Η τακτική της «εργαλειοποίησης» του θεσμού της Προεδρίας της Δημοκρατίας από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα είχε πάντα δύο όψεις και αυτές ετεροκαθορίζονταν από το αξίωμα που ο ίδιος διατηρούσε στον δημόσιο βίο της χώρας.

Ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μεταχειριζόταν το Προεδρικό αξίωμα με όρους κεκαλυμένης εχθρότητας, καθώς στην προσπάθεια του να χτυπήσει τις κυβερνήσεις της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ έφτανε στο σημείο να ζητά τα ρέστα από τον εκάστοτε ανώτατο πολιτειακό άρχοντα για επιλογές της εκτελεστικής εξουσίας και έτσι να πετυχαίνει μια ιδιάζουσα εξοιμοίωση του σε ζητήματα που ηταν αναρμόδιος.

Αυτού του είδους η κουτοπόνηρη πολιτική πρακτική με την προβολή απαιτήσεων για παρεμβάσεις από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκάλεσε ισχυρές ρωγμές στον κορυφαίο θεσμό της χώρας κατά το παρελθόν, καθώς ο Αλέξη Τσίπρας τον «έδειχνε» με το δάχτυλο ως «συνένοχο» στο έγκλημα, που κατά τη γνώμη του διέπρατταν οι γαλάζιες και πράσινες κυβερνήσεις. Κάπως έτσι έστρεψε την προσοχή των αγανακτισμένων εναντίον του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, ο οποίος την περίοδο της οικονομικής κρίσης «στοχοποιηθηκε» βάναυσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή με αποκορύφωμα την δημόσια διαπόμπευση του στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης.

Η άλλη όψη της «εργαλειοποίησης» σχετίζεται με τις περιπτώσεις που ο Αλέξης Τσίπρας βρισκόταν πλέον στην πρωθυπουργία της χώρας και όχι στα πεζοδρόμια για να πετροβολά απερίσκεπτα τους πάντες.

Έχοντας εμποδίσει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2014 προκειμένου να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εθνικές εκλογές με το που ανέλαβε την εξουσία κατάφερε να μετατρέψει τον πρώτο πολίτη της χώρας, δηλαδή τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, που ειχε επιλέξει για το συγκεκριμένο αξίωμα, όχι μόνο σε άτυπο «συγκυβερνήτη» του, αλλά σε «κοσμικό» αβανταδόρο των πολιτικών του σχεδιασμών. Με τα αλλεπάλλησα συμβούλια πολιτικών αρχηγών που συγκαλούσε ο κ. Παυλοπουλος επί των ημερών του Αλέξης Τσίπρα το μονο που κατάφερνε ήταν να του προσφέρει παραπλανητική κάλυψη και ατομική αθώωση στα τραγικά του λάθη ή στα πολιτικά του αδιέξοδα, εγκλωβίζοντας συνάμα τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς στο κάδρο μιας «εθνικής συνυπευθυνότητας» απ' την οποία ο μόνος ωφελημένος στο τέλος ηταν ο σημερινός αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που έκανε το δικό του.

Ο Α. Τσίπρας χρησιμοποιησε τον κ. Παυλόπουλο την επομένη του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2015 ως «εγγυητή» της συμφωνίας με τους θεσμούς και ενώπιον του κορόιδεψε τους πολιτικούς αρχηγούς, που υπολογίζοντας στο κύρος του πρώτου πολίτη της χώρας δέχτηκαν να βάλουν πλάτη για την ψήφιση του «αριστερού μνημονίου» υπό τον όρο να μην προκηρυχθούν εθνικές εκλογές. Τελικά ο κ. Τσίπρας εξασφάλισε την στήριξη τους στη Βουλη για να περάσει η συμφωνία με τους θεσμιούς, τον Αυγουστο του 2015, και λίγες ημέρες αργότερα οδήγησε τη χώρα στις κάλπες.

Άλλοθι για την μοιρασια της ευθύνης αναζήτησε τουλάχιστον άλλες δυο φορές, ζητώντας από τον πάντα πρόθυμο κ. Προκόπη Παυλόπουλο τη συγκληση συμβουλίου πολιτικών αρχηγών για το μεταναστευτικό, καθώς με «εγγυητή» τον προερχόμενο από την «δεξιά» Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η κοινωνία θα ξεχνούσε πως ο ΣΥΡΙΖΑ «ανοιξε τα σύνορα» και μετέτρεψε τη χώρα σε «μπάτε σκύλοι αλέστε», καθώς επίσης για τα εργασιακά και τη συνταγματική αναθεώρηση. Ναι επί των του κ. Τσίπρα και του κ. Παυλόπου εκλήθησαν οι πολιτικοί αρχηγοί να «ομολογήσουν» ενωπιον του Προεδρου της Δημοκρατίας τις θέσεις τους επί ζητημάτων που ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήθελε να χρεωθεί μονομερώς.

Αντιθέτως ο κ. Παυλόπουλος, που δεν έφερε αντίρρηση στο παραπλανητικό δημοψήφισμα του κ. Τσίπρα τον Ιούλιο του 2015, όπου το «όχι» το έκανε «ναι», αλλά μέσα από ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών που ακολούθησε έδωσε «αληθοφανή» υπόσταση στην επιχειρηματολογία του περί του αντιθέτου μέχρι να προκηρύξει πρόωρες εκλογές το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους ο Αλέξης Τσίπρας, σε ένα άλλο μείζονος σημασίας εθνικό θέμα, όπως ηταν συμφωνία των Πρεσπών, δεν κινητοποιήθηκε με τον ίδιο τρόπο και ας του το ζητούσε μέχρι και ο συγκυβερνήτης του Αλέξη Τσίπρα, Πάνος Καμμένος.

Σήμερα λοιπόν, που ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται ξανά στα έδρανα της αντιπολίτευσης, επιδιώκοντας να στήσει ένα νέο «κύμα αγανακτισμένων» με αιχμή τις επιπτώσεις της υγεινομικής κρίσης, ζητά με έμμεσο πλην σαφή τρόπο την παρέμβαση της Προέδρου της Δημοκρατίας  Αικατερίνη Σακελλαροπούλου.

Η κίνηση του αυτή μένει να αποδειχτεί αν ειναι μια πρώτη εκφοβιστική προειδοποίηση προς το πρόσωπο της, ώστε το επόμενο διάστημα να τις χρεώσει ευθύνες επειδή δεν το έπραξε και να την καταστήσει «συνένοχο» στο έγκλημα της θανατηφόρου νόσου.