Με την τουρκική επιθετικότητα να κλιμακώνεται, η έκδοση της παράνομης NAVTEX δίνει το έναυσμα για μία πιο συνολική πολιτική ανάλυση. Το παρακάτω άρθρο παραθέτει γεγονότα που χαρακτηρίζουν την πολιτική της γειτονικής χώρας και συνθέτει μοτίβα που σκιαγραφούν με ακρίβεια τη «μεγάλη εικόνα» πίσω από τις τουρκικές προκλήσεις.


Η πολιτική γραμμή Ερντογάν

            Η θητεία του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει αποδειχθεί πολύκροτη για την Ελλάδα, με την τελευταία πενταετία να έχει επιφυλάξει ενέργειες πρωτοφανούς επιθετικότητας απέναντί της. Ήδη από το 2015 έχουν σημειωθεί εναέριες παραβιάσεις του FIR Αθηνών από τουρκικά μαχητικά, με τον Σεπτέμβριο του 2016 να βρίσκει 3 υποβρύχια να διασχίζουν παρανόμως το Αιγαίο. Στις 25 Απριλίου του 2017 σημειώθηκε ο αδιανόητος ως τότε αριθμός των 71 εναέριων παραβιάσεων με 4 να καταλήγουν σε αερομαχίες. Εν συνεχεία, το 2019 ναυπηγούνται πλωτά γεωτρύπανα για την παράνομη εκμετάλλευση της Ανατολικής Μεσογείου και σχεδιάζεται Τούρκο-Λιβυκή ΑΟΖ που διασχίζει την αντίστοιχη Ελληνική, υλοποιώντας πιο ουσιαστικές απειλές από παραβάσεις του Διεθνούς Δικαίου. Το 2020 η Τουρκία εντείνει  τις μεταναστευτικές ροές που πολλάκις έχει χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό χαρτί, μετατρέπει την Αγία Σοφία σε τζαμί και φτάνοντας στο σήμερα, εκδίδει παράνομη NAVTEX που συνοδεύεται από ταυτόχρονες εναέριες παραβιάσεις στην περιοχή και μεγάλες κινήσεις του στόλου της. Η εικόνα είναι πλέον ξεκάθαρη.



Η «μεγάλη εικόνα»

            Με βάση τα γεγονότα των τελευταίων ετών, είναι αδιαμφισβήτητο πώς οι προκλήσεις της Τουρκίας είναι στοχευμένες, κλιμακώνονται σταθερά και αποτελούν μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου. Η Τουρκία επιζητεί να ισχυροποιήσει τη θέση της στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα.  Κάθε παραβίαση του εναέριου χώρου της Ελλάδας, κάθε εδαφική διεκδίκηση και κάθε παράνομη δράση θα οδηγεί σε μία μεγαλύτερη.

            Άλλωστε η Τουρκία δεν θα είχε το θράσος να εκδώσει NAVTEX εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας αν η Ελλάδα δεν είχε δείξει τόση ανοχή σε προηγούμενες ατασθαλίες της. Επίσης, το ασταθές εσωτερικό και η αποδυναμωμένη Τουρκική οικονομία αποδεικνύονται αντιστρόφως ανάλογα με την επιθετικότητα της χώρας. Το να στρέφεται η προσοχή προς την Ελλάδα για άντληση πλούτου από το εξωτερικό και άντληση ψήφων στο εσωτερικό είναι προς το συμφέρον της γειτονικής χώρας.



Η θέση της Ελλάδας

            Η μετριοπαθής εξωτερική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων και η συνεχής επίκληση του Διεθνούς Δικαίου και εξωτερικής βοήθειας έχουν αποδυναμώσει την ελληνική θέση στα μάτια της Τουρκίας. Αυτό όμως μπορεί να αλλάξει. Διπλωματικά η απάντηση φαίνεται απλή. Σύμφωνα με την πολιτική θεωρία του ρεαλισμού, ένα κράτος έχει ως πρώτο και τελευταίο μέλημα την επιβίωσή του, την οποία μόνο το ίδιο μπορεί να εγγυηθεί. Το δόγμα αυτό οφείλει να ακολουθήσει η χώρα ειδικά στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής.

            Μονομερείς ενέργειες εκ μέρους της Ελλάδας φαίνονται αναγκαίες για να περάσει το μήνυμα ότι με ή χωρίς εξωτερική βοήθεια από τους εταίρους της, είναι έτοιμη να υπερασπιστεί την εδαφική της ακεραιότητα. Οι μονομερείς αυτές ενέργειες οφείλουν να στηρίζονται από μία ισχυρή αμυντική μηχανή. Ο εκσυγχρονισμός  του στρατού, όπως για παράδειγμα των φρεγατών τύπου ΜΕΚΟ, και η ανάπτυξη του ηλεκτρονικού πολέμου  σε συνδυασμό με την αναβάθμιση των δυνατοτήτων των ειδικών δυνάμεων κρίνονται ως απαραίτητα μέτρα για την υλοποίηση των εν λόγω πολιτικών στόχων.


            Με την τουρκική προκλητικότητα να «χτυπάει κόκκινο», η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα πολιτικό παιχνίδι μεγάλου βεληνεκούς. Με αποφασιστικότητα και δραστικά μέτρα όμως, δεδομένων των διαθέσιμων πόρων, μπορεί αδιαμφισβήτητα να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα και να επιβάλει την ηγεμονία της.