Τον Δεκέμβριο του 2014, ως βουλευτής του Καμμένου, μπαινόβγαινε στα φουαγιέ των ξενοδοχείων και στα εισαγγελικά γραφεία καταγγέλλοντας απόπειρα χρηματισμού του από Νεοδημοκράτες για να στηρίξει την υποψηφιότητα του Σταύρου Δήμα για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Τρία χρόνια μετά, λαμβάνει θέση υπέρ του Σαμαρά για το Σκοπιανό, ενθυμούμενος λεπτομερώς τα γεγονότα της περιόδου 1990-1993 και την παλιά τους φιλία, σφραγισμένη τότε με τη συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο της Πολιτικής  Άνοιξης.

Η χθεσινή τοποθέτηση του Παύλου Χαϊκάλη από το προσωπικό του blog προκαλεί πονοκεφάλους τόσο στους ΑΝΕΛ, που αναζητούν ισορροπίες για να παραμείνουν σε τροχιά εξουσίας, όσο και στη ΝΔ, καθώς πληθαίνουν τα σενάρια για τη δημιουργία αμιγώς δεξιού κόμματος το οποίο θα απορροφήσει τους ψηφοφόρους του  Καμμένου και μεγάλο κομμάτι της original δεξιάς. 

«Η επίθεση που γίνεται στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού και τότε υπ. Εξωτερικών για το θέμα του Μακεδονικού είναι πέρα για πέρα άδικη», γράφει ο Χαϊκάλης, που ως υφυπουργός του Τσίπρα περνούσε γενεές δεκατέσσερις τη συγκυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων.

Και για να κάνει τη στροφή του πιο πειστική, αναφέρει ότι οι μεταξύ τους διαφορές από το παρελθόν δεν έχουν επιλυθεί (σ.σ.: ποιες είναι αυτές;).

Δύο πράγματα δεν πρέπει να παραγνωρίζονται:

α) ο ηθοποιός έχει ανακτήσει την προ ΑΝΕΛ δημοφιλία του και

β) προέρχεται από τη ΝΔ, διατηρώντας σχέσεις εχθραδελφικές (σ.σ.: κατά την προσφιλή έκφραση των κομμουνιστών) με τον πρώην πρωθυπουργό από τη δεκαετία του 1980. 

Ως  εκ τούτου, είναι να απορεί κανείς για το γερό μνημονικό του Χαϊκάλη, για τον συνδυασμό  των γεγονότων και τον συμπερασματικό του λόγο σε ζητήματα διπλωματίας που έλαβαν χώρα προ 25ετίας, επί των ημερών Σαμαρά στο υπουργείο Εξωτερικών. 

Το κείμενό του έχει ως εξής:    

«Μπορεί με τον Αντώνη Σαμαρά να είχαμε πολιτικές διαφορές, μπορεί να υπάρχει έντονη διαφωνία μέσα μας για πολλά, μπορεί να μη διάκειται ευμενώς προς το πρόσωπό μου, άλλωστε δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ποτέ κάποια πράγματα μεταξύ μας, αλλά η αλήθεια θα πρέπει να λέγεται και να γράφεται.  

Και η σημερινή επίθεση που γίνεται στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού και τότε υπ. Εξωτερικών για το θέμα του Μακεδονικού είναι πέρα για πέρα άδικη και παραπλανητική.  

Κάποιοι προσπαθούν να κρύψουν ενοχές και κάποιοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.  

Σε προηγούμενο άρθρο μου έχω επισημάνει γιατί ποτέ αυτή η περιοχή δεν ήταν Μακεδονία. Η αλήθεια είναι ότι εμείς αναγνωρίσαμε κάτι που δεν υπάρχει.  

Η αλήθεια είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο μόνος που λειτούργησε μέσα σε καθαρά πατριωτικά πλαίσια για το θέμα του ονόματος και που, αν δεν είχε αποπεμφθεί, ίσως σήμερα το θέμα να είχε λυθεί.  

Είχε παλέψει μόνος του και έμεινε τελικά μόνος του, με το στίγμα του προδότη, κάτι που αφορούσε τελικά άλλους. Ντοκουμέντο απο έρευνα του πρώην γερουσιαστή, πρώην Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων και πρώην προέδρου του Δημοκρατικού Κόμματος της Πολιτείας του Νιου Χαμσάϊρ, ΗΠΑ, Κρις Σπύρου αναφέρει καθαρα ότι το Μακεδονικό πουλήθηκε εκ των έσω. Στις 16 Δεκεμβρίου ο Σαμαράς καταφέρνει να πείσει τους υπ. Εξωτερικών της Ένωσης και παίρνει την ιστορική απόφαση να δεχθούν τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης με τους γνωστούς 3 όρους.  

Και ο πόλεμος αρχίζει.  

Γιατί σήμερα διαφωνούν πολλοί με τα συλλαλητήρια; Έχουν κάποια σημασία; Κι όμως έχουν και πολύ μεγάλη μάλιστα. Στις 14/2/1992, ημέρα Παρασκευή, γίνεται το μεγαλύτερο συλλαλητήριο που έγινε ποτέ στη Θεσσαλονίκη για το Μακεδονικό. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους. Τη Δευτέρα 17/2 ο Σαμαράς, πριν τη σύνοδο υπ. Εξωτερικών της Ένωσης μοιράζει αντίτυπο της εφημερίδας «Μακεδονία» με φωτογραφία πρωτοσέλιδη από το συλλαλητήριο.

