Δεν υπογράφει εντολή για νέες θυσίες του ελληνικού λαού ο βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος όπως ξεκαθάρισε κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τον προϋπολογισμό. 

Τόνισε χαρακτηριστικά:

Πριν λίγα 24ώρα, οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης συμφώνησαν να παρασχεθεί στην Ελλάδα ένα ευνοϊκότερο πακέτο μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους, κάτι που είναι αναμφισβήτητα θετικό και πρέπει να χαιρετιστεί με εντιμότητα και παρρησία, τουλάχιστον από όσους δεν υποβιβάζουν την αλήθεια προς όφελος των κομματικών σκοπιμοτήτων.

Είναι αρκετά τα μέτρα που συμφωνήθηκαν για το χρέος;
Πιστεύω πως όχι.
Είναι όμως η πρώτη φορά που η Ευρώπη παρέχει ένα συγκεκριμένο πακέτο ελάφρυνσης και ανταποκρίνεται στις δεσμεύσεις που και άλλες φορές στο παρελθόν παρείχε, αλλά δεν υλοποίησε.
Δεν δικαιούμεθα να μην ανταποκριθούμε στην πρόκληση.
Δεν δικαιούμεθα να πούμε ας αφήσουμε να αποτύχει η Κυβέρνηση… αφού το μάρμαρο θα το πληρώσει ο Λαός, και ο τόπος θα επιστρέψει στο 2009.

Οφείλουμε λοιπόν να αναγνωρίσουμε μία θετική εξέλιξη που φοβάμαι όμως ότι εμπεριέχει και αρνητικές εξελίξεις, κυρίως ως προς την ύπαρξη του δημοσιονομικού χώρου που έχει άμεσα ανάγκη η χώρα για να στηρίξει ένα πρόγραμμα ανάπτυξης.

Και αυτό που αναφέρω, έχει άμεση σχέση με τον προϋπολογισμό που συζητάμε και για τον οποίο, τόσο στην επιτροπή της Βουλής όσο και σήμερα, εκφράζω την απόλυτη απογοήτευσή μου.
Δεν αισθάνομαι ότι θα προσέφερα καλές υπηρεσίες στην κυβέρνηση, ή στον τόπο, αν αποδεχόμουν και υπερψήφιζα τον προϋπολογισμό που έχουμε ενώπιον μας.
Η διατήρηση των πλεονασμάτων στο ύψος του 3,5% του ΑΕΠ, που όπως ακούσαμε από τις Βρυξέλλες, αναμένεται να διατηρηθεί και τα επόμενα χρόνια, αποτελεί για την χώρα μας έναν, όχι απλώς στενό, αλλά ασφυκτικό κορσέ, που για να επιτευχθεί απαιτεί νέο «αίμα» από τον ελληνικό λαό.
Είναι δε, ένας στόχος απολύτως οραματικός και παντελώς ανέφικτος κατά την προσωπική μου άποψη για τα επόμενα χρόνια.

Ακόμα και για το 2017 όμως, η ανάγκη επίτευξης αυτού του στόχου, είναι βέβαιο πως θα κοστίσει ακόμα περισσότερη φτώχεια και απελπισία στον ελληνικό λαό, ο οποίος ήδη στενάζει και δεν μπορεί να ανταποκριθεί πλέον ούτε στις βασικές ανάγκες.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Το φωνάζω από την αρχή της κρίσης και θα το φωνάζω συνέχεια.
Τόσο εδώ, στην Αθήνα, όσο και στις Βρυξέλλες, κάποιοι τεχνοκράτες κοιτάζουν τους αριθμούς.
Εμείς όμως, είμαστε πολιτικοί.
Και οφείλουμε να σταθούμε πάνω από τους τεχνοκράτες και πάνω από τους αριθμούς, κοιτάζοντας κατά πρόσωπο τους ανθρώπους.
Ποια είναι η πολιτική των τελευταίων ετών, στην οποία στηρίζονται αυτά τα πρωτογενή πλεονάσματα; Είναι η πολιτική των δανειστών για συνεχή αύξηση των φορολογικών συντελεστών σε όλους τους επιμέρους τομείς της φορολογίας:

Τι δεν καταλαβαίνουμε;
Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να εξορθολογίσουμε τις πολιτικές που ασκούνται και οι οποίες συνέχεια πλήττουν τους πολλούς και τους πιο αδύναμους και μάλιστα, με εξαιρετικά άνισους και άδικους τρόπους;

Δημοσιονομική τάξη δεν σημαίνει… οικονομική ευθανασία των πολιτών!
Η Ελλάδα δεν θα γυρίσει ποτέ στην ανάπτυξη με μία ρημαγμένη κοινωνία!

