Μέχρι τώρα ο Αλ. Τσίπρας δείχνει να είναι όμηρος των απαιτήσεων της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή της περίφημης «Ομπρέλας», που καλύπτει οργανωτικά τις αριστερές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και τους κατέχοντες τα σκήπτρα της ριζοσπαστικής του φυσιογνωμίας.

Οπως οι Ν. Φίλης, Π. Σκουρλέτης, Ευ. Τσακαλώτος και Ν. Βούτσης. Και αν εσχάτως τους έκανε το χατίρι να διαγράψει τον Π. Κουρουμπλή, επειδή τον βόλευε περισσότερο η «καρατόμησή» του από το να ερχόταν το ίδιο αίτημα πιεστικά για τον Π. Πολάκη, αυτό δεν σημαίνει πως μέχρι το Συνέδριο μπορεί να εφησυχάζει. Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσει να πατάει σε δύο βάρκες, διότι δεν μπορεί να διεκδικείς πρωταγωνιστικό ρόλο στον χώρο της Κεντροαριστεράς με ένα «παρδαλό» ηγετικό σχήμα στην πρώτη γραμμή.

Ο Αλ. Τσίπρας έχει καταφέρει να συγχωρεί τις ακρότητες του Π. Πολάκη και να καθιστά πιο σοβαρούς στα μάτια της κοινής γνώμης όσους θέλουν καθηλωμένο τον ΣΥΡΙΖΑ στο 3%, προβάλλοντας τις εμμονικές τους αντιρρήσεις για την ιδεολογική διεύρυνση του κόμματος προς το Κέντρο. Και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται με κάθε λεπτομέρεια επί των κειμένων των πολιτικών θέσεών του ενόψει του Συνεδρίου, το οποίο και αυτό δεν γνωρίζει κανείς με ακρίβεια πότε θα πραγματοποιηθεί - όχι μόνο λόγω των εξελίξεων με την πανδημία. Δηλαδή, αστεία πράγματα. Οταν αυτοί που τον καλούν να κινηθεί προς τα αριστερά έχουν υπογράψει μνημόνια μέχρι θανάτου