Συγκινητικές στιγμές εκτυλίχθηκαν στη διάρκεια της εκδήλωσης του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης», το οποίο εκπλήρωσε την τελευταία επιθυμία του εκλιπόντος πρωθυπουργού για την ανάληψη πρωτοβουλιών σχετικώς με την προστασία του περιβάλλοντος. 

Ο Μητσοτάκης δεν ήταν άνθρωπος που αντιδρούσε φοβισμένα ή ανήσυχα όταν αντιμετώπιζε αιφνίδια γεγονότα ή μεγάλες κρίσεις.  

Η παροιμιώδης ψυχραιμία του δεν τον εγκατέλειπε ποτέ. Ούτε τις δύο φορές που στήθηκε απέναντι από τα εκτελεστικά αποσπάσματα των Γερμανών, ούτε όταν συνελήφθη από τους  στρατιωτικούς και οδηγήθηκε στη φυλακή τα χαράματα της 21ης Απριλίου 1967, ούτε όταν διέφυγε για το Παρίσι, ούτε κι όταν απειλήθηκε η ζωή του πολλές φορές τη δεκαετία του 1980 και επί της κυβερνητικής του θητείας το 1990-1993.  

«Το μόνο που δεν άντεχε να βλέπει ήταν οι πυρκαγιές στα δάση» θυμήθηκε η κόρη του Κατερίνα, πρόεδρος του ιδρύματος, λέγοντας: «Όταν κοιτούσε φωτιές στην τηλεόραση μάς ζητούσε πάντα να την κλείσουμε». Αυτός ο άνθρωπος που συνέβαλε και πρωταγωνίστησε εν πολλοίς στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής  Ελλάδας  θεωρούσε αδιανόητες τις καταστροφές σε βάρος του περιβάλλοντος. Κι είχε και μιαν ακόμη αδυναμία, την Ιστορία. 

«Πάντα μας παρότρυνε να διαβάζουμε Ιστορία. Πίστευε ότι η ιστορική γνώση μπορούσε να βοηθήσει τα έθνη και τους λαούς να χαράξουν την πορεία τους στο μέλλον, χωρίς να επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος» είπε η Κατερίνα. Αυτό το δεύτερο έχει πολλαπλές ερμηνείες και κάποιοι από το ακροατήριο το συνέδεσαν με την ιστορική διαδρομή της Νέας Δημοκρατίας στην οποία ανέκαθεν περίοπτη θέση είχαν τα… τζάκια, οι επιφανείς και οι καταξιωμένοι.