Οι περίφηµοι «αρµοί» µιας εξουσίας που ο Αλέξης Τσίπρας διακαώς θέλει να ελέγξει δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. ∆εν είναι κάτι που δεν ξέραµε. Η προσπάθεια ποδηγέτησης του κράτους, η διαδικασία κατάληψης των «ανακτόρων», όπως θα έλεγαν και οι οκτωβριανοί προλετάριοι, είχε ρίζες στην περίοδο 2015-2019.

Η αρχή έγινε µε τον σπόρο που έριξε ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του το καταστροφικό επτάµηνο του 2015, όταν κάποιοι ιδεολογικά κολληµένοι ήθελαν µια Ελλάδα «Βενεζουέλα της Μεσογείου». Οταν χώριζαν τη χώρα σε προδότες - φασίστες και σοσιαλιστές - αγωνιστές. Και επειδή στη χώρα µας η αστική ∆ηµοκρατία είναι συγχωρητική, δεν θα έχουµε την ευκαιρία να µάθουµε µε στοιχεία ποιοι και αν οργάνωναν ένα µαδουρικού τύπου new age πραξικόπηµα. Εάν υπήρχαν -όπως έλεγαν δηµοσιεύµατα της τότε εποχής- ακόµα και σχέδια που εκπονήθηκαν για τη διανοµή τροφίµων µε δελτίο, για το αν κινητοποιήθηκε ο Στρατός, όπως γράφτηκε, για το αν συζητήθηκε ή όχι η εισβολή στο Νοµισµατοκοπείο και για το αν το δηµοψήφισµα υπήρξε η νοµιµοποιητική οδός µιας πολυεπίπεδης πολιτικής εκτροπής.
Η Νέα ∆ηµοκρατία και το υπόλοιπο αστικό σύστηµα, για να µη διχάσουν τον λαό, για να µη ρηγµατώσουν µια κοινωνία που διχάστηκε µε ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα, προτίµησαν να «ξεχάσουν». Το ότι, όµως, φαινόµαστε µεγαλόψυχοι δεν σηµαίνει πως θα επαναλάβουµε τα λάθη του παρελθόντος.

∆εν σηµαίνει πως θα ανεχόµαστε για πάντα προσβολές για το δηµοκρατικό µας πολίτευµα από τον κάθε Πολάκη ή πως ξεχάσαµε τις δηλώσεις της Μπέτυς Μπαζιάνα για την κυβέρνηση «που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι όµως και την εξουσία». ∆εν θα ξεχάσουµε µια σειρά από µικρά ή µεγαλύτερα κυβερνητικά «πραξικοπήµατα» στις ανεξάρτητες Αρχές, ένα κράτος που διογκώθηκε µε κολλητούς, τον ανεκδιήγητο γραµµατέα της Νεολαίας του κόµµατος της Αριστεράς Σχοινά, που απαιτούσε ένα σοσιαλιστικό σε προσλήψεις κράτος, για λόγους αντεκδίκησης για την ήττα στον Εµφύλιο, και άλλα.

Όπως, φυσικά, και δεν µπορούµε παρά να σταθούµε στο τι συµβαίνει αυτές τις ηµέρες µε τους κουκουλοφόρους µάρτυρες, που, σαν να πρόκειται για φυγάδες, εξαφανίστηκαν τις πρώτες ώρες και ηµέρες των κλήσεών τους. Γιατί το σηµαντικό είναι πως µεταξύ των αρµών της εξουσίας που ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του ήθελαν να ελέγξουν (και προφανώς για να γίνεται και τώρα συζήτηση επιθυµούν και µελλοντικά να το κάνουν) εκτός του κράτους, εκτός των προσλήψεων ή των ανεξάρτητων Αρχών, εκτός των ΜΜΕ, λογικά θα είχαν επικεντρωθεί και στη ∆ικαιοσύνη. Και σε όσους δήθεν επιδιώκουν εσχάτως να διαχωρίσουν τον Αλέξη Τσίπρα από τον άνθρωπο που εγκαλείται για αυτές τις πρακτικές, για εκείνον που ερευνάται ως προς το κατά πόσο έστησε ή όχι µια τέτοια συνωµοσία κατά του πολιτεύµατος και των πολιτικών του αντιπάλων, τον ∆ηµήτρη Παπαγγελόπουλο δηλαδή, οι πρόσφατες δηλώσεις του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ένα πράγµα: Οι δυο τους είναι δεµένοι χέρι-χέρι. Ο ένας γνωρίζει πολύ καλά τι έκανε ο άλλος. Οι δυο τους «εφάπτονται». Ενα πράγµα, δηλαδή, σαν τους «αρµούς».

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» στις 22/2