Το αντιλαμβανόμαστε;
Το αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση, που ακόμα μία χρονιά ακολουθεί την πεπατημένη του αδιεξόδου, προσθέτοντας νέα δυσβάσταχτα βάρη σε εκείνους που δεν μπορούν πλέον να αγοράσουν ούτε τα βασικά τρόφιμα;

Καλούμαστε να ψηφίσουμε έναν προϋπολογισμό που φέρνει άλλα 2,5 δις σε φόρους, οι περισσότεροι έμμεσοι, και μπορούμε να πούμε «ναι» σε ένα τέτοιο σχέδιο;

Εγώ, κυρίες και κύριοι, δεν μπορώ.
Και δεν πρόκειται να πω «ναι».
Με την δική μου ψήφο δεν θέλω να μεγαλώσει το πρωτογενές πλεόνασμα πάνω στις πλάτες των συνηθισμένων υποζυγίων, με τις ήδη πετσοκομμένες συντάξεις που ταΐζουν ολάκερες φαμίλιες και με τους μισθούς της πείνας που στον ιδιωτικό τομέα ιδιαίτερα, καταβάλλονται στη χάση και τη φέξη.

Αναρωτιέμαι, όταν ακούω στην αίθουσα αυτή κάποιους συναδέλφους, που δήθεν στηρίζουν τις προτάσεις τους στην κοινή λογική και στο πολιτικά ορθό, εάν αυτοί ζούνε στον κόσμο που ζω εγώ.
Εάν γνωρίζουν άνεργους, συνταξιούχους, μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα.
Εάν ξέρουν τι περνάνε οι άνθρωποι με αναπηρίες και οι πολύτεκνοι.
Εάν έχουν αίσθηση για την ποσότητα των συσσιτίων που καθημερινά παρέχονται από συλλόγους, μητροπόλεις και ενορίες.

Εγώ σε αυτό τον κόσμο ζω και γι’ αυτό δεν μπορώ να προσφέρω τη ψήφο μου σε έναν προϋπολογισμό – σφαγείο, που μπορεί να εγκριθεί από τους δανειστές, αλλά δεν θα εγκριθεί ποτέ από τους πολίτες της χώρας μου.

Κυρίες και κύριοι,

Πριν μερικές μέρες, έπεφταν βροχή τα χειροκροτήματα στον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ, όταν, ευρισκόμενος εδώ στην Αθήνα, μιλούσε για ανάπτυξη και έλεγε ότι οι δημόσιες δαπάνες υποβοηθούν αυτή την ανάπτυξη.

Όμως η κυβέρνηση πράττει τα ακριβώς αντίθετα και η αξιωματική αντιπολίτευση υπερθεματίζει σε αυτή τη συνταγή, που όλοι ξέρουν πια ότι αποτελεί καταστροφή.

Γι’ αυτό και όχι απλά απορώ, αλλά πραγματικά απογοητεύομαι και αντιδρώ, βλέποντας την σημερινή κυβέρνηση να υιοθετεί ένα πλήρως νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά και μία αντιπολίτευση που θέλει να αποκαλείται κεντροδεξιά, να υιοθετεί τις «συνταγές» του ΔΝΤ και των Βρυξελλών, υποστηρίζοντας για παράδειγμα πως αποτελούν ιδεοληψία οι συλλογικές συμβάσεις, η προστασία της πρώτης κατοικίας, η άρνηση των μαζικών απολύσεων και στο Δημόσιο.

Ιδιαίτερα καθώς προέρχομαι και ανήκω στην κοινωνική κεντροδεξιά, αναρωτιέμαι ποιους εκπροσωπεί ο κ. Μητσοτάκης:
Τον ΣΕΒ ή τους μπαρουτοκαπνισμένους αγωνιστές της ΔΑΚΕ που πριν λίγες μέρες κατήγγειλαν τον ΣΕΒ, λέγοντας πως ταυτίζεται με τις θέσεις του ΔΝΤ και προσβάλλει τους κοινωνικούς εταίρους;

Η ΝΔ είναι σήμερα στην αντιπολίτευση.
Μπορεί να αρθρώσει επιτέλους μία καθαρή κουβέντα για τους μισθούς και τις συντάξεις;
Μπορεί να μας πει το σχέδιό της για την ανάταξη της οικονομίας, πέρα από τις γενικόλογες διατυπώσεις για μειώσεις φόρων, κυρίως στα επιχειρηματικά κέρδη;

Μπορεί να μας πει εάν συμφωνεί ή διαφωνεί με τις συλλογικές συμβάσεις και τι σκοπεύει να κάνει για τους κακοπληρωμένους και απλήρωτους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα;

Μπορεί να μας πει το σχέδιό της για τον δημόσιο τομέα και τη μείωση μισθών, τις απολύσεις και τις μετακινήσεις υπαλλήλων;

O κ. Μητσοτάκης μιλάει για «συμφωνία αλήθειας». Πείτε την αλήθεια κύριε Μητσοτάκη, λοιπόν:
Θα ακολουθήσετε το μνημόνιο, ναι ή όχι;
Θα δεχτείτε τη συνταγή των δανειστών, ναι ή όχι; Όταν έρθουν και σας πουν:
Να κόψετε κι άλλο την σύνταξη όλων των Ελλήνων, θα το κάνετε ή όχι;

