι στο τέλος εκτίθεσαι ανεπανόρθωτα και κινδυνεύεις να γίνεις περίγελος της μεροληψίας σου.

Η κατάντια αυτή στιγματίζει τον τελευταίο καιρό επώνυμους καλλιτέχνες, όπως τους Σταμάτη Κραουνάκη και Φοίβο Δεληβοριά, οι οποίοι δυστυχώς έχουν αυτοανακηρυχθεί σε προπαγανδιστικά τρολ του Αλέξη Τσίπρα, παριστάνοντας τάχα μου τους αδέκαστους και ακέραιους συνδικαλιστές των δημιουργών της μουσικής βιομηχανίας