Από το 1975, όταν εντάχθηκε στο Σύνταγµα της Ελλάδος ο θεσµός του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας, έχουν διατελέσει Πρόεδροι ο Κωνσταντίνος Τσάτσος (1975-1980), ο Κωνσταντίνος Καραµανλής (1980-1985 και 1990-1995), ο Χρήστος Σαρτζετάκης (1985-1990), ο Κωστής Στεφανόπουλος (1995-2005), ο Κάρολος Παπούλιας (2005-2015), ο Προκόπης Παυλόπουλος (2015-2020) και, βεβαίως, η σηµερινή Πρόεδρος, Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Κανένας από τους πρώην ενοίκους της Ηρώδου Αττικού δεν είχε πολιτική δραστηριότητα όταν αποχώρησε από το Προεδρικό Μέγαρο. A, µε µία εξαίρεση. Τον τέως Πρόεδρο, Προκόπη Παυλόπουλο, ο οποίος όχι απλώς δεν κρύβει την πικρία του επειδή ο κ. Μητσοτάκης δεν ανανέωσε τη θητεία του, αλλά λειτουργεί ως εν ενεργεία πολιτικός παράγοντας. Με παρεµβάσεις, µε δηλώσεις, µε διαφοροποιήσεις, αλλά κυρίως µε διαρροές κατά του πρωθυπουργού και της Προέδρου της ∆ηµοκρατίας.

Όπως προαναφέραµε, ουδείς από τους διατελέσαντες Προέδρους επέλεξε να κάνει κάτι αντίστοιχο. Πρώτος από όλους, ο Κωνσταντίνος Καραµανλής, ο οποίος, παρά τη δεδοµένη ενόχληση που είχε για την αλλαγή στάσης και τα όσα του επιφύλαξε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1985, λειτούργησε απολύτως θεσµικά, και µάλιστα σε ιδιαίτερα ταραγµένες περιόδους, όπως ήταν αυτές του 1988- 1990. Ο κ. Παυλόπουλος, παρότι δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι είναι «πολιτικό τέκνο» του Κωνσταντίνου Καραµανλή και ότι γαλουχήθηκε δίπλα του, φαίνεται ότι δεν υιοθέτησε καµία από τις αρχές του ιδρυτή της Ν.∆.
Ο νέος ρόλος του Προκόπη Παυλόπουλου, οι διαρροές, οι επιθέσεις και τα όνειρα για αποσταθεροποίηση


Ως αποτέλεσµα, από την εποµένη της αποχώρησής του από το Προεδρικό Μέγαρο, συµπεριφέρεται ως δυσαρεστηµένος πολιτευτής. Και η πραγµατικότητα είναι πως η στάση του αυτή έρχεται ως συνέχεια της πρακτικής που ακολούθησε κατά την πενταετία που ήταν Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας. Τότε που δεν λειτουργούσε ως ανώτατος πολιτειακός παράγοντας της χώρας, αλλά ως κεντρικός πυλώνας του συστήµατος εξουσίας που είχε συγκροτήσει ο Αλέξης Τσίπρας µαζί µε τον συγκυβερνήτη του, Πάνο Καµµένο.

Ήταν η περίοδος που το Προεδρικό Μέγαρο δεν αποτελούσε ρυθµιστικό παράγοντα του πολιτεύµατος, αλλά πεδίο υλοποίησης πολιτικών σχεδίων, που εξυπηρετούσαν απολύτως τον κ. Τσίπρα. Για παράδειγµα, µόνο τυχαίες δεν ήταν οι αλλεπάλληλες επισκέψεις στο Προεδρικό Μέγαρο, κάποιες εκ των οποίων τις µεταµεσονύχτιες ώρες, του τότε αναπληρωτή υπουργού ∆ικαιοσύνης, Μίµη Παπαγγελόπουλου, προσωπικού φίλου του πρώην Προέδρου, ο οποίος σήµερα πλέον βρίσκεται προ των πυλών του Ειδικού ∆ικαστηρίου για την υπόθεση της Novartis. Σε µια σειρά, δε, θεµάτων λέγεται πως ο κ. Παυλόπουλος λειτουργούσε ως άτυπος σύµβουλος και καθοδηγητής του τέως πρωθυπουργού.
Προσπαθούν είτε να δημιουργήσουν εσωκομματικά προβλήματα στον κ. Μητσοτάκη είτε να σπρώξουν διάφορα απολύτως «ξεπερασμένα» πρόσωπα προς τη δημιουργία νέου φορέα

