Η ξεκάθαρη στήριξη του υπουργού Μεταφορών και Yποδομών, Κώστα Καραμανλή στην επιλογή του Μεγάρου Μαξίμου να υπογραμμίσει την προσφορά της Λίνας Μενδώνη στο υπουργείο Πολιτισμού και να μην την βγάλει βορά στους ΠολακοΒαξεβάνηδες, απαντά σαφέστατα στο ερώτημα που έθεσαν οι αυτόκλητοι θεματοφύλακες του καραμανλισμού Αντώναρου και Καραχάλιου, για το τι ακριβώς επιτάσσει η… πολιτική παρακαταθήκη του Εθνάρχη στην προκειμένη περίπτωση. Εκτός κι αν ο βουλευτής Σερρών είναι χαμηλότερος στην άτυπη ιεραρχία του καραμανλισμού από έναν τύπο που ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής τον έχρισε κυβερνητικό εκπρόσωπο κι αυτός δεν βρήκε ούτε την ψήφο του. Όσο για τον Νικόλα, είναι εκτός συναγωνισμού. Πάλι καλά που δεν κατέδειξαν και έλλειψη ιστορικής γνώσης όσον αφορά τα πεπραγμένα του Εθνάρχη, όπως η… ΑΥΓΗ, που συνέκρινε την απόφασή του να δώσει χάρη στον Χρήστο Ρούσο, ο οποίος είχε καταδικαστεί για την δολοφονία ενός ανθρώπου που τον καταδυνάστευε επί χρόνια με την περίπτωση του Κουφοντίνα.

Η αλήθεια είναι ότι σε αντίθεση μ' εκείνους που έχουν διαχρονικά καραμέλα τον προοδευτισμό, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν… σταλινίσκους της κακιά ώρας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε -για τον καιρό του- πραγματικός προοδευτικός πολιτικός, που στην υπόθεση στην οποία αναφερόμαστε, έσπασε κοινωνικά ταμπού και κατεστημένα δεκαετιών, λειτουργώντας απολύτως προοδευτικά. Τι σχέση έχει αυτό με έναν κατά συρροή αμετανόητο δολοφόνο 11 ανθρώπων, που σε όλη τη ζωή απέρριπτε τους δημοκρατικούς θεσμούς και τους εκπροσώπους του, ανάμεσα στους οποίους ήταν κι εκείνος που έδωσε χάρη στον Ρούσσο;