Επανέρχομαι όμως στην κυβέρνηση.
Γιατί δικός της είναι ο προϋπολογισμός που συζητάμε.
Δικό της έργο και αποτέλεσμα των δικών της πράξεων.
Και λέω:
Λυπάμαι, γιατί δυστυχώς ο προϋπολογισμός προβλέπει μείωση δαπανών κατά 3,7%, δηλαδή 1,7 δις ευρώ, οι περικοπές αυτές προέρχονται κυρίως από τις συντάξεις όπου το μαχαίρι φθάνει τα 600 εκατομμύρια.
Δεν είμαι διατεθειμένος, να στηρίξω τέτοιου είδους επιλογές όταν έχουν προηγηθεί αλλεπάλληλες περικοπές από τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν και τις οποίες δικαιολογημένα στιγματίσαμε.
Θέλω να σας θυμίσω ότι το 2012 είχα το θάρρος να παραιτηθώ από τη θέση του Υφυπουργού Εργασίας λίγες μέρες μετά την ορκωμοσία μου, όταν αποκαλύφθηκε ότι η κυβέρνηση εκείνη δεν σκόπευε να τηρήσει τις δεσμεύσεις της στα ζητήματα κοινωνικής πολιτικής.
Δεν θα έρθω λοιπόν σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά για να την δικαιώσω!
Ο προϋπολογισμός δείχνει απλά και μόνο μία ηγεσία που «καλουπώθηκε» από τους δανειστές και εφαρμόζει κατά γράμμα, μία πολιτική που δεν έπρεπε γιατί δεν είναι δική της.

Και είναι τραγικό, οι Έλληνες να καλούνται να εφαρμόσουν προύπολογισμούς φτώχειας, μόνο και μόνο για να μην θιγεί η ασφάλεια της κ. Μέρκελ, και του κ. Σόϊμπλε, προ των δικών τους εκλογών.

Γιατί αυτό συμβαίνει και ας μην κοροϊδευόμαστε…

Το τελευταίο διάστημα, ακούμε πάλι και πάλι από την κυβέρνηση όχι δεν πρόκειται να δεχτεί νέα μέτρα. Αλήθεια όμως, το πιστεύει κανένας;
Εγώ πάντως, όχι.
Και μαζί μου, νομίζω η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων.

Και οι Έλληνες, επαναλαμβάνω, δεν είναι… αριθμοί. Είναι άνθρωποι.

Είναι λάθος να λένε οι δανειστές «βγάλτε πλεόνασμα» και εμείς να το κάνουμε στερώντας οξυγόνο επιβίωσης από την κοινωνία, γνωρίζοντας δε ότι με αυτή την συνταγή ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει.

Και είναι λάθος, να περιμένουμε ότι με τη σημερινή δομή του κράτους και της φορολογικής διοίκησης, μπορεί να υπάρξει λογική και δικαιοσύνη.

Κυρίες και κύριοι,
Κλείνοντας νομίζω πως πρέπει για όσους παρακολουθούν την συζήτηση από το κανάλι της Βουλής να δώσω νούμερα:

Ο προϋπολογισμός προβλέπει μείωση δαπανών, 600 εκ. ευρώ, από τις συντάξεις.
Φαντάζομαι αντιλαμβάνεστε ότι ουσιαστικά, έτσι αφαιρούνται 600 εκ. ευρώ από την πραγματική αγορά δηλαδή και από το κουλούρι των παιδιών και το βοήθημα των ανέργων παιδιών κάθε οικογένειας.

Είναι πολιτική που μπορεί να φέρει ανάπτυξη; Όχι.
Μήπως θα διορθώσει τίποτε από αυτά ο παρών προϋπολογισμός ;
Όχι βέβαια.
Ούτε καν η κυβέρνηση ισχυρίζεται κάτι τέτοιο.
Εκείνο που λέει είναι ότι είναι σύμφωνος με τα Μνημόνια, δικά της και των προηγούμενων και ότι θα επιτευχθούν οι συμφωνημένοι με τους δανειστές στόχοι.
Η μόνη, μειωμένης αξιοπιστίας υπόσχεση που δίνει, είναι ότι δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα.


Λυπάμαι λοιπόν, αλλά, τέτοιες πολιτικές δεν μπορώ να υποστηρίξω.
Εντολή νέων θυσιών του λαού, δεν υπογράφω.

Κλείνοντας, θέλω να θυμίσω ότι πρόσφατα ο πρωθυπουργός είπε ότι η κοινωνία δεν είναι δυσαρεστημένη επειδή υπήρχε άλλη επιλογή, αλλά επειδή αργεί η ανάκαμψη.

Και έχει δίκιο.
Όμως θέλω και εγώ να του πω ότι με πολιτικές διαρκούς και αυξανόμενης λιτότητας, η ανάκαμψη θα αργεί όλο και περισσότερο.
Όσο οι επόμενες μέρες θυμίζουν τις προηγούμενες, τόσο η οργή και η αγανάκτηση του κόσμου θα μεγαλώνει.

Η κυβέρνηση, φοβάμαι πως έχει μπει σε μία στενωπό που δεν θα ανοίξει ποτέ.
Ελπίζω, πραγματικά, να διαψευστώ.
Γιατί το έχει ανάγκη η χώρα.

Ωστόσο, είμαι υποχρεωμένος να καταψηφίσω τον προϋπολογισμό του 2017.
Σας ευχαριστώ πολύ.