Η Πολιτική στα χρόνια της πανδημίας, άρθρο του Γεωργίου Δουλδούρα

Η αχλύς της παγκόσμιας πανδημίας κρατά καιρό, εκπαραθυρώνοντας την καθημερινότητα και αφήνοντας την αβεβαιότητα και πολλές φορές τον πανικό να κάνει επέλαση στην πραγματικότητά μας. Θα λέγαμε ότι η παλαιά τάξη πραγμάτων σαρώθηκε σχεδόν αυτοστιγμεί.

Όσο η κυβερνητική μηχανή προσπαθεί να υπερκεράσει τις χρόνια παθογόνες δομές του κράτους και ταυτόχρονα με τον ταχύ εκσυγχρονισμό, να αντιμετωπίσει την πανδημία, ο λαϊκισμός προστάζει την πλατιά βάση των εργαζομένων και όσων πλήττονται από τα μέτρα να αμφισβητήσει ευρέως την φιλελεύθερη ιντελιγκέντσια.

Η καθιερωμένη σοφία της εποχής περιλαμβάνει τη διεύρυνση του κράτους πρόνοιας, την αύξηση της παρέμβασης στην οικονομία και ο κρατισμός (étatisme) αυξάνεται σχεδόν προστακτικά μπρος στο βάρος των συνθηκών. Όταν όμως η κρατική παρέμβαση γίνεται σε ρυθμούς 2020 με την κοινωνία να είναι σε μεγάλο βαθμό παγιωμένη σε μεθόδους της δεκαετίας του ’80, τότε τα μέτρα δύο ταχυτήτων είναι αναπόφευκτα ως αποτέλεσμα και αποτελούν σκόπελο τη στιγμή της κρίσης που όλα απαιτούν ακριβείς και γοργούς χειρισμούς. Έτσι, τυχόν μωρόπιστες ψευδαισθήσεις ότι η άνοδος του βιοτικού επιπέδου μπορεί να θεωρηθεί αναγκαίο παρακολούθημα, πέφτουν στο κενό.

Την ίδια στιγμή τα à la carte μαθήματα πατριωτισμού και αρνησιπατρίας των κομματικών απαράτσικ δίνουν και παίρνουν και η «επανάσταση» χωρίς αιτία, ταΐζει με αντικοινωνικές πορείες την οργή και αποτελεί το νέο όπιο του λαού. Εξάρσεις επιλεκτικού και μονόπλευρου ανθρωπισμού από την αντιπολίτευση προτάσσουν την λαϊκίστική ρητορική, διευρύνοντας το χάσμα μεταξύ πολιτών και κρατικού μηχανισμού, τη στιγμή που η συνεργασία κράτους και πολιτών είναι πιο απαραίτητη από ποτέ.

Λάθη και παραλείψεις, ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι έγιναν. Αντιμετωπίζουμε μία παγκόσμια sui generis κατάσταση βαδίζοντας σε αχαρτογράφητα ύδατα, χτίζοντας το σχέδιο αντιμετώπισης της πανδημίας αναγνωριστικά, μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα. Κι όμως στεκόμαστε όρθιοι, με αριθμούς απόδοσης που πολύ ζηλεύουν πανευρωπαϊκά. Όταν όμως εκκλήσεις στο αίσθημα ατομικής ευθύνης αντιμετωπίζονται με καχυποψία και άρνηση, οφείλουμε να δούμε πίσω από τους αριθμούς. Να δούμε τον αριθμό των κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και όσων έχασαν τη μάχη με ονοματεπώνυμα, οικογένειες και τον ίδιο τον πόνο της απώλειας από τους οικείους τους. Ίσως για μια στιγμή να μπούμε στη θέση τους και να ξυπνήσει το ελληνικό φιλότιμο. Πίσω από κάθε αριθμό βρίσκεται ένας άνθρωπος. Για κάποιους αυτός ο αριθμός είναι ζήτημα ζωής και θανάτου και για άλλους μία μονάδα στις δημοσκοπήσεις για την επόμενη εκλογική διαδικασία.

Επιλέγω να είμαι στην πλευρά που κράτησε τον Έβρο, στην πλευρά που αντιστέκεται στο Αιγαίο, στην πλευρά που σαρώνει διπλωματικά τα κράτη δημιουργώντας νέας συμμαχίες και χτίζοντας την υψηλή στρατηγική της πατρίδας μας, στην πλευρά που στηρίζει κάθε τόσο με όσα οικονομικά μέσα διαθέτει τον Έλληνα πολίτη, κρατώντας ταυτόχρονα το κράτος όρθιο.

Στην πλευρά που δεν παίζει τον κλέφτη και τον αστυνόμο στους δρόμους καλώντας σε μαζικά συλλαλητήρια εν μέσω πανδημίας, για να ικανοποιήσει τις ιδεοληψίες και τα πολιτικά καπρίτσια της. Επιλέγω κάθε στιγμή να βλέπω τη ζωή πίσω από κάθε αριθμό, δεχόμενος το όποιο πολιτικό κόστος. Κι αν βρεθώ υπόλογος για τα λάθη μου κι όχι για τις τεράστιες επιτυχίες μου, θα ζητήσω να μου δείξουν αυτόν που θα τα είχε καταφέρει καλύτερα. Σε αυτή τη μάχη επιλέγω ξανά την Ελλάδα.