Ο Υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος κλείνεται στο γραφείο του στο Μέγαρο Μαξίμου με τις ώρες καθημερινά, μελετώντας στατιστικά και δεδομένα σε μορφή Excel ή με άλλα προγράμματα που τρέχει για τον σχεδιασμό και την παρακολούθηση του κυβερνητικού έργου. Ως αποτέλεσμα, όπως αποκάλυψε ο ίδιος μιλώντας στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, ο γενικός γραμματέας του πρωθυπουργού, Γρηγόρης Δημητριάδης τον αποκαλεί …«εξελάκια»!

«Ελάχιστοι άλλωστε γνωρίζετε ότι ο «εξελάκιας» ή «κουτάκιας» της κυβέρνησης, όπως με αποκαλεί χαριτολογώντας ο συνάδελφος και φίλος Γρηγόρης Δημητριάδης λόγω της συνήθειάς μου να βάζω σε λίστες και σε πίνακες το κάθε τι, κρατάει από μία οικογενειακή ρίζα που διαχρονικά συμπορεύεται με αυτή την ιστορική παράταξη», είπε ο Σκέρτσος, μιλώντας το απόγευμα του Σαββάτου στο συνέδριο της ΝΔ και στη συνέχεια μίλησε για πρώτη φορά για την οικογένειά του και τους παππούδες του.

«Μία παράταξη που τελικά συνδέεται διαχρονικά με την πρόοδο, την ευημερία και την κοινωνική κινητικότητα του λαού αυτού του τόπου. Διότι και η δική μου ιστορία, η ιστορία της δικής μου οικογένειας, είναι άλλη μία από τις πάμπολλες ιστορίες κοινωνικής κινητικότητας που είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εσάς έχετε εδώ μέσα», ανέφερε ο Υπουργός Επικρατείας και συνέχισε:
«Σας μιλώ, λοιπόν, σήμερα από αυτό το βήμα ως ο εγγονός του πρόσφυγα παππού μου, του Χρήστου, και της γιαγιάς μου Αδαμαντής που διέσχισαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα στις αρχές του περασμένου αιώνα με την ανταλλαγή των πληθυσμών από την Ανατολική Θράκη για να εγκατασταθούν στον Ασκό Λαγκαδά στη Θεσσαλονίκη. Έφτασαν εκεί και έφτιαξαν μία οικογένεια, πρόκοψαν ως μυλωνάδες και έκαναν πέντε παιδιά.

Ή του άλλου παππού μου του Παναγιώτη του περήφανου αγρότη από την ορεινή Κορινθία που έκανε τρία παιδιά με τη γιαγιά μου Ευτυχία και δούλευαν στα χώματα του οροπεδίου του Φενεού, που τόπου που τόσο αγαπούσε μέχρι τα βαθιά του γεράματα.

Σας μιλώ ως γιος του Βασίλη, του εσωτερικού μετανάστη που άφησε τις δύσκολες αγροτικές δουλειές στην ορεινή Γκούρα εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 για μία καλύτερη ζωή στην πόλη για να γίνει τελικά τραπεζικός υπάλληλος.

Σας μιλώ ως ένας από εσάς που τελείωσα και εγώ το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη αλλά και ως πατέρας πλέον του δικού μου 12χρονου Βασίλη και ως σύζυγος της Αυγής που θέλουμε και αγωνιζόμαστε καθημερινά ο γιος μας να ζήσει καλύτερα από εμάς.

Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, κάτι. Το ότι εγώ ως εγγονός του πρόσφυγα μυλωνά και του αγρότη, ως ο γιος του τραπεζοϋπαλλήλου και της γραμματέως αγγλικών, της μητέρας μου της Άννας, και μετέπειτα νοικοκυράς, κατάφερα να γίνω κάποια στιγμή Γενικός Διευθυντής στο Σύνδεσμο Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών και τελικά μέλος αυτής της κυβέρνησης δεν με κάνει παιδί των βιομηχάνων, δεν με κάνει παιδί μιας άλλης ανώτερης τάξης, ούτε κάποιον χωρίς κοινωνική ή ταξική συνείδηση».