Είναι κάποιες φορές που πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται για το αν πραγματικά αυτά που ζούμε είναι αληθινά ή βγαλμένα από σενάριο κάποιου reality show. Είμαστε μέλη μιας κοινωνίας που είναι λες και περιμένει τα γεγονότα, προκειμένου να μπολιάσει τους σπόρους της ψύχρανσης, της διχόνοιας και τελικά της σύγκρουσης.

Γεννά εντάσεις, ξυπνά πάθη, βγάζει το χειρότερο εαυτό της από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο. Δεν μπορεί να βρει κώδικα επικοινωνίας ακόμα και στα βασικά. Έχει μια τάση ισοπέδωσης για τα πάντα, αλλά και έναν μικρομεγαλισμό σε αυτά που δεν πρέπει. Και το χειρότερο μια κοινωνία που ενδίδει στις ιδεολογικές της εμμονές ανά πάσα ώρα και στιγμή, χωρίς να λογαριάζει το εθνικό συμφέρον ή και το κοινό καλό.

Και, δυστυχώς, αυτά έρχεται να μας τα επιβεβαιώσει σε κάθε ευκαιρία. Μέσα από διαλόγους καφενειακού επιπέδου, μέσα από βαρύγδουπες παρεμβάσεις στα social media, μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα «μανταλάκια» των περιπτέρων.

Στην περίπτωση της Ολλανδής δημοσιογράφου, γίναμε μάρτυρες ουκ ολίγες τέτοιων παρεμβάσεων. Με ύφος αυθεντίας, επιχειρηματολογούσαν κάποιοι υπερ των ανοιχτών συνόρων, του δίκιου της δημοσιογράφου, του λάθους του Πρωθυπουργού και του σκοτεινού ρόλου του Λιμενικού Σώματος.

Δεν αναλογίστηκαν, βέβαια, ότι μια τέτοια προσβολή δεν εκστομίζεται μόνο κατά του πολιτειακού αξιώματος, αλλά και κατά όλων των Ελλήνων πολιτών. Προφανώς, δε βρέθηκαν ποτέ στη θέση των κατοίκων των νησιών του Αν. Αιγαίου που είδαν μέσα σε χρόνο dt τις ζωές τους να αλλάζουν λόγω της έλευσης εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών, τον δρόμο για την οποία προλείαναν οι ιδεοληψίες και η επιχειρησιακή ανυπαρξία της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Και πήρε σχεδόν 6 ολόκληρα χρόνια, για να επιστρέψουν αυτά τα νησιά πίσω στην κανονικότητα. Σήμερα, η χώρα μας καταγράφει μείωση 76% στους διαμένοντες στα νησιά και 47% σε ολόκληρη της επικράτεια. Έχει οριστικά γυρίσει σελίδα, όσο και αν επιθυμούν κάποιοι να βιώσουμε ξανά το 2015.

Βέβαια, δεν είναι μόνο το Μεταναστευτικό πεδίο αντιπαράθεσης. Η σκέψη μου πηγαίνει αυτόματα στο πιο δημοφιλές που είναι η πορεία της πανδημίας. Εκεί νομίζει κανείς ότι υπάρχει κάποιο βραβείο αντοχής για τους υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους. Γιατί, έχουν να αντιμετωπίσουν την ξεροκεφαλιά, τη συνωμοσιολογία και την μυθοπλασία. Από τα κέρματα που κολλάνε στα χέρια μέχρι την «περήφανη» στάση όσων αρνούνται να εμβολιαστούν ή ακόμα και να διασωληνωθούν την ύστατη ώρα. Ο κορωνοϊός είναι η μητέρα των μαχών για πάσα «ψεκασμένη» ομάδα.

Για το τέλος άφησα επίτηδες τις διαχρονικές εστίες έντασης, που φυσικά είναι τα γεγονότα του ένδοξου παρελθόντος. Γεγονότα που αποτυπώθηκαν στην ιστορική μνήμη και στη συνέχεια έγιναν αντικείμενο καπήλευσης από ιδεολογικές πτέρυγες. Πρόσφατο παράδειγμα η επέτειος του Πολυτεχνείου, όπου καθένας θέλει και ένα κομμάτι του. Δυστυχώς, για να το πάρει, προκρίνει ανορθόδοξες μεθόδους όπως η ανεξέλεγκτη βία, οι καταλήψεις και οι βανδαλισμοί. Μια επέτειος εθνική που έπρεπε να ενώνει, τελικά διχάζει τον ελληνικό λαό. Και δείχνει πόσα πολλά έχουν να γίνουν για να εξασφαλίσουμε μια ασφαλή και θεσμικά θωρακισμένη Δημοκρατία.

Η ελληνική κοινωνία είναι πιο σουρεάλ από ό,τι πιστεύουμε. Προτιμά τις μάχες διαδικτυακών χαρακωμάτων από τον ουσιαστικό διάλογο. Με την ίδια ευκολία που εκδηλώνει την αγάπη της για ινδάλματα από τον χώρο της διασκέδασης, ξεχνά όσους αγωνίστηκαν για την ελευθερία. Επιλέγει να φορά διακριτικά ομάδων, αλλά ποτέ την φανέλα της εθνικής σε σημαντικά ζητήματα. Και βάζει υποψηφιότητα μόνη της για πολλούς ιστορικούς ερευνητές του μέλλοντος…

Η Χριστίνα Τσιλιγκίρη είναι Οικονομικός Σύμβουλος MSc, Πρόεδρος Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, Πολιτευτής ΝΔ Β' Πειραιά