ο έγκλημα και η ποινή, το έγκλημα και η τιμωρία έχουν απασχολήσει την νομική επιστήμη, την φιλοσοφία, τις κοινωνικές επιστήμες ,την κοινωνία την ίδια, αιώνες τώρα. Το έγκλημα υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι και όπως λένε οι εγκληματολόγοι, η ιστορία της εγκληματολογίας είναι η ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο σκοπός της ποινής έχει απασχολήσει τη νομική επιστήμη και όλες τις επιστήμες του ανθρώπου , από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος και οι κοινωνίες συνέλαβαν την έννοια του συγκροτημένου, θεσμοθετημένου συστήματος απονομής δικαιοσύνης.

Ποιος είναι όμως ο σκοπός της ποινής; Όσοι περάσαμε από τα αμφιθέατρα της Νομικής μάθαμε ότι η ποινή αποσκοπεί στην γενική και ειδική πρόληψη του εγκλήματος, ότι η ποινή στοχεύει στην αποκατάσταση της κοινωνικής ειρήνης, στην αποδοκιμασία του δράστη, στην αποτροπή του ίδιου και της κοινωνίας από την τέλεση νέων εγκλημάτων.

Και ενώ Ποινικός Κώδικας είναι ένα νομοθέτημα που οφείλει να έχει συνέπεια και σταθερότητα, το ίδιο το έγκλημα δεν είναι μια σταθερή συνθήκη αλλά μεταβάλλεται διαρκώς. Στις μέρες μας το έγκλημα παρουσιάζεται πιο οργανωμένο, πιο σύνθετο, πιο βίαιο δυστυχώς.

Όλη η Ελλάδα συγκλονίστηκε από ένα πρωτοφανές, βάναυσο και σαδιστικό έγκλημα, την υπόθεση της Ιωάννας Παλιοσπύρου - την υπόθεση με το βιτριόλι- και όλη η Ελλάδα αποδοκίμασε όταν διαπίστωσε ότι το πλαίσιο της επαπειλούμενης ποινής για την βαριά σωματική βλάβη δεν ξεπερνούσε τα δέκα έτη. Με τις δικές μας ρυθμίσεις, και αυξάνει το πλαίσιο της ποινής και η βαριά σωματική βλάβη γίνεται έγκλημα αποτελέσματος και όχι προθέσεως. Δεν μπορεί δηλαδή πλέον κάποιος να επικαλείται ότι δεν ήξερε ή δεν προέβλεψε το αποτέλεσμα των πράξεων του και εξ αυτού να απολαμβάνει ευνοϊκής μεταχείρισης ενώ το θύμα του καταδικάζεται σε ισόβιο πόνο και οδύνη.


Ένα πολύ κρίσιμο και ευαίσθητο κεφάλαιο που θίγεται με τις σημερινές μεταρρυθμίσεις είναι τα εγκλήματα κατά ανηλίκων.

Η προστασία της ανηλικότητάς είναι μια συνταγματική υποχρέωση της πολιτείας με ιδιαίτερα βαρύνουσα σημασία. Οι συνέπειες που έχει το έγκλημα σε ένα παιδί είναι βαθιές και ανυπολόγιστες, είναι συναισθηματικές, είναι βιολογικές ,πνευματικές και ψυχικές και έχουν αντίκτυπο στο σύνολο της προσωπικότητας του.

Οι παρεμβάσεις του νομοσχεδίου στα θέμα των εγκλημάτων κατά ανηλίκων διέπονται από βαθιά ενσυναίσθηση και κατανόηση των αναγκών του ανήλικου θύματος και αντανακλούν τις αρχές και τις αξίες της ελληνικής κοινωνίας ενώ εναρμονίζονται πλήρως με τις ευρωπαϊκές συμβάσεις που ρυθμίζουν τα δικαιώματα προστασίας και αξιολόγησης των ανηλίκων. Πολύ σημαντικό είναι ότι αλλάζει ο χρόνος έναρξης της παραγραφής των αδικημάτων κατά της γενετήσιας ελευθερίας ανηλίκων και ο τρόπος άσκησης ποινικής δίωξης, αναδιαμορφώνονται τα ηλικιακά όρια , αυστηροποιούνται οι ποινές και οι προϋποθέσεις για την απόλυση υπό όρο των καταδικασθέντων των εν λόγω αδικημάτων ,ενώ γίνεται κακούργημα η αιμομιξία και η αποπλάνηση ανηλίκου.

Μια πολιτισμένη κοινωνία και ένα σύγχρονο ποινικό σύστημα δεν επιθυμεί η τιμωρία να οδηγεί στην εξόντωση, φυσική ή ηθική του δράστη.

Η θεώρηση αυτή όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας οδηγεί στην ατιμωρησία. Όταν ο ποινικός έλεγχος αποτυγχάνει, όταν δημιουργείται στο θύμα και την κοινωνία η αίσθηση ότι δεν έχει απονεμηθεί δικαιοσύνη, υπάρχει ο κίνδυνος οι πολίτες να παρακάμψουν την οδό της νομιμότητας και να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Οι αλλαγές στο ποινικό δίκαιο από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ λίγες ημέρες πριν τις εκλογές του 2019 δημιούργησαν αίσθημα ανασφάλειας στους πολίτες και κλόνισαν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας στη δικαιοσύνη. Εμείς αυτά θα τα αποκαταστήσουμε.

Ο Ποινικός Κώδικας πρέπει να χαρακτηρίζεται από σταθερότητα, δεν γίνεται όμως χάριν της σταθερότητας να αγνοούμε τις όποιες αλλαγές συντελούνται γύρω μας.

Οφείλουμε ως πολιτεία , να παρατηρούμε και να μελετάμε τις μεταβολές, στην κοινωνία και στο έγκλημα, δίνοντας φυσικά τον πρώτο λόγο στην επιστήμη.

Όταν όμως νομοθετείς με βάση τον άνθρωπο, τις αρχές της αναλογικότητας ,του σεβασμού και της νομιμότητας δύσκολα κάνεις λάθος.

*Η Στέλλα Μπίζιου είναι βουλευτής Νέας Δημοκρατίας Νομού Λάρισας