Ο Ολλανδός υπ. Εξωτερικών τότε Χανς Βαν Ντερ Μπρουκ σαστίζει. Ο Σαμαράς εξηγει ότι το αίτημα των Ελλήνων για ύπαρξη θέματος εθνικής ασφάλειας είναι καθολικό και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ο υπ. Εξωτερικών του Λουξεμβούργου Ζακ Πόος το αποδέχεται και συμπληρώνει ότι δεν είναι παραξενιά της κυβέρνησης αλλά ζωτικό και υπερκομματικό θέμα ολόκληρου του λαού.  

Στην ομιλία του ο Σαμαράς είναι καθηλωτικός, και η απόφαση των 12 τότε υπουργών είναι ομόφωνη να προβεί η προεδρία σε επαφές με τα ενδιαφερόμενα μέρη με βάση τους τρεις όρους της 16ης Δεκεμβρίου 1991. Αλλά και η αμερικανική πρεσβεία στέλνει μήνυμα στην Ουάσιγκτον ότι το θέμα στην Ελλάδα δεν είναι απλό. Και μετά αρχίζουν τα ερωτήματα.  

Πόσοι ήξεραν τη γνωστή λαβίδα Σαμαρά που άσκησε αφόρητη πίεση στα Σκόπια, σε σημείο να απειλούνται με κατάρρευση;

(Η λαβίδα Σαμαρά διακριτικά περιελάμβανε την απαγόρευση μεταφοράς πετρελαίου προς τα Σκόπια, τηρώντας τις νόμιμες διαδικασίες στα έγγραφα που έφερναν το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας καθώς και την απλή παρουσία της Γ' Στρατιάς των ομοσπονδιακών ενόπλων δυνάμεων που δεν είχε φύγει ακόμη από τα Σκόπια).  

Ποιοι την υπονόμευσαν;

Ποιες εταιρείες έπαιζαν πάνω στην πλάτη του Σαμαρά και με τα εθνικά θέματα; Τι συμφέροντα υπήρχαν;

Γιατι δεν διαψεύσθηκαν ποτέ οι καταγγελίες του τότε νομάρχη Θεσσαλονίκης κου Χαϊτίδη για παράνομη μεταφορα πετρελαίου; Ποιος τους κάλυπτε;  

Γιατί ο τότε πρωθυπουργός δεν απαντούσε στις επιστολές Σαμαρά και απέφευγε να πάρει θέση;  

Γιατί μετα την αποπομπή Σαμαρά ακούμε τον Βρετανό υπ. Εξωτερικων Ντάγκλας Χερντ να κάνει δηλώσεις από του Μαξίμου για λύση αποδεκτή και από τις δύο πλευρές;

Τι έγινε στο Γκιμαράες στις 2 Μαΐου;  

Γιατί η απόφαση του συμβουλίου των υπ. Εξωτερικών στο Γκιμαράες εισάγει για πρώτη φορά δικαίωμα συναπόφασης και των Σκοπιανών στην ονομασία;

Γιατί απετάχθη η απόφαση της 16ης Δεκεμβρίου;  

Γιατί αφήσαμε περιθώρια διπλής ονομασίας με το δικαίωμα να χρησιμοποιούν εσωτερικά ό,τι όνομα αυτοί θέλουν;  

Γιατί ο τότε πρωθυπουργός έλεγε ότι δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τους Σκοπιανούς να αυτοαποκαλούντε όπως θέλουν; Ο υπ. Εξωτερικών της Ρωσίας Τσούρκιν είναι καθαρός. «Αφου δέχεστε την χρήση του όρου Μακεδονία, αυτό σημαίνει ότι δεν την απορρίπτετε εντελώς».  

Γιατί φωνάζουμε σήμερα αφού το όνομα Μακεδονία υπάρχει στην ονομασία τους;  

Γιατί το επέτρεψαν κάποιοι;  

Ο Αντώνης Σαμαράς διαφωνει και παραιτείται από βουλευτής όταν η κοιν. ομάδα της ΝΔ αποφασίζει για μία και μόνη ονομασία που δεν θα φέρει το όνομα Μακεδονία για όλες τις σχέσεις της με το εξωτερικό.  

Από εκεί αρχίζει η έγκριση για τη διπλή ονομασία. Για την ιστορία, οι μόνοι που καταψήφισαν ήταν Σαμαράς, Κακλαμάνης, Σταμάτης, Παπαπολίτης και Στεφανόπουλος. Οι περισσότεροι βουλευτές απορούσαν. Μα είναι τόσο σημαντική η διπλή ονομασία, ώστε να παραιτηθεί κανείς;  

Στις 7 Απριλίου 1993, επίσημα πια, με επιστολή προς το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εν ονόματι της τότε ελληνικής κυβέρνησης, ο τότε υπουργός Εξωτερικών κ. Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ανήγγειλε γραπτώς στα Ηνωμένα Έθνη ότι η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται τη συμβιβαστική πρόταση με την οποία τα Ηνωμένα Έθνη θα αναγνωρίσουν το νοτιότερο τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ως νέο κράτος με την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Σήμερα η διπλή ονομασία είναι θέση πια και περιμένει το νέο όνομα που σίγουρα θα περιλαμβάνει το όνομα Μακεδονια για μια πλέον χρήση.  

Ο Σαμαράς έχει δικαιωθεί για ό,τι φώναζε. Μόνο που κάποιοι προσπαθούν να του επιρρίψουν ευθύνες για να γλιτώσουν τις ερινύες. Δεν θα το καταφέρουν ποτέ. Είτε νεκροί είτε ζωντανοί, κάποιοι θα κουβαλούν μέσα τους το στίγμα της ενοχής.