Ένα πρωινό στα τέλη της δεκαετίας του ’60, στο προαύλιο του Κολλεγίου Αθηνών στο Ψυχικό, κάποια μεγαλύτερα παιδιά είχαν στριμώξει έναν μικρότερο συμμαθητή τους κι είχε ξεκινήσει ένας καυγάς. Τον μαθητή Χρύσανθο Λαζαρίδη επενέβη και «έσωσε» τελικά ο κατά δύο χρόνια μεγαλύτερός του Αντώνης Σαμαράς. Από τότε ξεκίνησε μια φιλία που εξελίχθηκε σε συνεργασία και σε στενή πολιτική σχέση: άλλοτε με πολιτικές νίκες και άλλοτε με τον Χρύσανθο να παίρνει στον λαιμό του με τις θεωρίες και τις προτάσεις του τον Αντώνη Σαμαρά.

Δεν ήταν και λίγες οι φορές αυτές: Τελευταία την περασμένη εβδομάδα, όταν υποστήριζε με πάθος πως δεν πρέπει να γίνουν διερευνητικές συνομιλίες με τηνΤουρκία και έβγαινε στα κανάλια –ακόμα και σε εκδηλώσεις ανυπόληπτων οργανώσεων- για να επιτεθεί ονομαστικά στον Γεραπετρίτη, στην Μπακογιάννη και ουσιαστικά στον ίδιο τον Μητσοτάκη. Την τελευταία εικοσαετία περίπου υποστήριζε ότι το Σκοπιανό θα λυθεί από μόνο του, αφού η FYROM είναι θέμα χρόνου να διαλυθεί ως κράτος, όπως έλεγε. Το 2002 είχε αρθρογραφήσει ότι οι Κούρδοι σύντομα θα «έχουν ομόσπονδο δικό τους κρατίδιο στο Ιράκ». Στις αρχές του 2010 υποστήριζε ότι εντός του έτους η Νέα Δημοκρατία θα βρεθεί μπροστά στις δημοσκοπήσεις - τελικά έχασε πανηγυρικά τις μεγάλες μάχες των αυτοδιοικητικών εκλογών του φθινοπώρου.

Έπεσε έξω στην «Αριστερή παρένθεση»

Στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα το 2014, όπου ήταν παρών, χρησιμοποιούσε ως βασικό επιχείρημα ότι, αν δεν χαλαρώσουν στις απαιτήσεις τους, θα πέσει η Ν.Δ. και θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που ελάχιστα απασχολούσε τους ξένους συνομιλητές του. Το 2015 είχε πείσει -όχι μόνο τον Σαμαρά- ότι ήταν ζήτημα μηνών να πέσει ο Τσίπρας από την εξουσία και να ανοίξει, έτσι, ο δρόμος για την επιστροφή Σαμαρά. Η «αριστερή παρένθεση» δεν έγινε πράξη ποτέ.

Κομμουνιστική νιότη

Η πορεία του Χρύσανθου Λαζαρίδη στην πολιτική δεν ήταν ευθύγραμμη: Την περίοδο της δικτατορίας εντάχθηκε στην Αριστερά ως φοιτητής του Οικονομικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών, υπήρξε μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και στη συνέχεια εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού και έγινε αντιπρόεδρος της ΕΦΕΕ, με πρόεδρο τον Χρήστο Παπουτσή. Συμμετείχε δε στη Β' Πανελλαδική και ανήκε στη μεγάλη ομάδα των μελών που αποχώρησαν και δημιούργησαν την οργάνωση «ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος», μετά τις εθνικές εκλογές του 1977. Τα άρθρα του στο περιοδικό «Αγώνας για την Κομμουνιστική Ανανέωση» σφραγίζουν και την τελευταία περίοδο της κομμουνιστικής νιότης του. Τη δεκαετία του ’80 έφυγε από την Ελλάδα, πρώτα για μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο στα Οικονομικά κι έπειτα για διδακτορικό στη Νέα Υόρκη στην Οικονομετρία. Στη Νέα Υόρκη, όπου γεννήθηκε και έζησε μέχρι την ηλικία των 4 ετών, δούλεψε μετά τις σπουδές του ως δημοσιογράφος, στην ομογενειακή εφημερίδα «Πρωινή». Η εποχή Ρίγκαν και Θάτσερ τον επηρέασε βαθιά, όπως έλεγε αργότερα ο ίδιος: «Οταν τους άκουγα να μιλάνε, μου φαινόταν ότι αυτά που έλεγαν ήταν γεμάτα νόημα, περισσότερο από αυτά που εκστόμιζαν οι περισσότεροι από τους αριστερούς».

Η εποχή της Πολιτικής Άνοιξης

Μετά τα ίχνη του χάνονται. Με τον Σαμαρά έρχονται και πάλι κοντά την εποχή των διαδηλώσεων για το Μακεδονικό και της ίδρυσης λίγο αργότερα της Πολιτικής Ανοιξης. Για πρώτη φορά το όνομά του εμφανίζεται στα ελληνικά ΜΜΕ -έστω και στα «ψιλά γράμματα»- το 1997, ως ενός από τα ιδρυτικά μέλη στο «Δίκτυο 21». Στελέχη της δεξιάς πτέρυγας της Ν.Δ., της πατριωτικής Αριστεράς, πανεπιστημιακοί και άλλοι (με τις «ευλογίες» του Αντώνη Σαμαρά) δημιούργησαν τότε μια οργάνωση με σκοπό «την πατριωτική αφύπνιση και την, μέσω της κοινής γνώμης, άσκηση πίεσης προς τις ελληνικές κυβερνήσεις σχετικά με τους χειρισμούς των εθνικών θεμάτων». Τότε είχαν μόλις ξεκινήσει τα λεγόμενα «πέτρινα χρόνια» του Σαμαρά, που έληξαν με την εκλογή του στην Ευρωβουλή το 2004. Ολη αυτή την περίοδο ο Λαζαρίδης ήταν ένας από τους λίγους στενούς φίλους που έβλεπε τακτικά και ο μόνος από εκείνους που έχει μείνει ακόμα και σήμερα δίπλα του, ως μετακλητός υπάλληλος στο γραφείο του πρώην πρωθυπουργού από το 2015 και μετά. Στις ώρες εκτός γραφείου εμφανίζεται ως αναλυτής στο Action 24 και γράφει με ψευδώνυμο στην ιστοσελίδα antinews, συνήθως για να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Στις εκλογές του 2012 εξελέγη για πρώτη -και τελευταία- φορά βουλευτής, έχοντας μπει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας. Πολιτικό γραφείο δεν άνοιξε ποτέ - το γραφείο του ήταν στον πρώτο όροφο του Μαξίμου, ως σύμβουλος και λογογράφος του τότε πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά. Οσο για το αν είναι τελικά αριστερός ή δεξιός; Η σωστή απάντηση είναι «και τα δύο»! Οπως έχει γράψει, άλλωστε, ο ίδιος: «Δεν θεωρώ την “Αριστερά” καλύτερη από τη “Δεξιά” - ούτε το αντίστροφο. Πήρα πολλά και από την αριστερή ιδεολογία, αλλά και από τις δεξιές ιδέες».