Μας ζάλισαν όλη αυτή την εβδοµάδα οι δηµοσιογράφοι που καλύπτουν το ρεπορτάζ του ΣΥΡΙΖΑ µε τη φυγή της Εφης Αχτσιόγλου, λες και αποτελεί πλέον είδηση ποιος φεύγει και ποιος µένει σε µια κηδεία. Ολα τελειώνουν όταν ο νεκρός χωθεί τρία µέτρα κάτω από τη γη, για να θυµηθώ και τη ρήση του Πολάκη, που κάποια στιγµή όλους αυτούς που σήµερα αποκαλύπτουν δηµοσιογραφικά διάφορα για τον ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να τους χώσει τρία µέτρα και βάλε στο χώµα.

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα νεκρό πολιτικά προϊόν και ότι σε λίγο (πολύ λίγο) κανείς δεν θα ασχολείται µαζί του. Εποµένως, αν φύγει ή αν κάτσει η όµορφη Εφη, πιστέψτε µε ότι ελάχιστη σηµασία έχει, µπροστά στο αδιαµφισβήτητο γεγονός της απαξίας του συγκεκριµένου κόµµατος. Κι αν δεν ενδιαφέρει µία το πότε θα αποχωρήσει η Αχτσιόγλου, που επί τη ευκαιρία να σας πω ότι κάποιοι επιµένουν ότι θα συµβεί αύριο, δεν ενδιαφέρει δέκα (για να µη σας πω και παραπάνω) τι διαψεύδει και τι επιβεβαιώνει ο Τζανακόπουλος.

Υποθέτω ότι τον θυµάστε εκείνο τον φοβερό και τροµερό (νέο) ως κυβερνητικό εκπρόσωπο των Τσιπροκαµµένων, που ήθελε να χώσει όχι τρία µέτρα στη γη, αλλά στη φυλακή, όσους δεν είχαν υποκύψει στη γοητεία της κυβερνώσας Αριστεράς. Ο ∆ηµητράκης ο Τζανακόπουλος είναι λογικό µετά τη συντριβή που υπέστη από τον Κασσελάκη, εκτός από εκνευρισµένος, εσχάτως να τελεί και υπό µια ιδιότυπη κατάθλιψη. Προφανώς και δυσκολεύεται να δεχθεί ότι ένας τύπος που ήρθε για τουρισµό στην Αθήνα τού γκρέµισε ό,τι έχτιζε επί χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ.

Οπως σας είπα, κατά πάσα πιθανότητα αύριο η Αχτσιόγλου θα κουνήσει το µαντίλι στον πρόεδρο Στέφανο, παρέα µε την οµάδα της, που κατά πάσα πιθανότητα θα ενωθεί µε την άλλη, του Τσακαλώτου. Σταµατάω εδώ, γιατί σε λίγο (πολύ λίγο) θα σας µπερδέψω µε τις αποχωρήσεις, τα κόµµατα και τα αρώµατα.