Το Εθνικό Σύστημα Υγείας δέχεται, τις τελευταίες εβδομάδες, διαρκείς και αμφίπλευρες πιέσεις. Την ίδια στιγμή, αποτελεί, δυστυχώς, θρυαλλίδα αντιπαραθέσεων. Οι μάχες που δίνουν καθημερινά το προσωπικό του τίθενται εν αμφιβόλω από τις τάσεις απερισκεψίας κοινωνικών ομάδων που αψηφούν όχι μόνο την πανδημία, αλλά και την κοινή λογική.

Εκδηλώσεις μίσους προς τα μέτρα προστασίας, κενές περιεχομένου πορείες διαμαρτυρίας, ρεβανσιστικός δημόσιος λόγος έχουν αντικαταστήσει τη σύμπνοια και την πολιτική νηνεμία που χρειάζεται σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές.

Το χαρακτηριστικό του παγκόσμιου «κινήματος» των αρνητών μάσκας, ωστόσο, είναι ένα. Το πόσο γρήγορα και εύκολα πολυδιασπάται μπροστά στη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Ο επαναστατισμός της άγνοιας υποχωρεί ατάκτως μπροστά στη θέα ασθενών με βαριά συμπτώματα. Ειδικά, εφόσον πρόκειται και για αγαπημένα και κοντινά πρόσωπα. Τότε, τον πρώτο λόγο έχουν οι τύψεις για μια χαμένη ευκαιρία και μια ξεχασμένη αλληλεγγύη. Μια απλή βόλτα στους διαδρόμους των υγειονομικών μονάδων μας θα αρκούσε, για να πείσει όλους αυτούς να θάψουν το τσεκούρι του πολέμου απέναντι στο κράτος και τα «φίμωτρα ελεύθερης γνώμης».

Ένα άλλο ζήτημα είναι ότι το πολιτικό προσωπικό δεν έχει σταθεί στο ύψος του. Κάθε απόφαση μετατρέπεται σε αντικείμενο στείρας αντιπολίτευσης ή χρησιμοποιείται ως τεκμήριο δυσπιστίας. Άλλωστε, η διαδρομή από τις κεραλοιφές που σκοτώνουν τον ιό μέχρι τις μελλοντικές καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία είναι σύντομη, αλλά εξίσου διχαστική. Σήμερα, είναι η ώρα το ΕΣΥ να μπει πριν το «εγώ» και τα μικροκομματικά οφέλη. Η Δημόσια Υγεία δεν είναι πεδίο πολιτικών αντιπαραθέσεων και ούτε μπορεί να σέρνεται στο βούρκο λάσπης ορισμένων. Εκατοντάδες ζωές συμπολιτών μας κρίνονται μέσα σε δευτερόλεπτα κρίσιμων αποφάσεων. Περισπασμοί και προσωπικές στρατηγικές πρέπει να «μείνουν» στην άκρη. Η κοινωνία, μετά από τις θυσίες που της έχουν ζητηθεί, δεν αντέχει τον αλληλοσπαραγμό και αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό απ’ όλους.

Γι΄ αυτό και δεν μπορούμε πλέον να παραγνωρίζουμε τις άκαιρες αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Τσίπρας έχει αποφασίσει να σπεκουλάρει πάνω στην πανδημία και να εκμεταλλευθεί την κόπωση της ελληνικής κοινωνίας. Με τρόπο, όμως, που δέχεται πυρά ακόμα και από το εσωκομματικό του ακροατήριο. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες, είναι πολύ επώδυνο για μια χώρα που βρίσκεται εδώ και 1,5 χρόνο σε υγειονομική περιδίνηση, να αναζητά ψήγματα πατριωτισμού και υπευθυνότητας μέσα στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αντ’ αυτού, βλέπουμε να γυρνά ο αρχηγός της στα τηλεοπτικά παράθυρα και τα κοινοβουλευτικά έδρανα, διασπείροντας τον ιό του λαϊκισμού και των εύκολων αφορισμών.

Σε καιρούς κρίσης, η συλλογική ευθύνη προϋποθέτει και εκπηγάζει μέσα από την ατομική υπευθυνότητα. Και αυτή δεν πρέπει να βρίθει μόνο σε χώρους εργασίας, δρόμους και γειτονιές. Αλλά, κυρίως, στην επικρατούσα νοοτροπία της εποχής…

* Η Χριστίνα Τσιλιγκίρη είναι Οικονομικός Σύμβουλος MSc, Πρόεδρος Σ.Ε.Φ., Πολιτευτής ΝΔ Β' Πειραιά, Τομεάρχης Αθλητισμού και ΑΜΕΑ UNESCO Πειραιώς και Νήσων