Η Ελληνοτουρκική διαφορά έπαψε να είναι εκ των πραγμάτων μια διμερής διαφορά όπως τόσες δεκαετίες λογιζόταν. Είναι μια σύγκρουση που άπτεται στους ανταγωνισμούς που έχουν προκύψει για τη διαμόρφωση ενός νέου status quo στη Μεσόγειο. Η βάση αυτών των ανταγωνισμών έχει έναν θεμελιώδη πυρήνα. Το όραμα της ισλαμικής –εθνικιστικής Τουρκίας να αναγορευθεί και να αναγνωρισθεί εκ νέου σε αυτοκρατορία με ορίζοντα το 2023. Και ως γνωστόν οι αυτοκρατορίες δεν παραχωρούνται με χαρτιά, αλλά εμπεδώνονται με στρατιωτικές νίκες και επιβολή σε εδάφη και δικαιώματα άλλων. Αυτών που θα αποτελέσουν στη νέα πραγματικότητα, τους υποτελείς.

Μεγάλη και κάπου αβάσιμη συζήτηση γίνεται σε πολλά επίπεδα του διεθνούς διπλωματικού μπρα ντε φερ που εξελίσσεται τους τελευταίους κυρίως μήνες για τα ζητήματα που άπτονται των κυριαρχικών και οικονομικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτών που σχετίζονται με την θαλάσσια επικράτεια που διεκδικεί πέραν και πάνω των όρων του διεθνούς δικαίου ως «γαλάζια πατρίδα» , στο πλαίσιο υλοποίησης του «εθνικού όρκου» της ηττημένης το 1920 Τουρκίας, το σημερινό νέο-οθωμανικό καθεστώς Ερντογάν .

Η Τουρκία την ίδια ώρα που δείχνει την κατακτητική της διάθεση με το πολεμικό ναυτικό , την αεροπορία της και μια πλειάδα ερευνητικών σκαφών, μιλά και προσκαλεί σε διάλογο την Ελλάδα. Μάλιστα τάχα ως μεσολαβητές για να προκύψει ο διάλογος αυτός , «άνευ όρων και ορίων» όπως προπαγανδίζει η ‘Άγκυρα, παρακολουθεί την τακτική αυτή η καγκελαρία στο Βερολίνο, η ανώτερη δομή του ΝΑΤΟ, μια συγκεκριμένη φιλοτουρκική «συστάδα» χωρών μελών της Ευρώπης , ένα μέρος του διπλωματικού κατεστημένου στην Ουάσιγκτον και το φιλοτουρκικό λόμπι των Αθηνών.

Σε τι συνίσταται ο διάλογος αυτός ; ¨όπως περιγράφεται με πολύ ρητό και σαφή τρόπο από την τουρκική ηγεσία –Ερντογάν , Ακαρ, Καλίν, Τσαβούσογλου κλπ- οι Έλληνες μπορούμε ως «ρωμιοί» υπήκοοι της αυτοκρατορίας να σπεύσουμε στην «υψηλή πύλη» στην Πόλη και να παραχωρήσουμε νησιά, χωρικά ύδατα, ΑΟΖ, την μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη , τις συμμαχίες μας με το Ισραήλ, τους Άραβες, τη Γαλλία, την στρατηγική συμμαχία μας με τις ΗΠΑ δεχόμενοι πλήρη συνιδιοκτησία με τους Τούρκους στην Κύπρο για να «αγοράσουμε» τι; Ειρήνη και ευημερία με την εγγύηση του Σουλτανάτου του Ερντογάν.

Στην αντίθετη περίπτωση τι θα συμβεί; Θα βρεθούμε απέναντι στην «πολεμική μηχανή» της Τουρκίας, θα ηττηθούμε στρατιωτικά και μάλιστα στην θάλασσα και θα καθίσουμε και πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ζητώντας έλεος και εκεχειρία από τον «Σουλτάνο» , παραχωρώντας την επικυριαρχία των εθνικού μας κράτους. Με τον τρόπο αυτό οι Γερμανοί θα μας ελέγχουν, υπό τον μανδύα της Ευρώπης , ως οικονομική τους αποικία και οι στρατηγικοί σύμμαχοι στην Ανατολή των πρώτων , οι Τούρκοι, γεωπολιτικά και ως προς τις ζώνες δικαιοδοσίας μας στο Αιγαίο και την Μεσόγειο (failed state) .

Ουσιαστικά δηλαδή οι Τούρκοι με τον όρο «απευθείας διάλογο άνευ όρων» εννoούν την υποταγή και στην αντίθετη περίπτωση προτείνουν πόλεμο , με την προσδοκία κατά την εκτίμηση τους ότι θα οδηγηθούμε σε ένα νέο 1922.

Φυσικά διάλογος με τέτοιους όρους δεν μπορεί να γίνει. Και ακόμη και αν ξεκινούσε θα κατέληγε σε παταγώδη αποτυχία στα πρώτα 24ωρα. Και όταν ένας διάλογος καταρρέει από την αρχή , επιστρέφουμε σε μεγαλύτερη ένταση στρατιωτικού τύπου. Αυτό το ξέρουν όλοι. Μα τότε γιατί επιζητούν τον τόσο προβλεπτά ατυχή διάλογο;

Γιατί πολύ απλά του διαλόγου προηγείται συνήθως μορατόριουμ από επιθετικές ενέργειες. Η Ελλάδα θα δεσμευθεί εκ νέου ότι δεν θα προχωρήσει σε επόμενες συμφωνίες ΑΟΖ όπως αυτή με την Ιταλία ή την μερική με την Αίγυπτο. Ούτε σε μονομερείς αποφάσεις όπως προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο για επέκταση στα 12 ν.μ , Ούτε θα έχει τον πολεμικό στόλο στο Αιγαίο σε επιχειρησιακή ετοιμότητα .

Και η Τουρκία θα συνεχίσει ,όπως από τη δεκαετία του 1970 πετυχαίνει, να επεκτείνεται σε βάρος της «φοβικής» Ελλάδας , χωρίς να έχει πέσει ντουφεκιά… «Ρωμιοί» δηλαδή και πάλι οι Έλληνες , με άλλους όρους.