Η προσπάθεια ενός πολιτικού να δικαιολογήσει γραπτώς και να υπερασπισθεί  προηγούμενες κρίσιμες επιλογές του, που θεώρησε εθνικά συμφέρουσες είναι  απολύτως θεμιτή. Αλλά, η συμπεριφορά του κ. Κώστα Σημίτη, που φορτώνει 20 χρόνια αργότερα σε άλλο πρωθυπουργό την αποτυχία εκείνης της επιλογή του δεν είναι άξια ενός πολιτικού, που περιλαμβάνει στο βιογραφικό του μια οκταετία πρωθυπουργικής θητείας. Ο κ. Σημίτης προσπαθεί ευνοήτως να καταστήσει το 2021 αόρατα τα προ πολλού αποδεδειγμένα λάθη του 1997-2004, αλλά το πλέον εντυπωσιακό είναι, ότι θέλει να εμφανίσει, έναν άλλον πολιτικό αρχηγό, τον κ. Κώστα Καραμανλή ως υπεύθυνο για την απουσία αποτελεσμάτων μίας τετραετίας «αναθεωρητικής» πολιτικής στα ελληνοτουρκικά μετά το «Ελσίνκι».

Ο κ. Σημίτης μετά τη Σύνοδο του Ελσίνκι (Δεκέμβριο 1999) είχε μπροστά του τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να αποδείξει την ορθότητα της πολιτικής του απέναντι στην Τουρκία και να φερει σε αίσιο τέλος τις «διερευνητικές» συνομιλίες του με την Αγκυρα. Δεν συνέβη αυτό. Το «πνεύμα του Ελσίνκι» δεν έδωσε αέρα στα πανιά του Ελληνα πρωθυπουργού. Προφανώς, ο κ. Κ. Σημίτης δεν βρήκε το πολιτικό κουράγιο να συμφωνήσει τελικώς με την Τουρκία στα ζητήματα διεκδικήσεων της στο Αιγαίο. Όμως, τον εμπόδιζε να το πετύχει επί μία τετραετία ο… Κώστας Καραμανλής; Επειδή, λέει, δεν έκανε μετά το Μάρτιο 2004 ό,τι αυτός απέτυχε να κάνει με την «αναθεωρητική» πολιτική του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ μετά το «Ελσίνκι»; Το πείσμα του κ. Κ. Σημίτη να επιμένει στα λάθη του και, το χειρότερο, να ζητάει τα ρέστα για την αποτυχία του από άλλον πρωθυπουργό, που ουδέποτε ασπάστηκε τις απόψεις του, μικραίνει το πολιτικό μέγεθος του. Ο  Ναπολέων, μέγας ρεαλιστής και διόλου ηθικολόγος, είχε πεί κάποτε : «Όταν διεκδικείς την εξουσία μπορείς να είσαι μικροπρεπής, αλλά όταν την κατακτήσεις πρέπει να είσαι μεγαλοπρεπής».

Υστερόγραφο: Στην πείσμονα προσπάθεια τους να υπερασπισθούν το ταξίδι Μαδρίτης- Ελσίνκι, ορισμένοι πιστοί στον Κ.Σημίτη, όπως ο συμπαθής καθηγητής, κ. Π. Ιωακειμίδης, φθάνουν να υποστηρίξουν (στα «Νεα»,14/4) ότι στη Μαδρίτη το 1997, το κοινό ανακοινωθέν Σημίτη-Ντεμιρελ δεν αποτέλεσε «συμφωνία» (αλλά δεν  μας λένε, τι στο καλό, ήταν αυτό το κείμενο). Και μάλιστα αναφέρουν ότι σε αυτό δεν αναφέρθηκαν «νόμιμα» ζωτικά συνφεροντα της Τουρκίας, διότι η λέξη στο κείμενο ήταν «legitimate» που σημαίνει… «θεμιτά». Τώρα, ποιός ξέρει γιατί στα Λεξικά το legitimate σημαίνει «νόμιμος», το legitimation σημαίνει «νομιμοποίηση»  και στα γαλλικά τo legitime πάλι λέγεται «νόμιμος» και «δίκαιος», εξ’ ου και ο όρος mariage legitime (νόμιμος γαμος.)