Μια μεγάλη συζήτηση που γίνεται στους κόλπους της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει και του συνεδρίου του κόμματος, είναι το αν υπάρχει κάποιο πρόσωπο που θα μπορούσε να θέσει με αξιώσεις υποψηφιότητα απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα. Ο προβληματισμός είναι διάχυτος για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, ιδίως, δε, για ένα κόμμα που παραδοσιακά επενδύει στην ανανέωση όχι μόνο των ιδεών, αλλά και των προσώπων.

Και το επισημαίνουν αυτό παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας ότι αυτήν τη στιγμή ο κ. Τσίπρας σε επίπεδο αρχηγών είναι αυταπόδεικτα ό,τι πιο παλιό. Τι και αν είναι μόλις 46 ετών; Εχει συμπληρώσει ήδη 13 χρόνια στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς εκλέχτηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 2008. Την ίδια στιγμή που ο αμέσως παλαιότερος είναι ο Δημήτρης Κουτσούμπας, με οκτώ χρόνια στην πλάτη του (σ.σ.: εκλέχτηκε γραμματέας του ΚΚΕ το 2013). Από εκεί και κάτω, η Φώφη Γεννηματά είναι στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από το 2015, ενώ ο βασικός του αντίπαλος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εκλέχτηκε πρόεδρος της Ν.Δ. τον Ιανουάριο του 2016. Εντελώς «νέα» είναι και τα κόμματα των Γιάνη Βαρουφάκη και Κυριάκου Βελόπουλου.

Αδύναμη η εικόνα του Τσίπρα στην κοινωνία

Σύμφωνα με αναλυτές, η πολυετής παρουσία του κ. Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και, κατ’ επέκταση, στο πολιτικό σκηνικό συμβάλλει καταλυτικά στη διαμόρφωση της αδύναμης εικόνας που παρουσιάζει το προφίλ του. Στον νου πολλών έρχεται και η φράση περί «φθαρμένου προϊόντος» που είχε χρησιμοποιήσει παλαιότερα για τη Ν.Δ. ο Γιάννης Λούλης, ο οποίος εσχάτως είναι τακτικός συνομιλητής του πρώην πρωθυπουργού. Προς επίρρωση, δε, έμπειροι πολιτικοί παρατηρητές υπενθυμίζουν ότι στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας ο μόνος διατελέσας πρωθυπουργός που έχασε εκλογές και μετά ξανακέρδισε εκλογές και έγινε πρωθυπουργός είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου. Διότι, με εξαίρεση τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, όλοι οι υπόλοιποι πρωθυπουργοί που έχαναν εκλογές ακολουθούσαν τον δρόμο της παραίτησης, όπως συνέβη με τον Γιώργο Ράλλη το 1981, με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1993, με τον Κώστα Καραμανλή το 2009, με τον Αντώνη Σαμαρά το 2015, ενώ και ο Κώστας Σημίτης παρέδωσε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου λίγους μήνες πριν από τις εκλογές του 2004, όταν ήταν βέβαιο(ς) πως θα τις έχανε. Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, είναι ο δεύτερος πρωθυπουργός που έχασε εκλογές και δεν παραιτήθηκε, λόγω και του υψηλού ποσοστού που συγκέντρωσε στις κάλπες του 2019. Βεβαίως, οι σημερινές συνθήκες ουδόλως μοιάζουν με το φορτισμένο κλίμα του 1989, περιόδου που είχε χαρακτηριστεί από το σκάνδαλο Κοσκωτά και την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.

Λογίζεται ως ένας «ανακόλουθος πολιτικός»

Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από το πώς θα διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό, η παραμονή Τσίπρα στην ηγεσία του κόμματος εκτιμάται από κύκλους της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι δεν δίνει τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει ή και να ανανεώσει τη δημόσια εικόνα του. Ταυτόχρονα, όμως, με τη φθορά του χρόνου, τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων προσθέτουν κάποιες ενδιαφέρουσες παραμέτρους, που συνθέτουν το παζλ της αρνητικής εικόνας του κ. Τσίπρα. Για παράδειγμα, στη συνείδηση της πλειονότητας της κοινής γνώμης ο πρώην πρωθυπουργός λογίζεται ως ένας «ανακόλουθος πολιτικός». Ακόμα και σήμερα, όπως λέει στα «Παραπολιτικά» κορυφαίος αναλυτής, ο κ. Τσίπρας «πληρώνει» την αναντιστοιχία των λεγομένων του όταν ήταν στην αντιπολίτευση σε σχέση με τα πεπραγμένα του μόλις έγινε πρωθυπουργός. Πρώτιστα, την υπογραφή μνημονίου! Αυτό, σύμφωνα με τον ίδιο αναλυτή, έξι χρόνια μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων του 2015 δεν του το έχει συγχωρέσει.

Κάπως έτσι, λοιπόν, οι περισσότεροι αναλυτές αξιολογούν το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας υπολείπεται αισθητά του Κυριάκου Μητσοτάκη τόσο στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία όσο και στη δημοφιλία. Αν σε αυτά προστεθούν και τα χαμηλά ποσοστά στην πρόθεση ψήφου, διαμορφώνεται πλήρως το αρνητικό σκηνικό για τον κ. Τσίπρα και το κόμμα του. Αλλά, όπως παρατηρεί το σύνολο των πολιτικών αναλυτών, αυτό που τον «διασώζει» είναι το γεγονός ότι στον ορίζοντα του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει κάποιο άλλο πρόσωπο που να μπορεί να απειλήσει την πρωτοκαθεδρία του στο κόμμα.