Με νύχια και με δόντια

Στην περίπτωσή του, λοιπόν, ισχύει η λαϊκή ρήση για «το χούι που βγαίνει τελευταίο». Με αποτέλεσµα να µην µπορεί να δεχτεί, 18 µήνες µετά την εκλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου, πως πλέον δεν έχει κανέναν ρόλο στο πολιτικό σκηνικό πέραν αυτού του «τέως». Με νύχια και µε δόντια και µε τη βοήθεια περιφερειακών Μέσων, όπως είναι οι εφηµερίδες «∆ηµοκρατία» και «Εστία» ή ο ιστότοπος newsbreak.gr, όλα του Οµίλου Φιλιππάκη, προσπαθεί να συντηρηθεί στην επικαιρότητα. Με διττή στoχοποίηση: την Κατερίνα Σακελλαροπούλου και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αφενός µε τις ανοίκειες επιθέσεις που κάνουν τα συγκεκριµένα Media που τον υποστηρίζουν στην κυρία Σακελλαροπούλου. Αφετέρου µε προσβλητικά δηµοσιεύµατα και διαρροές κατά του κ. Μητσοτάκη και της κατάστασης που (παρουσιάζουν ότι) επικρατεί στη Ν.∆.

Είναι προφανές, δηλαδή, ότι τόσο ο Προκόπης Παυλόπουλος όσο και τα πρόσωπα που συνδιαλέγονται µαζί του αισθάνονται ότι έχασαν ένα σηµαντικό κοµµάτι από τη νοµή της εξουσίας που απολάµβαναν. Και αναζητούν µε κάθε τρόπο να πάρουν τη ρεβάνς, εκτιµώντας ότι ο µοναδικός τρόπος για να συµβεί αυτό είναι η αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης. Οι πρακτικές που ακολουθούν απέναντι στον πρωθυπουργό και την Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας είναι σχεδόν πανοµοιότυπες. Προσπαθούν να τους παρουσιάσουν ως να έχουν µειωµένη πατριωτική συνείδηση, προβάλλοντας συχνά επιχειρήµατα που έχουν έντονο το στοιχείο του κιτς ή µε διαστρέβλωση των δηλώσεων και των θέσεών τους. Η τακτική τους, ιδίως σε ό,τι αφορά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, επεκτείνεται και στον τρόπο µε τον οποίο κυβερνά τη χώρα ή διοικεί τη Ν.∆. Επιδιώκουν µε κάθε τρόπο να καταδείξουν ότι η σηµερινή Ν.∆. υπό την ηγεσία Μητσοτάκη έχει εγκαταλείψει τις ιδρυτικές της αρχές και, πολύ περισσότερο, τον «καραµανλισµό». Και επιχειρούν είτε να δηµιουργήσουν εσωκοµµατικά προβλήµατα στον κ. Μητσοτάκη είτε να σπρώξουν διάφορα απολύτως «ξεπερασµένα» για την κοινή γνώµη πρόσωπα προς τη δηµιουργία νέου φορέα.

Το δυστύχηµά τους, ωστόσο, είναι ότι σε αυτό το παιχνίδι δεν δείχνει εδώ και καιρό διάθεση να «παίξει» ο πρώην πρωθυπουργός Kώστας Καραµανλής. Ακόµα πιο ξεκάθαρος είναι ο υπουργός Υποδοµών και Μεταφορών, Κώστας Αχ. Καραµανλής, ο οποίος όχι απλώς δεν «παίζει», αλλά ταυτόχρονα έχει καταγγείλει όσους χρησιµοποιούν το επίθετο «Καραµανλής» για να εξυπηρετήσουν ιδιοτελείς σκοπούς.

Ως εκ τούτου, λοιπόν, ο κ. Παυλόπουλος έχει µετατραπεί από πρώτος πολίτης της χώρας σε ένα πρόσωπο που συνδιαλέγεται κυρίως µε παρακµιακούς κύκλους της πολιτικής, της επιχειρηµατικής τάξης και της δηµοσιογραφίας.